Ende thur vargjet e mia
dhe melodinë e jetës ende e luaj
Rruga jonë shumë e gjatë është,
por jeta është e shkurtër
E shikimet shpeshherë
vetëm me një fjalë i kemi zgjatur
Edhe pikëllimin prej fjalës bërë e kemi,
fare pa u matur
Edhe dashurinë si fjalën e kemi thyer,
por jemi zhgënjyer
E në vend se të duhemi,
jemi duke u urryer, si ujq duke u shqyer
Maskë syzash mbajmë në sy,
përplot dyftyrësi dhe dinakëri
Që të mbulojmë gënjeshtra,
të palara, të zeza, pabesi
Tani kemi shumë fytyra,
pesë, gjashtë, shtatë a tetë
Jemi hipokritë, s’e mohojmë,
na duket gjë e lehtë
Prej fjlëve e krijuam dashurinë,
miqësinë dhe besimin
Me fjalë dashurinë e shndërruam në urrejtje,
ia dham dënimin
Dhe me fjalë si me plumba e vramë,
porsi një bishë të tërbuar
E tash n’zemra kem plot vrer, urrjetje,
jemi të zemëruar
Sepse gjithçka po duam që të jemi,
këtë lirisht po e themi
Por vetëm njerëz s’po duam të mbesim,
duam t’jem soj demoni
Ky qenka njeriu i kohës së sotme
dhe aspak s’shëmbëlleka me ata t’kohëve të moçme.
