Hyre në jetën time dhe tunde ujërat e saj të qeta. Hyre i vendosur të më tregoje dhe të më provoje se ti nuk je si të tjerët, se ti mundesh aty ku të tjerët ndalojnë. Ti vazhdon dhe ia vlen të përpiqemi për diçka që duam kaq shumë. Por a duam vërtetë? A po provojmë vërtetë?
Dhe nëse e do, më në fund dhe e provon, pse nuk e shoh? Pse nuk je këtu tani? Pse më mungon orët që të kërkoj?
Pse mungesa jote krijon boshllëqe për mua? Pse mundohem të justifikoj veten ndërsa akoma mungon?
Më kot e vras mendjen për të gjetur shpjegime për diçka që është e qartë.
Nëse do më dëshiroje do të ishe këtu. Nëse do më doje do ishe këtu.
Kur hyn në procesin e analizimit të qartë, ke humbur gjithçka dhe mbi të gjitha dinjitetin tënd. Asgjë nuk përputhet me dëshirat e dy personave. Jemi të ngopur me justifikime të lira dhe do të ishit këtu…, por ka më shumë kur do donit ta shihni tjetrin.
Asnjë pengesë nuk ju ndalon dhe bëni atë që ju thotë zemra, kundër gjithçkaje për sa kohë që jeni me njeriun tuaj.
Opa! Këtu është përgjigjja që kërkoja!
“Bën atë që thotë zemra e tij!Pra, atë bën! Nuk e shihni?
Çfarë nuk kupton? Nuk je përparësia e tij. Je një ndërhyrje plotësuese në jetën e tij.
Zgjohu, i them vetes.
Mos u emociono për fjalët e mëdha dhe për këto përshkrime gjoja zotëruese që ai përdor për të pikturuar më shumë interesin tuaj. Nëse këto “zemra ime, shpirti im” ishin të vlefshme, nuk do të ishe këtu për të humbur peshë duke shkruar sepse do të lundroje në një det lumturie në krahët e tij. Por nuk je aty. Je këtu.
Dhe në fund kuptoj që jam duke luftuar vetëm për të mbajtur gjallë këtë shkëndijë që ndezi dhe e la në duart e mia. E dini cili është ndryshimi ynë?
Fjalët e mia i bëjë vepra dhe nëse nuk jam në gjendje t’i bëjë ato nuk flas fare, sepse nëse diçka është e thartë për mua, them që mund ta korrigjojmë, për të shpëtuar këtë diçka!
Unë u përpoqa por mungonte diçka më shumë që të mund të vazhdoja. Ti nuk e bëre këtë, hapin e parë për të më patur dhe pastaj t’i bëja unë të gjitha të tjerat. Jo tani. Është tepër vonë!
Disa gjëra thjeshtë duhet të bëhen. Pa presion, pa kujtesë… A nuk ndodhi? Fund. Nuk ka më vonë, nuk ka mendime të dyta… Ka këtu dhe tani, që për ne ka kaluar dhe nuk ka kthim prapa. Sepse, kur nuk ka të tashme, a është e mundur që do të ketë një të ardhme?
