Kështjellë Drenicë, mori burrneshë,
ta lumsha pushkën me kohët ndeshë,
si Mic Sokoli mbi gryka zjarri,
Azem Galica e Shota e malit,
i djegur ndër flakë Adem Jashari,
dhe shkroi Jusufi, pika e djalit!
Ulem në gjunjë e trazoj tokën,
u flas, nderoj atin e loken,
Hamzanë, djemtë, motrat e ferrishtet,
te derë e shembur e te murishtet,
t’u shuaj dhimbjen e t’u mbyll plagët,
të mbjell do lule te tokë e vlagët,
te kullë e shenjtë pa të ngroh vatrën,
të hap qilimin e të bëj faljen.
Lejomë Drenicë
të qajë mbi varre
hendekë e gropa, e ugare,
ku dergjen hiret e të vrarëve,
ku prehen shtatet e të parëve!
Të puth dhe gurët që s’kanë emër,
dikur një burrë, dikur një zemër!
Të ngashërej nëpër rrënoja,
me sofër, libra, nën gëzhoja!
Të ndjek dhe shtegun, ku qenë nisur
sokolat – trima në të ngrysur ,
për ngadhnjim, dritë, liri e nder,
për begati në tokat djerrë!
Të shuaj etjen ndër burime,
të shoh kur kthehen nga mërgime
zogjtë e lodhur në fluturime!
Të pyes me gaz nëpër pazare,
biznes tregtarësh me fshatarë!
Të pi një kafe në çarshi,
të bisedoj për Shqipëri!
Të ngazëllej në shkolla e oborre,
ku bredh e ardhmja ndër fletore,
në Mitrovicë, Llap e Preshevë,
ku bukës - bukë në shqip i thonë
dhe lart shqiponja fluturon.
Se, ja, kalorësi, lart në Prishtinë,
krenar, e mbron në ballë lirinë.
