E ndava fatin me thellësitë titanikiane
E di se ti Atlantida më mbanë gjallë
Në frymën tënde jam njeriu i parë i tokës
Dhe bir i së bukurës së detit të Atlantikut
Ma thonë pikturat e muzeut të Durrahut
Kalorësit u kryqëzuan në luftëtarë t'shejtë
Jetën fshehtas e jetova n'ferrin e Dantes
Tmerr për perënditë pse fuqinë e shiten
Dhe ne mbetëm deri tani pa zotin tonë
Sëcili demon u ba edhe perandori ynë
Edhe shekujt u mësuan me betejat tona
Lirinë e kishim në shpirt dhe n'emrin Ilir
Për Atlantidën jetuam edhe para Krishti
Bota pikturohej në pikturat e dashurisë
E verboj Homerin bukuria e saj hyjnore
Nga ai çast yjet tani shndërrisin errësirën
Atlantida të pash në fytyrën e Mona Lizës
Shejtërinë e bukurisë e ke n'flakë të diellit
Të shkruar me emrin e hyjneshës Erna
N'tokë e det jetoj me rrezet tua jeta ime.
22 qershor 2020
E njoha një jo njeri
S'mund t'ia harroj fytyrën e zhveshur
Në një botë të mëkatit lakuriq jetonte
Kishte rujtur trashëgiminë e kohës së ikur
Në lagjen e tij biente stuhi e nevëritshme
Dashuritë i kishte përdhosur për tokë
Luftëtarët e atdheut nuk i kishte takuar
As që mbante mend betejat e Gjergjit
U largu nga ngrohja e zjarreve të Prekazit
As dritës së diellit nuk i falte buzëqeshje
Të mos më zë dehja e kohës demoniane
Më mirë të iku diku ku ruhet e shejta fjalë
Sa do doja të ishte kjo kohë e përrallave
Kur gjyshja ishte shndërrue në Ajkunë
E kishte ndarë fatin t'i qëndronte pranë
Motres së Gjergjit në plagët nëntë vjeçe
Bajlozve të detit u kishte dalë përpara
Dashuria e saj për atdhe i kishte mallkue
Diçka si shumë e pritur po i ndodh jetës
A ka dikush që ma thot të vërtetën pa hile
Nuk duam dashuri të marra nga të marrët
Lutjet nuk më mjaftojnë tē takoj të lirë
Heroinë të deshta më fort së perëndinë
Jetën ta fala ta vizatoja portretin e lirisë
T'ia le kujtim jetës thellësitë titanikiane.
