Kur nxënës ne kemi qenë
Mësuesi quhej prind i dytë,
Dinjiteti i tyre kishte vlerë,
Si mësuesit s'kishte të dytë.
Ata qenë të mençur shumë,
Qenë si male hyjnorë,
Ata qenë diell në furtunë,
Një nga një u bën' meteorë.
Mësuesit më ikën një nga një,
Fisnikët e mi të lartë,
I kam, dhe pse s'ua dëgjoj atë zë,
Në frymëmarrjen time dit' e natë.
Ku t'i gjej t'u puth fjalën
Siç puth Dheun e Flamurin,
Si bregu i detit pret valën
Pres urtësinë e tyre të Burrit.
Mrekulli mund të ndodhë vërtet
Të bëhem sa një e mijta e tyre,
Ata erdhën e ikën profetë,
Dhe zbukurojnë qiellin me yje.
Për nxënësin qe emri Mësues
Baras me Perëndi, Zotërues.
Dritanët e mi dritërofshin e të paharrueshëm qofshin,
Mësuesit e sotshëm rrofshin e përparofshin!
