Plakja u përshkrua në mesin e shekullit të 20-të si një shkëmbim midis riprodhimit dhe mirëmbajtjes së qelizave. Fillimisht, trupat e organizmave përdorin burimet e tyre për t’u rritur dhe për të na mbajtur të shëndetshëm – për të ruajtur qelizat tona. Gjatë fëmijërisë dhe adoleshencës, theksi vihet në të qëndruarit gjallë dhe të bëheni sa më të fortë dhe të shëndetshëm. Pas pjekurisë seksuale, përparësia kalon tek riprodhimi. Për shkak se, për shumicën e organizmave, burimet janë të kufizuara, dhënia e prioriteteve për prodhimin e pasardhësve mund të jetë në kurriz të qëndrimit të shëndetshëm.
Kur organizmat arrijnë pjekurinë seksuale, forca e seleksionimit natyror dobësohet dhe fillon procesi i plakjes, duke çuar përfundimisht në vdekje. Por nuk është për t’i hapur rrugë brezit të ardhshëm, i cili mund të jetë “tërheqës nga një kënd altruist”, thotë Alexei Maklakov, një profesor i biologjisë evolucionare dhe biogerontologjisë në Universitetin e Anglisë Lindore në MB. Gjatë jetës sonë, gjenet tona mbledhin mutacione. Disa janë krejtësisht të rastësishme, të tjera rezultat i dietave tona ose faktorëve të jashtëm si drita ultravjollcë. Shumica nuk bëjnë asgjë ose janë të dëmshëm, shumë pak do të jenë të dobishëm. Përpara pjekurisë seksuale, “çdo mutacion gjeni që zvogëlon gjasat e një organizmi për t’u riprodhuar, apo edhe e vret organizmin përpara se të riprodhohet, do të zgjidhej fuqishëm kundër”, thotë Gabriella Kountourides, një biologe evolucionare në departamentin e antropologjisë në Universitetin e Oksfordit. . Megjithatë, sapo një organizëm arrin pjekurinë seksuale, ai është në gjendje t’i kalojë gjenet e tij brezit të ardhshëm. Në këtë pikë, forca e seleksionimit natyror dobësohet. Më vonë në jetë, qelizat e vjetra mund të grumbullohen në inde, duke shkaktuar dëme dhe inflamacion, dhe janë pararendëse të sëmundjeve të lidhura me moshën. Por plakja dhe vdekja ndodh në dy mënyra – grumbullimi i mutacioneve negative për shkak të përzgjedhjes së dobët natyrore dhe mutacioneve që mund të kenë qenë të dobishme për riprodhimin, por që bëhen negative për një jetë të gjatë.
“Çfarëdo që të ndodhë më herët në jetë do të jetë më e madhe se çfarëdo që të ndodhë pas moshës së riprodhimit, sepse potenciali riprodhues është me të vërtetë ajo që ka rëndësi,” thotë Kaitlin McHugh, një biologe nga Universiteti Shtetëror i Oregonit.
Ndërsa është e vërtetë që disa specie mund të ruajnë aftësinë e tyre riprodhuese me kalimin e moshës, ato nuk janë shembuj të vërtetë të plakjes negative dhe studimet që kanë pohuar aq shumë kanë të ngjarë të kenë të meta, thotë Maklakov. Në fund të fundit, një det nuk do të jetë në gjendje të mbajë kontrollin e haremit për një kohë të pacaktuar. Por seksi mund të luajë një rol kurioz në mënyrën se si ne plakemi. Gratë që bëjnë seks të rregullt e fillojnë menopauzën më vonë, sipas një studimi nga Megan Arnot dhe Ruth Mace nga University College London. Ata sugjerojnë se ky është një shembull i një shkëmbimi – se energjia që shpenzohet për ovulimin mund të përdoret më mirë nga pjesa tjetër e trupit nëse nuk ka mundësi për një shtatzëni.
Pastaj ka specie jetëgjatësia e të cilave ndryshon shumë midis gjinive. Në mënyrë tipike, milingonat, bletët dhe termitet kanë një mbret ose mbretëreshë që mund të jetë shumë pjellore dhe jetëgjatë në krahasim me punëtorët e tyre sterilë. Në rastin e tyre, pse kostoja e riprodhimit nuk e zvogëlon jetëgjatësinë e tyre? Përgjigja mund të jetë se mbreti ose mbretëresha janë të mbrojtura nga shumë prej kërcënimeve me të cilat përballen punëtorët dhe ka një ndryshim të tillë në dy stilet e tyre të jetesës saqë teoritë e plakjes nuk bëjnë asgjë. Pra, nëse riprodhimi ka një ndikim kaq të fortë në jetëgjatësinë tonë, pse njerëzit jetojnë për kaq shumë kohë pasi shumë prej nesh kanë ndaluar të kenë fëmijë? Hipoteza e gjyshes sugjeron se është e rëndësishme që të afërmit e moshuar të qëndrojnë gjallë, sepse riprodhimi është një biznes i kushtueshëm dhe i rrezikshëm. Një gjyshe mund të sigurojë mbijetesën e disa prej gjeneve të saj duke investuar te nipërit e mbesat e saj dhe kështu jeta më e gjatë mund të sjellë një avantazh nga pikëpamja e përzgjedhjes natyrore. “Familjet që kanë gjyshe pranë kanë një aftësi shumë më të lartë riprodhuese, ndoshta sepse nëna është në gjendje të fokusohet në të pasur më shumë fëmijë dhe gjyshet ndihmojnë në rritjen e fëmijëve që janë tashmë atje”, thotë Kountourides.
