Ndarja dhe divorci janë ndër përvojat më traumatike që mund të prekin një individ, për fat të keq përvoja gjithnjë e më të shpeshta, pavarësisht nga morali i përbashkët që do të donte t’i çonte në cepin e patologjisë së marrëdhënieve. Deri në gjysmën e parë të viteve 1980, ndërprerja e martesës u stigmatizua si një mosfunksionim, si një ngjarje jonormale kritike e shkaktuar nga njëfarë pamundësie e bashkëshortëve për të krijuar një lidhje të përjetshme.
Progresi pothuajse i pandalshëm i ndarjeve dhe divorceve në njëzet vitet e fundit e ka përmbysur këtë këndvështrim dhe e vendos shoqërinë përballë provave të pakëndshme që nëse nuk mbështeten nga një ndjenjë dashurie, nga një shkallë e duhur angazhimi, pasioni dhe bashkëpunimi, martesat marrin fund. (Kernberg)
Dhe kjo ndodh si një fiziologji dhe jo si një patologji relacionale: historitë vijnë e shkojnë sepse në një moment të caktuar ato kanë ezauruar funksionin e tyre afektiv për njërin ose të dy partnerët. Nga ky këndvështrim, përfundimi i një martese nuk përfaqëson një “dështim” megjithëse përjetohet si i tillë nga bashkëshortët në një kontekst ku stereotipi kulturor e shndërron në rregull përjashtimin e një bashkimi harmonik dhe të përjetshëm.
Rritja e statistikave
Sipas Istat, ndarja dhe divorci janë më të shpeshta në një grupmoshë midis 40 dhe 45 vjeç dhe ndodhin mesatarisht pas pesëmbëdhjetë vitesh martesë. Nga viti 1995 e deri më sot, krizat martesore që kulmuan me divorcin kanë pësuar një rritje prej 101% dhe një rritje shoqëruese që tejkalon 80% më shumë ndarje. Për më tepër, kurba statistikore përshkruan një rënie të martesave.
Këto të dhëna sugjerojnë një ndryshim të qartë në vlera dhe një modifikim të thellë të kuptimit të familjes dhe martesës në shoqërinë tonë dhe duke parë brenda shifrave, na shtyjnë të reflektojmë mbi dhimbjen psikike që godet në zemër dhjetëra mijëra çifte çdo vit, një vuajtje që përhapet tek familjet dhe fëmijët e tyre.
Gjashtë “fazat” psikologjike të ndarjes
Një model i viteve 1970 që është ende aktual, i propozuar nga Bohannan, e zbërthen divorcin në gjashtë procese paralele, secili me karakteristika specifike. Këto momente të shtjellimit psikologjik të divorcit nuk duhet të kuptohen si të njëpasnjëshme: çdo çift ndjek rrugën e vet nëpër “stacione” të ndryshme dhe partnerët mund të jenë në të njëjtën kohë në një “stacion” të ndryshëm.
Ja cilat janë 6 fazat e ndarjes:
Divorci emocional
Divorci ligjor
Divorci ekonomik
Divorci nga komuniteti
Divorci i prindërve
Divorci psikik
