Ambasadori Lincoln Bloomfield Jr., Ndihmës Sekretari i Shtetit i SHBA-së për Çështjet Politiko-Ushtarake, drejtoi një konferencë dypartiake në Senatin e SHBA të enjten dhe paraqiti prova për të hedhur poshtë disa nga akuzat në lidhje me grupin kryesor opozitar të Iranit, Muxhahideen-e Khalq (MEK).
Në fjalët e tij, ambasadori Bloomfield hodhi poshtë gjithashtu konceptin e kthimit të monarkisë së rrëzuar në Iran dhe se si pasardhësit e Shahut, Reza Pahlavi, e ndihmojnë regjimin të largojë kryengritjen nga rrjedha e saj kryesore duke reklamuar diktaturën e rrëzuar Pahlavi.
Më poshtë fjalimi i plotë i ambasadorit Bloomfield:
Përshëndetje për miqtë tanë nga Organizata e Komuniteteve Iraniano-Amerikane. Përshëndetje për ligjvënësit këtu në Capitol Hill dhe stafin profesional. Faleminderit për shërbimin tuaj. Dhe e shpreh këtë falënderim për ata që kanë shërbyer më parë, duke përfshirë kolegët e mi të shquar në tryezën e parë. Është një nder të qëndroj me ju. Dhe atyre që mund ta dëgjojnë mesazhin, zonjës Raxhavi, NCRI-së, MEK-ut dhe popullit të guximshëm të Iranit që po ngrihet për të drejtat e tyre, ju përshëndes. Dhe jam i lumtur që jam këtu sot. Gëzuar Nevruzin.
Unë kam sot detyrën të jap dallimin se kush ka qenë më i sinqerti për atë që ka ndodhur me regjimin dhe me rezistencën në katër dekadat e fundit. Të nominuarit janë: Qeveritë, duke përfshirë qeveritë tona dhe ato perëndimore; Media, duke filluar nga mediat më të njohura këtu, në Britani, në Evropë dhe gjetkë; Të tjerë që kritikojnë regjimin. Akademikë, disa feministe, njerëz që flasin për aftësinë për të lëvizur hixhabin pak më mbrapa dhe pse kjo nuk lejohet, dhe ndoshta për të rivendosur monarkinë në Iran; ose NCRI, MEK, OIAC dhe të gjithë mbështetësit në këtë dhomë, duke përfshirë ligjvënësit që mbështesin legjislacionin që sapo përmendi senatori Lieberman; Dhe çmimi shkon… për ju, NCRI, MEK, OIAC dhe mbështetësit e tyre në Kongres dhe në Shtetet e Bashkuara. urime!
Më lejoni t’ju tregoj pse është e vërtetë. Përgatituni. Unë do t’iu rrëfej shumë shpejt me fakte që justifikojnë atë që sapo thashë. Këta njerëz [duke iu referuar MEK-ut] i dëgjoni edhe sot. I keni dëgjuar për 40 vjet. Ata vranë amerikanë në vitet 1970. Ju shikoni të vërtetën. The Washington Post, William Brannigan, një korrespondent i madh i huaj, 1976. Ai foli me njerëzit. Ai citoi njerëzit që vranë amerikanët. Ja ku janë. Ata e pranuan dhe u vranë. Ata nuk ishin pjesë e MEK-ut të Masoud Raxhavit. Nuk kishin asnjë lidhje me ta. Në fakt, ata u shkëputën prej tyre. Ata ishin laikë. Ata ishin marksistë. Disa prej tyre u trajnuan në Gjermaninë Lindore dhe Kubë dhe vranë gjithashtu disa anëtarë të MEK-ut islamik pro-Raxhavit. Pra, kjo është një shpifje kundër MEK-ut. Ata nuk vranë amerikanë në vitet ’70.
Po roli kryesor në krizën e pengjeve? Epo, keni dëgjuar se ata e ndihmuan Khomeinin të mbante peng Ambasadën Amerikane. Dhe ne kemi shkruar se si ata ishin rivalë. Si kryeministri [duke iu referuar kryeministrit të atëhershëm të përkohshëm Mehdi Bazargan] dha dorëheqjen në shenjë proteste. Ai ishte një pro-Mosaddeq, Bazargan. Këta ishin heronjtë politikë të MEK-ut. Ata ishin në mosmarrëveshje. Më lejoni t’ju lexoj nga viti 1980. 14 qershor, New York Times. Kjo është në Teheran. Ju më thoni nëse MEK e Raxhavit po e ndihmonte Khomeinin me krizën e pengjeve:
“Dje këtu u zhvilluan beteja të ashpra midis anëtarëve të popujve të Muxhahedinëve, grupit më të madh opozitar majtist të Iranit, dhe mbështetësve myslimanë fondamentalistë të Ajatollah Ruhollah Khomeinit. “Poshtë deviacionisti”, mbështetësit e Khomeinit bërtitën dje ndërsa përpiqeshin të futeshin me forcë në stadiumin ku muxhahedinët e popullit po mbanin një tubim. Dhe cili ishte qëndrimi i zotit Raxhavi? Epo, turma këndoi me ritëm në tubimin e tij: “Ne do të vazhdojmë luftën”. Po, u përgjigj zoti Raxhavi. “Lufta do të zgjasë deri në fitore, cilido qoftë numri i dëshmorëve tanë”. Kjo tingëllon e njohur. “Për çfarë po na sulmojnë?” vazhdoi folësi. “Ne jemi muslimanë të mirë. Na thuhet se jetojmë në Republikën Islamike por jemi të rrethuar nga huliganë dhe terroristë. Kushtetuta islame garanton të gjitha liritë në parim, por neve na ndalohet qasja në gazeta, në radio, në televizion dhe në parlament. “A dëgjon?” pyeti zoti Raxhavi. Ai iu drejtua Hezbollahut. “Ne nuk jemi as komunistë, as pro-sovjetikë, siç pretendoni ju. Ne po luftojmë për lirinë dhe pavarësinë totale të Iranit. Ju jeni muslimanët reaksionarë që, nën mbulesën e akuzave të hedhura ndaj nesh, përpiqeni t’i shërbeni imperializmit oksidental.”
Mund të vazhdoja. Është viti 1980 New York Times. Kjo është e vërteta. Ata nuk ishin të përfshirë dhe mbështetës të krizës së pengjeve. A ishin marksistë? Epo, do të vë bast se shumica e njerëzve që e përsërisin atë akuzë se janë marksistë nuk e kanë studiuar kurrë Marksin siç kam bërë unë si student në Harvard që studioja zhvillim politik. Por dikush që me të vërtetë shqyrtoi interesin e Masoud Rajavit në studimin marksist të pabarazisë ishte profesori i Universitetit të Sirakuzës, Mehrzad Boroujerdi. “1996- Raxhavi ruan komentin e tij më të gjerë kritik për epistemologjinë materialiste marksiste. Grupi mbeti skeptik ndaj postulateve filozofike të marksizmit dhe hodhi poshtë doktrinën kardinale të materializmit historik të këtij të fundit. Bëhet paksa e komplikuar. “Ai u mbajt i patundur në besimet në ekzistencën e zbulesës së Zotit, jetën e përtejme, shpirtin, shpëtimin, fatin, përkushtimin e njerëzve ndaj këtyre parimeve të paprekshme.” Pra, Raxhavi nuk ishte marksist. MEK nuk ishte një grup marksist. Ata kurrë nuk kishin një zyrë në një vend marksist. Demonstrimi i propagandës kundër Organizatës së Muxhahedinëve të Popullit të Iranit (PMOI/MEK) Por oops. Revista Time, 23 nëntor 1981: Kush erdhi në Teheran? Grupet e KGB-së, disa prej tyre, të ftuar nga Ajatollah Khomeini. Pse? Për t’i ndihmuar ata të mbajnë kapakun pasi filluan një mbretërim terrori në vitin 1981, të cilin profesori Marvin Zonus i Universitetit të Çikagos e quajti një fushatë masakrimi masiv.
Njerëzit e 40 grupeve të ndryshme të OIAC, jam i sigurt se kishin të afërm që u burgosën, u torturuan dhe u vranë. Dhe kjo është arsyeja pse kaq shumë prej tyre erdhën në Amerikë dhe kaq shumë prej tyre kanë kaluar jetën e tyre të përkushtuar ndaj kësaj kauze. Pra, kush ishte marksist? Nuk ishte MEK. A luftuan ata në anën e Sadamit? Tashmë i kemi zhvlerësuar të gjitha këto. Unë do të argumentoj se Khomeini shkaktoi luftën duke u përpjekur të pretendonte gjysmën e Irakut dhe të rrëzonte Sadam Huseinin. Por mos u shqetësoni për këtë. Çështja është se kur Sadami sulmoi në vitin 1980, MEK u mobilizua në front dhe mbrojti vendin e tyre. Shumë u morën robër. Ata nuk u liruan deri në vitin 1989. Ata nuk ishin aleatë të Sadam Huseinit. Ata nuk ishin as aty deri në mesin e vitit 1986. Ata nuk kishin asnjë armë deri në vitin 87. Ata kurrë nuk luftuan krah për krah me irakenët dhe nuk kishin asnjë lidhje me [masakrimin e] kurdëve dhe shiitëve. Dëshmia e vetme e këtyre përpjekjeve për operacione me flamur të rremë është fajësimi i MEK-ut për gjërat që iranianët po bënin kundër kurdëve. Ata nuk luftuan në anën e Sadamit. Po paratë? Sa herë kemi dëgjuar: “Ku i marrin gjithë paratë për këto mitingje të mëdha në Evropë? Nga vijnë paratë? A është CIA? Mossad është? Jo, duhet të jenë sauditët. Prit një minutë. Është Sadam Huseini ai që u dha atyre miliarda”. Dëgjoni, kjo ngjarje do të shfaqet në televizionin në Iran. Ai rrjet ka mbajtur dy teletona për të mbledhur para çdo vit që nga viti 2004. Janë rreth 36 teletona. Këta njerëz të suksesshëm në perëndim i kanë mbështetur hapur dhe vazhdimisht, me përjashtim të 15 viteve kur MEK dhe NCRI ishin në listën e terrorizmit. Regjimit u tregua shumë dinak për t’i penguar ata të dërgojnë para. Por ka një mbështetje të madhe nga e gjithë diaspora.
Dhe meqë ra fjala, djali i Shah Reza Pahlavit, vetëm një fjalë për këtë. New York Times raportoi se familja e tij mori dy deri në katër miliardë dollarë nga Irani në kohën e revolucionit. Njerëzit, mbështetësit e tij do të thonë se gjithçka ishte e lidhur në gjykata. Por ai vetë tha se kishte rreth 62 milionë dollarë, që në vitin 2023 është rreth një çerek miliardë dollarë. Sa prej tyre është kthyer në Iran? Sa prej tyre është përpjekur të mbështesë kryengritjen? Unë do të guxoja të them zero. Pra, le të shohim se si qeveria e Shteteve të Bashkuara i ka përshkruar të njëjtat çështje. 1985- Një koleg i shquar, Ndihmës Sekretari i Shtetit Dick Murphy, dëshmoi para Nënkomitetit të Dhomës për Evropën dhe Lindjen e Mesme, komitetin e Lee Hamilton. Në fund të tij, ai bëri disa komente përçmuese për MEK-un. Kryetari Hamilton tha, “Më falni, për çfarë ishte kjo?” Dhe sekretari Murphy tha: “Epo, stafi im tha që unë duhet të them diçka në fund.” Interesante. Epo, tani e dimë se ajo që ndodhi ishte në krahët e Iranit për aferën e pengjeve, kushti numër katër i listës së gjërave që supozohej t’i jepeshin Iranit ishte, ky është raporti i Komisionit të Kullës: “Një njoftim zyrtar që e quan Moxhahedin-e. -Organizata e Khalks terroriste dhe marksiste. Nxjerrja e një qarkoreje për Kongresin dhe për të gjitha firmat dhe institucionet amerikane dhe kështu me radhë. Me fjalë të tjera, ata e bënë atë për iranianët dhe me urdhër të tyre. 1997- Ata [MEK] u futën në listën e terrorizmit. Tani e dimë se FBI-së nuk i ishte thënë kurrë paraprakisht. Pas faktit u tha vetë drejtori. Nuk kishte asnjë dosje që të çonte në atë emërtim. Ishte tërësisht një gjest për qeverinë Khatami që sapo kishte hyrë.
2004- Ambasadori Bolton do ta shijojë këtë sepse dy vjet më parë, NCRI kishte zbuluar ekzistencën e pasurimit të fshehtë. Pra, dy vjet më vonë pati një diplomaci të furishme në përpjekje për të arritur disa kushte, dhe ja një qarkore e IAEA e datës 26 nëntor 2004. Dhe sigurisht, gjithçka ka të bëjë me diskutimet bërthamore që ata kanë pasur. Derisa të vjen në fund dhe të thotë: “Pavarësisht progresit në çështjen bërthamore, E3, BE dhe Irani konfirmojnë vendosmërinë e tyre për të luftuar terrorizmin, duke përfshirë aktivitetet e Al Kaedës dhe grupeve të tjera terroriste si MEK. Ata gjithashtu konfirmojnë mbështetjen e tyre të vazhdueshme për përparimin në Irak.”
Vërtet? Kjo është interesante sepse as një vit më parë, në Irak, çdo anëtar i vetëm i MEK-ut, i cili ishte në kampin Ashraf në Irak, ishte marrë në pyetje nga një grup ndërinstitucional prej shtatë organizatash të zbatimit të ligjit dhe të drejtësisë penale nga Uashingtoni. Çdo person në veçanti. Dhe aq të pastra ishin të dhënat e tyre, saqë të gjithëve iu dha një kontratë nga Shtetet e Bashkuara. Ky është gjeneralmajor Jeffrey D. Miller: “21 korrik 2004 – në të njëjtën kohë me këtë komunikatë, duke thënë: “Po shkruaj për të uruar çdo individ që jeton në Kampin Ashraf për njohjen e tyre si persona të mbrojtur sipas Konventës së Katërt të Gjenevës. Kjo vendosmëri do të ndihmojë në përshpejtimin e përpjekjeve të organizatave ndërkombëtare për t’i vendosur ata. Ju keni nënshkruar një marrëveshje që refuzon dhunën dhe terrorizmin.” Ata kishin hequr dorë nga çdo armë, sipas gjeneralit të madh të ndjerë Ray Odiano, i cili ishte komandanti i ID-së së Katërt në Irak. Dhe Departamenti i Shtetit konfirmoi se ata nuk ishin kurrë luftarak gjatë atij konflikti. Megjithatë, qeveria amerikane dhe evropianët i quanin terroristë. Kalova pak kohë dhe kalova 19 vjet raporte vjetore mbi terrorizmin. Dhe e vetmja herë që ata thanë vërtet të vërtetën ishte në raportin e vitit 2005, ku ata thanë: “Një element marksist i grupit MEK ndihmoi në vrasjen e disa këshilltarëve të sigurisë të Shahut në SHBA përpara Revolucionit Islamik”. Epo, kjo është interesante. Ajo u zhduk vitin e ardhshëm, për të mos u përsëritur më. Por ata pranuan se ishte një grup i ndarë. Nuk ishte MEK i Raxhavit. Pra, në vitin 2006 kemi raportin vjetor. Hidhini një sy asaj fotoje. Kjo do t’ju japë një ide se si duhet të isha ndjerë kur po lexoja këto raporte të terrorizmit, duke parë informacionin e vërtetë dhe më pas duke lexuar një rresht si ky në raportin e 2006-ës:
Dëshmia bloomfield konferenca oiac
“Pas pjesëmarrjes së tij në Revolucionin Islamik të vitit 1979, që do të thotë MEK, grupi e humbi shpejt favorin e popullit iranian.”
Janë 500,000 njerëz që dolën në rrugë më 20 qershor 1981, me urdhër të Masood Raxhavit. Demonstrata të ngjashme pati në qytete në të gjithë vendin. Kjo është ajo që e bëri regjimin të hapte zjarr dhe të fillonte mbretërimin e terrorit. Pra, ju vazhdoni, dhe thjesht bëhet më keq. Ata vazhdojnë me këto. 2011- Ata fillojnë të flasin për vendosjen e bombave 39 vjet më parë për të protestuar ndaj vizitës së Richard Nixon dhe më pas një tjetër për Henry Kissinger. Kjo është para 39 vjetësh. Ligji lejon ISIS-K të largohet nga lista e terrorizmit në rreth tre vjet. Nëse ata pastrojnë aktin e tyre dhe thonë se ne kemi hequr dorë nga terrorizmi. 39 vjet më parë, ne po e ndërtojmë këtë rast në raportet vjetore të terrorizmit. Edhe i dërguari aktual i SHBA-së në Iran, z. Malley, e ka përçmuar MEK-un. Pse? “Shtet e Bashkimit Evropian nuk e shohin MEK-un si një lëvizje të tillë opozitare demokratike që është përfaqësuese e popullit iranian. Departamenti i Shtetit vazhdon të ketë më shumë çështje serioze për MEK-un.” Vërtet? Pra, duhet të pyesni, edhe në vitin 2023, ju dhe unë ende i dëgjojmë këto zëra që përsërisin demonizimin toksik të NCRI-së, MEK-ut dhe zonjës Raxhavi. Pra, imagjinoni sa të tërbuar duhet të kenë qenë Kongresi dhe zyrtarët në qeverinë amerikane një brez më parë, kur këto kujtime të vrasjes së amerikanëve, marrjes së pengjeve, marksistëve… ishin të freskëta në mendjet e tyre. A mendoni vërtet se senatori i madh i ndjerë dhe kongresmeni i atëhershëm John McCain do t’i kishte shkruar një letër në 1984 Masood Rajavi duke thënë: “Përpjekjet e Këshillit Kombëtar të Rezistencës për t’i dhënë fund brutalitetit në Iran janë vërtet të lavdërueshme? Dhe ju përgëzoj ju dhe bashkatdhetarët tuaj për guximin e treguar në përpjekjen tuaj. Shpresat e të gjithë amerikanëve për një Iran më të mirë janë me ju.” Letër John Mccain për Masoud Raxhavi. Është viti 1984 nga John McCain. A mendoni vërtet se senatori Ted Kennedy, nga shteti im, me emrin e të cilit është emëruar kjo dhomë e bukur, do t’i kishte shkruar Masood Raxhavit në vitin 1984, duke folur se si “populli iranian është gati për një ndryshim? Ata janë gati për t’i dhënë fund luftës shkatërruese dhe të kushtueshme me Irakun, një luftë që po shërben për të shkatërruar atë që ka mbetur nga ekonomia e tyre funksionale. Ata janë gati për t’i dhënë fund mbretërimit të terrorit, i cili ka pllakosur vendin me ashpërsi në rritje gjatë disa viteve të fundit.”
Nuk e dëgjoni senatori Kenedi duke i quajtur MEK terroristë? Ai po i shkruan Masoud Raxhavit, ashtu si presidenti i zgjedhur Bill Clinton, i cili në dhjetor të vitit 1992 ishte në një gjendje tranzicioni ku njerëzit ishin rreth tij, duke u siguruar që çdo telefonatë, çdo letër të mos shkonte në vendin e gabuar. Ai ishte presidenti i ardhshëm dhe i shkroi Masood Raxhavit në adresën e tij në Paris në veri të Parisit. [Zoti. Clinton i shkroi atij], duke përshëndetur ekspertizën e tij mbi të drejtat e njeriut. Dhe pastaj është Kongresi. Edhe sot, ne kemi dëgjuar për një nga ngjarjet për të cilat ata flasin në vitin 1992, kur gjoja të gjithë miqtë tuaj në shumë vende sulmuan ambasadat iraniane dhe ishin tërbuar. Ky është quajtur një sulm i koordinuar terrorist. Edhe sot [kjo është quajtur] nga dikush që ishte një zyrtar i madh kundër terrorizmit, “një sulm i koordinuar terrorist nga MEK”.
Vërtet? Nëse shikoni faqen e parë të New York Times, një F-4 që bombardoi kampin Ashraf u rrëzua. Ata pretenduan se kishin vrarë Masoud Rajavi dhe e kishin gabim. Por kjo shkaktoi një protestë mbarëbotërore. Dhe kështu, në vend që të demonizonin MEK-un, Kongresi Amerikan, shumë prej anëtarëve të Kongresit Amerikan, u ngritën në këmbë. Në korrik 1992, 219 anëtarë [dolën në këmbë] në favor të këtij grupi. “Ne jemi të bindur se mbështetja për Këshillin Kombëtar të Rezistencës do të kontribuojë në arritjen e paqes dhe stabilitetit për të gjitha vendet e rajonit.
E njëjta gjë për 230 ligjvënës britanikë dhe mijëra parlamentarë në 20 vende. Pra, keni pasur të drejtë gjatë gjithë kohës. Dhe ku ka qenë shtypi ynë? Dhe kjo është pjesa e fundit. Ata kanë raportuar mjaft mirë për opozitën ndaj Rusisë, Kinës, Sirisë dhe Birmanisë. Por Irani?
Bbc Hassan Heyrani
Le të flasim për BBC. Mund të flasim edhe për djemtë e mëdhenj. Pra, ja një artikull i kohëve të fundit ku një ish-anëtar i MEK-ut, Hassan Heyrani, ndodhet në Tiranë, duke i treguar BBC-së se çfarë ekzistence të zymtë kishte brenda Ashraf 3, si duhej të rrëfente mëkatet e tij seksuale dhe të gjitha këto gjëra të tjera. Ai është burimi i madh se sa i keq është MEK.
Përveç kësaj, shtypi shqiptar, në korrik të vitit të kaluar, raportoi se shërbimi i tyre i sigurisë, SPAK [njoftonte], “Njëzet iranianë, më parë ish-anëtarë të MEK-ut, janë nën hetim nga SPAK për spiunazh në shërbim të regjimit iranian. Hassan Heyrani është një nga personat që dyshohet se është lider i ish-anëtarëve të MEK-ut”. [Ky është] New York Times. Kështu që hera e fundit që ata guxuan të shkonin pranë MEK-ut ishte 16 shkurt 2020. Ata dërguan një mesazh atje dhe titulli ishte “Rebelët iranianë shumë të fshehtë janë strehuar në Shqipëri”. Ata shkruanin, “në varësi të kujt pyesni, xhihadistët e popullit janë qeveria e Iranit në pritje ose një kult i dyfishtë terrorist që ndalon mendimet seksuale”. Kjo është e turpshme. Është një fyerje. Jo vetëm për anën kulturore, por për nocionin që pretendojnë të marrin vendin. Shtypi e ka turpëruar veten duke e lënë këtë diktaturë klerikale të shkruajë skenarin e saj. Duhet të ndalet. Pra, rezoluta ime e Nevruzit është: Nuk ka më propagandë të përsëritur të regjimit. Mos lejoni askënd t’ju japë leksione se gjoja MEK dhe NCRI nuk kanë mbështetje në Iran. Se ata nuk kanë të ardhme në Iran dhe se nuk kanë vend në të ardhmen. A nuk është interesante që të gjithë po nxitojnë të shpjegojnë se kë nuk mbështet populli iranian dhe ata janë kaq të shpejtë të pretendojnë se zonja Rajavi dhe Rezistenca po përpiqen të marrin pushtetin në Teheran? Kjo është gënjeshtra më e madhe nga të gjitha. Kjo është më e madhja nga të gjitha.
Le të dëgjojmë fjalët e Masood Raxhavit në vitin 1980: “Liria është një dhuratë hyjnore për njerëzimin. Kushdo që kërkon të shfuqizojë lirinë e diskutimit dhe kritikës nuk e kupton Islamin.” Dhe kjo: “Nuk mjafton të kesh kaluar gjyqet e represionit, burgosjeve, torturave dhe ekzekutimeve nën Shahun dhe Mullahët. Muxhahidët gjithashtu duhet të kalonin testin e zgjedhjeve të përgjithshme.” Kjo ishte në vitin 1980. Tridhjetë e një vjet më vonë isha ulur me shumë nga miqtë e mi në Paris kur zonja Raxhavi tha të njëjtën gjë. Ajo nuk tha që ne do të marrim qeverinë. Ajo tha se do të ishim të nderuar të ulemi në opozitë besnike në një Iran demokratik. Dhe ju keni dëgjuar nga kolegët e mi të shquar këtu që e kuptojnë këtë nga afër. Ata janë ekspertët e demokracisë dhe ky ka qenë qëndrimi i tyre gjatë gjithë kohës.
Hera e fundit që kontrollova, ajo që ata kanë përshkruar që në fillim dhe gjatë këtyre dekadave është vetë përkufizimi i demokracisë dhe qeverisjes legjitime, pikërisht kauza për të cilën çdo nëpunës publik amerikan në këtë sallë i ka kushtuar jetën e tij profesionale. NCRI është zëri i vetëm që flet për popullin iranian dhe aspiratat e tij. Nuk ka të bëjë me hixhabin. Nuk ka të bëjë nëse ata mund të veshin flokët e tyre, të tregojnë katër centimetra të pjesës së përparme të flokëve të tyre. Nuk ka të bëjë me dorëzimin e pushtetit te djali i një tirani të korruptuar të rrëzuar, i cili e shpalli veten mbret, meqë ra fjala, pasi i vdiq i ati. Kjo kryengritje dhe synimi i rezistencës së organizuar që nga themelimi i MEK-ut nga studentë intelektualë në vitet 1960, nuk ishte lëkundur kurrë për të vendosur sovranitetin popullor dhe pëlqimin e të qeverisurve në një proces legjitim kushtetues me kontrolle dhe ekuilibra ashtu si i yni.
Ne e pamë Reza Pahlavin në Konferencën e fundit të Sigurisë në Mynih. Mbështetësit e tij jashtë sallës mbanin fotografi të Parviz Sabetit, numri dy në forcën e frikshme të sigurisë SAVAK të babait të tij, me citimin e mbishkrimit: “Makthi i terroristëve të ardhshëm”. Nuk mund t’ju them nëse kjo është bërë me kërkesën personale të Reza Pahlavit, por shtypi duhet të paktën të dijë se këshilltari i Francois Mitterand për antiterrorizëm, Yves Bonet, shkroi një libër prej 450 faqesh, të cilin duhet ta lexoni në frëngjisht që shpjegon se si iu ofrua SAVAK. një marrëveshje. [Atyre u thanë] ose humbni gjithçka ose punoni për ne. Dhe u kthyen në VAVAK. Ata kishin njerëz të vendosur në të gjithë Evropën. Ata i donin ato lidhje dhe kanë punuar për Ajatollahët për katër dekada. Pra, kur sheh dikë nga SAVAK-u duke u ngritur dhe duke thënë “kjo është ajo që duam dhe largohu nga rruga ime”, duhet të gërmosh më thellë dhe të kuptosh nëse kjo është ajo për të cilën njerëzit rrezikojnë jetën e tyre në Iran. Pra, për Nevruzin, kur ne mirëpresim këtë vit të ri, ne duhet të shënojmë jo vetëm një fillim të ri, duhet të shënojmë një fund të katër dekadave të lejimit të diktaturës së Teheranit që të na bëjë të harrojmë të vërtetën, të përsërisim gënjeshtrat dhe propagandën dhe të jetojmë në frika e ofendimit të aktorit shtetëror më të paligjshëm në botë.Populli iranian, i udhëhequr nga gratë dhe vajzat e Iranit, po e vënë jetën në rrezik, po përballet me rrahje, gaz helmues, dënime të gjata me burg dhe varje. Puna jonë kërkon shumë më pak guxim. Kërkoni të vërtetën. Këmbëngulni që media të ndalojë amplifikimin e historisë së rreme. Mos u jepni mundësi këtyre kriminelëve brutalë. Një vit i ri ka ardhur. Populli i Iranit është në revoltë të hapur. Regjimi i luftuar në Teheran nuk ka legjitimitet dhe duhet të mbahet përgjegjës për krimet e tij brenda dhe jashtë vendit. Ne të gjithë kemi një rol në qëndrimin me popullin trim dhe fisnik iranian. Dhe për këtë qëllim, është nderi im të qëndroj me të gjithë ju. Faleminderit.”
