Ma kish sjellë rasti ta njihja Sadrinë (le ta quaj kështu) si dhe shoqen e tij. (një fjalë e bukur kjo me të cilën kosovarët e kultivuar quajnë gruan apo bashkëshorten, të cilën ne në Shqipëri ende nuk e kemi futur në fjalorin tonë) Një grua e rregullt, e urtë dhe e pashme e cila i kish falur Sadrisë tre djem e dy çika, siç i quajnë kosovarët vajzat.
Sa herë takohemi, përshëndetemi si patriotë që jemi. Pyesim si u venë punët Shqipërisë dhe Kosovës. Në fund, Sadria kurrë nuk harron të thotë:
– A po e marrim Çamërinë bre burrë i dheut!
– Do ta marrim, – i them. – Do ta marrim!
Dhe ja ku para disa ditësh rasti ma solli të ndodhesha ballë për ballë me Sadrinë. Dhe jo të vetëm, por me një „shoqe“ e cila nuk ishte ajo gruaja e rregullt, e urtë dhe e pashme të cilën e njihja si shoqen e Sadrisë.
Sapo më pa, Sadria i foli diçka me zë të ulët „shoqes“. Ajo bëri një lëvizje të lehtë pohuese me kokë dhe ndaloi. Ndërsa Sadria eci drejt meje.
– A je si je, shqipe! – më përshëndeti duke më zgjatur dorën.
– Ku je Sadri, o shqipe krenare! – ia ktheva.
Shtrënguam duart. Shoqja e Sadrisë priste disa hapa më tej.
– Cila është ajo Sadri? – e pyeta me zë të ulët.
– Fol me zë të lartë, se nuk merr vesh ajo, – ma ktheu Sadria.
– Nuk është ndonjë e afërmja juaj? – e pyeta.
– Jo mor burrë. Asht ruse! – u përgjegj Sadria, ndërsa sytë i shndritën me hile.
– Po gruan ku e ke, Sadri? – e pyeta.
– Gruja… në shtëpi. Përgatit shtëpinë për Bajram. Ç'ka me ba, – foli Sadria.
– Ndërsa ti… me ruskën! – ia prita me humor të zymtë.
Sadria u zgërdhi duke nxjerrë dhëmbët e nxirë e të zgjatur nga tërheqja e mishit të dhëmbëve.
– Ç'ka me ba, – tha.
– Vërtet, nuk ke ç'të bësh! – thashë. – Nuk ke frikë se të sheh gruaja? – e pyeta.
– Nuk del prej shtëpie ajo, – u përgjegj me shkujdesje Sadria dhe shtoi: – Paj, gruaja e ka vendin në shtëpi. Me pastru, me gatu, me la, me shpla. Me mbajtë fëmijët…
– Po nga djemtë. Nuk ke frikë se të shikojnë djemtë? – e pyeta.
– E dinë ata, e dinë, – tha Sadria duke nxjerë përsëri dhëmbët e nxirë e të zgjatur nga tërheqja e mishit të dhëmbëve.
– Si e dinë? E dinë që ti fërkohesh me ruskat? – e pyeta.
– E dinë, e dinë! – foli Sadria me njëfarë krenarie të pakuptueshme. – Djemtë i kam të rritur, bash si shokë.
Kjo më habiti. Isha gati i sigurt se Sadria jo vetëm që nuk ndjehej i turpëruar para djemve të tij, por me shumë gjasë ia kish treguar vetë djemve të tij. Si njëfarë zotësie mashkullore, duke u ofruar edhe shembullin e modelin e vet që edhe ata të vepronin si ai kur të martoheshin.
– Por… nuk të vret ndërgjegja, nuk të vjen zor për gruan që ke në shtëpi, Sadri? – e pyeta.
– E çka me më vra ndërgjegja e me më ardhë zor? – ma ktheu. – Unë gruas teme ia plotësoj të gjitha.
– Dhe meqë ia plotëson të gjitha, duhet t'ia plotësosh edhe të tjerave! – ia prita.
Fytyra e Sadrisë mori pamje dhimbshurie e mëshire.
– Ajo asht grua pa burrë, – tha për gruan që priste pak më tej.
– E meqë është grua pa burrë, ia zëvendëson ti burrin! – thashë.
– Ç'ka me ba, – tha Sadria. – Ka nevojë ajo.
– Qënke Caritasi i grave pa burra, Sadri! – shtova.
Sadria qeshi përsëri, me dhëmbët e nxirë e të gjatë dhe ashtu m'u duk si Ujku tek përralla e Kësulëkuqes.
Pastaj fytyra e tij mori shprehje tjetër. Shprehje heroike e patriotike.
– A kemi thanë se rusët janë armiqtë e kombit tonë, bre burrë!? Dhe armikut duhet me ia q.i nanën? Bash edhe unë qashtu po baj.
– Do të thotë: ti po e lufton armikun, Sadri! – i thashë me shpoti.
Sadria qeshi përsëri me dhëmbët e nxirë e të gjatë dhe mua përsëri më ngjau me Ujkun tek përralla e Kësulëkuqes.
Ndërkaq „ruska“ që priste disa hapa më tej, lëvizi duke dhënë shenja padurimi. Këtë e vuri re Sadria.
– Tash po ik, se po mërzitet ruska. Tung! – më përshëndeti ai dhe eci drejt saj.
Ende pa arritur tek ajo, Sadria u ndal. U kthye nga unë dhe më foli me zë të lartë:
– A po e marrim Çamërinë, bre burrë?!
– Më parë duhet ta mposhtim Rusinë! – ia ktheva.
Sadria e kuptoi hedhjefjalën. U zgërdhi duke nxjerë dhëmbët e nxirë e të gjatë si të Ujkut te përralla e Kësulëkuqes dhe eci drejt „ruskës“.
