Vjollca prek me qerpikë qiellin
Gjaku në këtë kalli të shpirtit
E portretizon etjen e gemit të verës
Ëndrrën që del nga mulliri me thes
Ti vjen mezhdës me bukë në dorë
Unë Mollën e Kuqe prek me mall
Dashuria në gem e pikturon syrin
Syri portretizon në qiell yllin
Silueta Toplicës lëviz në andrallë
Ti zë me duar këmishën e bardhë
E skuqur në dy faqet fsheh gjirin
Është një, dashuron apo zë e qan
Në këtë dimension të këngës për ty
Të bukës që e pjek zemra në gji
Bie tërë ditën bie pandërprerë shi
Hyrja në zemër
Vetëm dhe urën ta kalojmë, aty,
T`i ngjitemi kodrës deri te pema
Te kroi i akullt nga rrjedh gurit
Ndal pak para vetes, e lutu
Zgjati duart nga qielli e merr frymë
Për tokën e fajkoit me shpirt timin
Për qiellin e pa fund të rrënjës
Ja nga e njëjta rrënjë ik dega lart
E ti e zgjat dorën dhe mollën këput
Sall dhe një copë udhë guri, aty,
E te hyrja në gojë të kuçedrës
Nga ku do të largohemi nga qielli
Për të arritur në fund të vetes
Zemrën t`ia shkëpusim tokës
Ndal pak para vetes, zemër, e lutu
Merr frymë thellë për rrënjë të rrapit
Krejt e kaltër nga del nga zemra
Për të hyrë më thellë në zemër
