Pozicioni i fëmijës më të vogël nuk është gjithmonë më komodi, pasi varet nga lloji i familjes ku ai do të rritet. Në shumicën e rasteve, nëna i reflekton dëshirat e saj dhe flet më shumë me më të voglin.
Është e zakonshme të mendohet se fëmijët më të vegjël janë të preferuarit, pra më të përkëdhelurit. Faktori përcaktues është lloji i familjes në të cilën ka lindur. Nëse struktura e familjes është e dashur dhe e shëndetshme, i vogli do të kujdeset dhe do të marrë përfitimet e një ambienti konstruktiv.
Përralla dhe mite
Djali i vogël ka luajtur një rol vendimtar në disa histori, mite dhe legjenda. Në Bibël, për shembull, vëllezërit e parë në histori janë Kaini dhe Abeli. Më i riu ishte Abeli dhe përfundoi viktimë e vëllait të tij, i cili e kishte zili si të dashurin e Zotit. Djali i vogël i Jakobit (i cili ndër të tjera bleu të drejtën e parëbirnisë nga vëllai i tij më i madh, Esau, për një tenxhere me supë) ishte Jozefi. Vëllezërit e shitën te disa tregtarë, sepse e kishin zili që i ati e parapëlqente.
Fëmija më i vogël në psikoanalizë
Sigmund Freud i kushtoi shumë rëndësi renditjes së lindjes së fëmijëve. Ai besonte se kjo kishte një ndikim të madh në formimin e karakterit, proceset e identifikimit dhe konfigurimin e neurozave. Ai vuri re se shumë shpesh djali i madh është përgjegjës për ruajtjen e traditave të brezit të kaluar, ndërsa djali i vogël zbulon territore të reja. Sipas këtij këndvështrimi, djali i madh është i destinuar të identifikohet më fort me të atin. Është një identifikim i drejtpërdrejtë. Prindi pret që fëmija të jetë zgjatja e tij. Roli i tij është të qetësojë plagët narcisiste të babait të tij. Ai shpesh qëndron mes këtyre dhe fëmijëve të tjerë duke dashur të jetë “unik” në atë hierarki.
Fëmija më i vogël në psikologji
Madje në psikologji është folur për “sindromën e fëmijës më të vogël” si një realitet i vëzhgueshëm në shumë familje. Nënat priren të jenë tepër mbrojtëse ndaj fëmijës së tyre më të vogël. Kjo shpesh ju bën më të varur dhe të pasigurt. Është e zakonshme të vazhdosh të ndihesh dhe të sillesh si një fëmijë i pafuqishëm edhe në moshën madhore. Një nënë tepër mbrojtëse çon gjithashtu në një ndjenjë se të tjerët janë përgjegjës për situatat negative që lindin. Po kështu, bëhet e vështirë të dallosh autonominë nga pafuqia.
