Vetëm sa e ka përgjakur brezin kufitar mëngjes i ri
Ecja me hijen ndër gurë te kroi i ujit të fjetur
Arrita para derës së vjetër në Dumnicë trokita aty
Gjashtëdhjetë vjet më vonë zëri shpërtheu jehonë
Përgjatë fëmijërisë së shtrirë kaq egër dhe bukur
hapësirës së mjegullt vinte veç `i zog e `i flutur
e hija humbur për Tullar veç me varre në Toplicë
i mbylla sytë e i çela prapë asgjë e njëjtë tjetër
mungonin pullat metalike shtrënguar me litarë mitik
e fryma e vjetër më rëndoi e më mori ngryk
çdo gjë ka ndërruar ka ikur apo ndoshta është fik`
ky që psherëtin është Uka apo nuk është ai dot
trokita prapë e dera me gjëmë lë dritën të pik kot
brenda misterit të vet të shpërthyer qindvjeçar
-Eja brenda, - tingëlloi vetja tjetër gjysmë tretur
-Mirë se të ka pru` zoti or siluetë ndërmjet e vrarë
Hapësirës së trazuar të mjegullt ikte kohë e vjetër
largësia ra mes fjalësh e copëtuar dhe e vetmuar
Askush s` çel derë kot trokas i fjetur apo i zgjuar
Ja veç pamja e vjetër njëjtë dhe ëndrrat e fëmijërisë
Me barin e pakositur e narcisët buzë rrugës fare
Me zogjtë vetmuar qiellit me cicërimat mbi dritare
Me A B* nga e flet Alfabetin në hije të robërisë
*Azem Beqiraj, mësuesi i autorit.
