Në botë i degdisur ka ditë të bardha
Që janë të ngrohta si bora
në bjeshkë si dielli në vjeshtë
plot nostalgji…..si lodhja
Janë si argjendi mëngjeseve pranverore
Kur rrezon dielli mbi mështeknë
Hëna me duket se i përngjajnë nuses arbërore
E lulet shumëngjyrëshe në shpate shpërthejnë
Me bukurinë e tyre mahnitese të agimit
Me aromën e ftohtë në brigjet e mërgimit
Ka ditë kur edhe kafeja bëhet më e zezë
Mbi tavolinen e punës
e harron vehten në këtë botë të egër
E kaftjelli rri në çantën e bukës
thartohet e kthehet në shtëpi pa e prekur..
Ka ditë të mundimshme me lodhje e stres
Ku nuk prek as erën e shtogut pranë dritarës së punës
Nuk ja ndien erën
As zogun e malit nuk e ndien këngën mes furtunës.
Janë përdtshmëria e mërgimit
Edhe diellin e harron që po ngroh ne verë
E në mbrëmje me rrobat e punës në shtëpi
Ulur në karrikë nga lodhja
Gjysmën e natës e bën duke u shlodhur në qetësi.
Kjo është jeta dhe buka e mërgimtarit
E lyer me shtatë koret e djersës
Mes buzqëshjes së thartë, mes mundit e mallit.
