Poezia është balsami i shpirtit, vullneti i jetës, drita e fjalëve, mbretëresha e arteve, thesari dhe një burim frymëzimi hyjnor. Poezia është çelësi i universit, shprehja e bukurisë, lirisë dhe mrekullive. Poezia është hiri i dhënë nga Zoti. Gruaja është lundra e universit dhe poeti është dora e Zotit që shkruan në tokë. Poezia është një tempull i pavdekshëm. Poeti është profeti që hap portat e parajsës. Mirazhi i poezisë jep një jetë dhe fuqi, një të drejtë të qytetit, për çdo lloj arti. Dashuria, energjia shpirtërore, besimi, sinqeriteti dhe butësia.
Camelia Radulian ka një aktivitet të pasur letrar, duke botuar vepra të shumta origjinale, veçanërisht poema, duke qenë e pranishme në disa antologji letrare, duke bashkëpunuar me revista dhe televizione të shumta, duke qenë e përkthyer në disa gjuhë të huaja. Emri i saj përmendet në vëllimet bibliografike, si dhe në librat e kritikave letrare. Autorja mori diploma dhe çmime të panumërta, duke u vlerësuar në vend, si dhe jashtë vendit. Poezia e saj është ajo që ne duam dhe kërkojmë tek njerëzit: diçka e ndritshme që ne ndiejmë dhe marrim frymë, diçka që na qetëson, na harmonizon dhe na frymëzon. Poezia është rrëfimi më intim i zgjedhur i shpirtit. Ajo është shpirti që qëndron në prehër të dashurisë. Poezia është dimensioni më i pastër që ka çdo qenie njerëzore. Nga pikëpamja poetike dhe artistike, Camelia Raduluian është Mbretëresha e Përjetësisë, e mbështjellë me velin e nusërisë. Poezia e saj është balsami i shpirtit, vullneti i jetës, drita e fjalëve, mbretëresha e arteve, thesari i thesarit, pluhuri i yjeve dhe një burim frymëzimesh hyjnore që vijnë nga një imagjinatë e fortë.
Camelia Radulian është autore e sukseseve dhe pronare e një CV letrare mbresëlënëse. Disa nga librat e saj janë dygjuhësh (Rumanisht-Shqip ose Rumanisht-Anglisht). Poezia është arti suprem që tejkalon dhe përmban të gjitha artet. Poetët janë ëndërrimtarë romantikë që matin thellësinë e lumit, ndërtojnë ura, ura të qëndrueshme, përgjithmonë. Dhe kur nuk ka ura, poetët janë kërkuesit që me varkat e tyre kalojnë nga një bankë në tjetrën. Poezia e Zonjës Camelia Radulian është hiri i dhënë nga Zoti. Poezia është çelësi i shpirtrave të mëdhenj. Kush qëndron rreth saj mund të komunikojë edhe me perënditë.
Poezia e Zonjës Camelia Radulian është era e një sane të kositur, gur themeli, borziloku dhe femra e dashuruar. Ajo përfaqëson mirësinë e shpirtit të atij që e krijon, të atyre që e botojnë dhe të atyre që e lexojnë. Nëse doni të hyni në histori, duhet të lindni dy herë: një herë sepse është dhënë nga Zoti, dhe herën e dytë, për të demonstruar profesionin e poetit! Gratë janë gërshetat dhe trëndafilat qiellorë të indeve në jetën tokësore! Dashuria e vërtetë gjendet vetëm në zemrat fisnike. Dashuria është ilaçi më i mirë, kurse poezia është një tempull i pavdekshëm. Fuqia e mendimeve të qeta dhe fuqia e dashurisë është si një ilaç që ju jep fuqi, shëndet mendor dhe fizik.
Gjithmonë e re, e bukur, talentuar dhe e frymëzuar, Camelia Radulian na ofron tekste të ndjeshme dhe të thella, që vijnë me to në një festë të zakonshme të erëzave të fjalëve të gërshetuara me dashuri dhe ndjenja të tjera të zgjedhura. Poemat e saj janë një balsam i ndjeshmërisë, një mbledhje e një arome nqë ju mobilizon për të njohur dhe prekur misterin e mendjes dhe shpirtin e atij që lindi për dashuri dhe bukuri. Camelia Radulian shkruan për kujtime dhe përjetësi, për zërin e heshtjes, për dritën e dhënies, për botën e ëndrrave, për dimensionet kozmike, për fjalë dhe shpirt.
Diskursi poetik i Zonjës Camelia Radulian përqendrohet në zonat e vendosura në afërsinë ekzistenciale, nga ku nxirren të gjitha të dhënat e nevojshme për një profesion të sinqertë, profesionin e vërtetë të besimit. Duket se të gjitha përvojat kalohen përmes filtrit të pranimit lirik, për tu rifilluar në një formë të përfaqësuar me dashuri dhe ndjeshmëri. Një ton ndjeshmërie i shoqëron këto tekste. Suksesi i stinëve të jetës ndihet me mprehtësi të madhe emocionale. Të përjetosh ekzistencën në një moment, këtu është thënia e përshtatshme e shumë teksteve që privilegjojnë një formë të veçantë të autenticizmit.
Poezia është dimensioni më i pastër që ka çdo qenie njerëzore. Camelia Radulian shkruan për jetën, për dëshirat, për anatominë e dashurisë që mund të ëndërrohet ose të vërtetohet. Ajo shkruan për nostalgjinë, për mënyrën se si melankolia hyn në kohën që është akoma e gjallë. Ajo shkruan për shpirtin mistik kur engjëjt janë drejtuar në paqen planetare, në kërkim të një mënyre e veçantë për të jetuar, për të kuptuar vetminë, pr hapat që vijnë pa bërë zhurmë, për zemrën që animohet nga hija dhe mali i shpresave. Camelia Radulian është njohëse dhe mbretëreshë e poezisë së sotme rumune që mediton dhe krijon në emër të vetëdijes së saj.
Pothuajse tango
Shputat do të shpojnë asfaltin e rrumbullaktë
ndërsa flokët do të marrin formën e ujërave nëntokësor
nuk do të notojë, do të jetë si më radhët
e letrave të ushtarëve, të zeza dhe të bollshme
atëherë do të bjerë
atëherë do të vijë lufta e dytë botërore
do të ketë një dorë të eksploduar
dhe në tjetrën do të mbajë një kanarinë të vdekur
të dielën në mbrëmje, pas ajrit
do kalokë së pari në azil duke shkëputur gjethe
pse po thua se kjo jetë varet në një fije
pse e thua këtë pa ulërimë pa u dridhur
dhe pa pirë?
Krahët e tyre
janë shtylla të tensionit të lartë,
ja harabelat prekin telat elektrike
paragjykojnë vetëvrasje
monopolare bipolare tripolare
korent – modululating kontroll
efekti Korona
lëngjet
kalben së bashku me drurët e pyjeve
nuk janë të shumta
vetëm sa për destilim
kjo vdekja ime njëditore
e jetës
alkool i pastër
i rafinuar, shembje,
pothuajse tango.
100% masakër.
Përrallë e thinjur
Devotchka, ti ta dish,
një tren do të kalojë mbi të gjitha
do të derdhet shumë asfalt
kujtesa jonë do të shtrihet
mbi hekurudhën
dhe azili ynë do të digjet
Më parë do të na bien dhëmbët
pastaj brinjët do të na bien
peshqit do të shkojnë me ne në thellësi
flokët do të notojnë mes dritave të fosforit
por supet
a do të mund t'i mbulosh nganjëherë
me shalle
Pastaj do të ndez një llambë
në një tango të kahershme
do të ulemi në gjunjtë e saj
ti dhe unë duke i shkruar njëri-tjetrit
letrat më të bukura
të dashurisë
Nesër do të bie borë
Nisja ka rroba bajame
Heshtja e rrugëve
do të flasim dikur për ne.
Një natë tjetër
po aq sa një katedrale.
Ditët shkojnë në veri
duke u kthyer nga ne
dhuratat e tyre të para.
Këtu është hiri ynë
bie në heshtje
në gjunjët e qyteteve.
Ne ende ëndërrojmë,
por në shtëpi përgjatë rrugës
ne shkundim rërën
dhe gazetat kapur, në tavolina,
ngjyra e harresës.
Mishrat e kohës janë të hapura, mjaltë
unë jam pothuajse i ftohtë
fillo që tani e tutje të më dëshiroshr mua,
sa kohë që unë jam e veshur me bajame,
por ti e bën të qartë dashurinë time.
Kam shkruar këtë poezi me duart e mia në shalë.
Nesër do të bie borë. Ik
Se në vjen keq!
Ëndërr
Magdalena e gatuan pashkën
ajri largohet nga mushkëritë e saj
derisa kamioni të rruhet asfalt
era bie nëpër tokë
shoferët janë të mbingarkuar
ajo pretendon një të dytë në zinxhirë
TIK – TAK – TIK -TAK
Koha kur
dje kemi grisur dy trupa
Unë nuk e di edhe nëse i dua
unë eci dorën time me vete
Isha 16 vjeçe
dhe disa lule qershie në vend të irisit
në vend të flokëve të mia kisha ujë të peshkut.
Qengjat janë larg, Zot, në periferi të qytetit
e merrni atë pas sinjalit të trafikut
Shih? kopshtin zoologjik po rrjedh dhe është nisur në prill
deri në lagjen e varfër ishte e lartë në pranverë
ajo është e lagur dhe e përgjakshme
tani e gjithë ajri po largohet nga mushkëritë e mia
në sytë e njerëzve bien
lule të qershisë së papjekur.
