Të duash do të thotë të digjesh, të jesh në zjarr. Kur themi fjalën dashuri, vështirë se mund ta lidhim me diçka të gabuar. Por ka disa gjëra të gabuara në dashuri, ose më saktë, është ajo që ne bëjmë, si e jetojmë, që e bën të gabuar.
Një ditë jemi fëmijë, jetojmë fëmijërinë tonë në një mënyrë të lumtur dhe e vetmja dashuri që dimë është ajo ndaj familjes. Pastaj rritemi, njohim dikë dhe dashurohemi me të. Ndonjëherë jemi me fat, gjejmë shpirtin tonë binjak dhe jetojmë një dashuri të ndërsjellë dhe të ekuilibruar. Herë të tjera, për fat të keq, nuk është kështu.
Ndonjëherë ndodh që dashuria thjesht nuk ekziston më, ose madje nuk ka qenë kurrë. Atëherë, pse vazhdoni të qëndroni me partnerin edhe pse nuk e doni? Disa njerëz e shohin dashurinë si një spirancë. Një lloj xhakete shpëtimi nga vetmia. Qëndrojmë me dikë nga zakoni, afeksioni, frika e mos gjetjes së dikujt tjetër, dhe përfundimi, të braktisur në vetvete. Është një nga format më të shëmtuara të egoizmit, por jo vetëm ndaj një personi tjetër. Para së gjithash është egoiste ndaj vetes tonë. Përfundojmë duke e zvogëluar personin tonë, sikur i thamë vetes se është e drejtë të jemi të kënaqur, se është më mirë të qëndrojmë me dikë që na do, pa e zëvendësuar, në mënyrë që të mos jemi vetëm. Më qartë, nuk është as fyerje dhe as dënim.
Frika e të mos gjeturit një person për të ndarë ditët tona është legjitime. Frika nga vetmia është te qenia njerëzore. Megjithatë, duke bërë kështu, rrezikon të humbasë dashurinë e vërtetë dhe, më keq, ta mbash një person të lidhur me veten, duke ia grabitur të njëjtën mundësi si tonën. E privojmë veten nga dashuria, nga frika se nuk do e gjejmë atë. Pak e shtrembëruar apo jo? Ndonjëherë as nuk e kuptoni se çfarë gabimi po bëni. Jemi të bindur në vetvete, mashtrohemi duke dashur dikë që të mos jemi vetëm, pa pasur kurrë mundësinë të njohim dashurinë, atë të vërtetën.
Po çfarë është dashuria?
Kjo është një nga pyetjet që filozofët dhe poetët më të mëdhenj ia kanë bërë vetes. Nuk ka në fakt një përgjigje të vetme. Dashuria është e ndryshme për secilin nga ne. Të gjithë e përjetojmë në një mënyrë të ndryshme, kaq të ngjashme dhe megjithatë kaq të ndryshme. Po ju përkufizojmë diçka. Dashuria është liria për të qenë vetvetja me dikë tjetër dhe të mos kesh frikë të tregosh thelbin tënd të vërtetë, dhe nuk duhet të shtiresh se je ai që nuk je për të kënaqur partnerin. Dashuria është ta lini veten të shkojë plotësisht drejt një personi tjetër, duke dhënë plotësisht besimin tonë dhe duke treguar se edhe ajo mund të na e japë atë.
Mbi të gjitha, dashuria është përgjegjësi ndaj dikujt tjetër përveç vetvetes. Është të jesh i vetëdijshëm që nuk duhet të shqetësohesh më vetëm për veten, por edhe për një person tjetër. Është respekt, transparencë dhe pranim, sepse dashuria përbëhet nga kompromise. Askush nuk është perfekt, ka defekte por duhen pranuar. Ju mund të zbutni qoshet, por të mos ndryshoni plotësisht karakterin e dikujt tjetër. Të duash totalisht, gjithashtu të pranosh të metat e tjetrit, do të çojë në një simbiozë të sinqertë dhe mirëkuptim të plotë reciprok.
Siç mund ta shihni, dashuria është shumë gjëra, ndonjëherë e bukur dhe herë të tjera më pak. Të heqim dorë nga frika se nuk do e gjejmë atë, të kënaqemi për të mos qenë vetëm, është një zgjedhje që do të na bëjë të palumtur dhe, në mënyrë paradoksale, të ndihemi vetëm edhe pse në të vërtetë nuk jemi vetëm. Të privojmë veten nga dashuria, nga frika se nuk do e gjejmë, është si të qëndrojmë ulur përgjithmonë nga frika e rrëzimit sapo fillojmë të ecim. Është plotësisht e paarsyeshme.
Nëse nuk ndiheni të kënaqur me një marrëdhënie, lëreni të shkojë. Dashuria nuk është një litar shpëtimi, por anija me të cilën mund të udhëtoni për pjesën tjetër të jetës tuaj.
