Aty ku trupi të ra,
Toka u skuq, u nxi,
u shëmtua.
Fytyra t’është zbardh e qeshë
e zbukurua.
Emri t’është rritë e ndritë
e lartësua.
Djali në dëshmor
u përjetësua.
Burri në përmendore
u gurësua.
Nga lapidar’ i qeshur e shikon
qiellin.
Dhe, ashtu i qeshur ti flet
me diellin.
Ti shkove
(Kushëririt tim, dëshmorit Ismet Spahiu)
Ti shkove i qetë, i heshtur, fjalëpak,
Ti shkove por mbete për shokët n’merak.
Ti shkove t’strehosh fëmijet prej shtëpisë,
Ti shkove ball-lartë, me hap drejt lirisë.
Ti shkove i brengosur ç’u bë me shokë,
Ti shkove i brengosur ç’u bë me fëmijë.
Ti shkove në përmendore, hyre në përjetësi,
Ti shkove, ti solle për neve liri.
Luftë është
Luftë është kur sheh gjithkah
Shtëpi dyerhapura, të braktisura
Libra të shkyer, të shkepur n’çdo anë
Pleq e plaka me plaçka n’dorë
Gra, fëmijë, tek – tuk ndoj burrë
Të vrarë, t’plagosur, t’mbetur n’për udhë!
Luftë është kur sheh gjithkah
Shtëpi tek digjen flakë
Përreth, përqark shkrumb e hi
Të djegur, të vrarë, të masakruar
Të pavarrosur, të paharruar!
Luftë është kur sheh gjithkah
Rroba fëmijësh shkepur e shkyer,
Lodra fëmijësh me gjak përlyer,
Fëmijë të vrarë me lodra përzier.
