Festa Jashariane

Rikthimin e fjalës për t'festu festa t'shejta

E pres t'më ringjallët sërish besa jashariane

Kur zanat e malit ishin në çdo betejë

për jetë a vdekje t'luftëtarëve t'lirisë

 

Ç'më gëzoni sot kur më uroni dritën e diellit

Eh kjo më është fuqia e zanave

Kur m'bekojnë n'gjuhën e luftëtarit

N'dashninë e tij bëhëm fitues betejasht t'ferrit

 

Për mua festa që më mban gjallë

Eshtë lutja për liri t'Shqipnisë

Dhe flaka kur më rri ndezur

në natën e Zjarreve Prekaziane

 

Kësaj i thonë liri kur t'vie pranë 54 lapidarëve të bac Adem Jasharit

 

Ah Prekaz festa më e dashur për brezat e mi

Gëzimi im që nipave dhe mbesave

ju rrëfej historinë t'shndërruar në mit legjendash

 

Më Eronin,Kiaren dhe Arien fotografi loti bëjmë

Ç'pikturë krijonin artistët nga secili cep i Shqipërisë

Poetët bëhën varg i gjallë i diellit jasharian

 

Unë vetëm kështu festoj Natën e Zjarreve Prekaziane

Ku liria u pague aq shtrejtë sa sytë e vërbuem t'botës

për një çast u çelën

Dhe ferri sërish mbeti ferr përandorësh

që nga lindja e Adamit deri më sot

 

Kur më mungon jeta

 

Më besoni drita e diellit më ka mungue n'jetë

Që kur Homeri ecte me fener të ndezur ditën e diel

 

Eh si nuk e kuptova kurrë prijësin tim pellazg

As përse luftoi Odiseu

Për Itakën mbetëm peng t'vërtetës

 

Nëse një ditë arrijmë si varg i shejtë në Olimp

Çelësin për ta çelë Kutinë e Pandores do ta marrim

 

N'dashni rava për t'u shndërrue n'Korife t'fjalës

Edhe atëherë kur s'kam jetë

T'baj be se ti dhe vetëm ti je jeta ime

 

Kur më mungon e vërteta

S'kam ku ta kërkoj jetën

Veç n'sytë e tu

 

Kur më mungojnë sytë e mi

Ti bëhesh syri im

Unë shoh përtej oqeaneve

Të dytë shndërrohemi në legjendë

T'dashnisë Eva

 

Më jetën duhet me u takue

Vetëm si Adam të krisur

Nëse dua t'i takoj sytë e diellit

Ta shoh kah buzëqesh e bukura e detit

 

Shqiptar

 

Veç një fjalë m'ban krenar

N'fis t'Fishtës ku jam shqiptar

Në  gjuhë t'shqipeve kur them

tungjatëjeta

Kur sërish zanat do t'jenë n'trojet t'veta

 

E kam mendue t'i pyes shekujt n'largim

Me cilët perandorë isha dje n'dyluftim

A në cilat hyjni isha n'përqafim

 

E pyeta edhe veten

Nëse isha fajtor

Pse s'kisha kurrë liri

Pse nuk jetoja si shqiptar

Në t'vetmen Shqipëri

 

E pyeta poetin

A i kam ngjarë ndonjëherë yllit t'dritës

A e kam n'shpirt ende Lahutën e Malcisë

 

E kam mendue t'i pyes shekujt a veten

A jetohet pa frymën e lirë t'shpatës se Gjergjit

A është vështirë t'jetohet si shqiptar

N'tokë t'shqipeve me zemër t'ndarë

 

T'jesh shqiptar me fytyrë t'Prometheut

Zoti t'ka bekue n'Korife t'atdheut

 

Lum ai varg që e shkroi Naimi

Për idilat e dashnisë

Ku i dhanë dritë e jetë

Tërë Shqipnisë

 

Faqe jete

 

Dje isha i vetm i prangosur i ndërgjegjes

Ani pse jetoja bulevardeve evropiane

Nuk e dija nëse e kam takue ndonjëherë jetën t'lirë

 

Tërë botën e kisha n'sy t'ballit

Me ylberin mundoheshim t'i falnim ngjyrat njeri-tjetrit

S'ka jetë në jetën e zezonave

Sa larg ka shkue pafuqia për t'krijue një t'vetme Shqipni

 

Ç'më duhet të bëj a të ndaj nga jeta

E di veç në një gotë të krisur kam mbetur n'lutje

 

Adam ti kur na more n'udhën tënde

Vallë a e mendove për fisin tim t'jetoj i lirë

 

Çfarë i duhem jetës pa jetën e vërtetë t'zanave

Kur shqipet e mia janë i vetmi gjak i pastër qe bota model na ka

 

Në këtë udhë më nisën një faqe jete brezat e mi të artë

Krijuam dashuritë pa asnjë tradhti shekujsh

Kohën e bëmë Korife t'fjalës

 

Aty këtu ndonjëri u bë besëthyer

Eh edhe pse nuk ishte n'traditën e shipeve

Buka e kthyer për mik e armik

Ç'na mallkoj dje besa edhe sot

 

Faqën e jetës ia fala faqes se miqve

Një mijë vjet i mbijetuam Apokalipsat korbiane

 

Më të drejt sot i jam krenar faqes se fisit tim pellazg

 

Eh, në ç'kujtime jetohet

 

Mbi jetën e bukur ç'më ngritin kujtimet

Atëherë kur mbeta dhembje e fjalës

S'të lenë të vdesësh asnjëherë

Nëse u bëre Korife çlirimtari

 

E dëshiroja dyluftimin e demonëve

T'i ruaja kujtimet qofshin t'varrosura

nën dheun e bajlozëve

Ndryshe s'mund ta krijoja t'vërtetën

 

E di asnjë botë e bukur s'kthehet ma

Sërish i rikthehem fajësisë ose pafajësisë sime

Le t'më gjykojnë sytë e bukur t'qiellit

Ata që plagë t'pashëruar iu bën kujtimeve t'fjalës

 

Ndonjëherë kujtimet më tretin në çmendurinë e dehjes

Sa do t'isha i lumtur nëse isha kryeneq i fjalës

Apo një i krisur i dashurive donzhuane

Që s'jetojnë ma pas kohës se Romeut dhe Zhulietës

 

M'i kanë vra të dy kohërat e gjalla

Kam mbetur me kujtimet e krisura

Kam faj pse vidça për fjalën

Nuk besoj sërish t'rikthehem në Promethe

Vetëm nëse atdheun ma plagosin

 

Udha e shejtë

 

E kam pas humbur udhën e lirsë

Kryq e tërthor i rash botës t'pafund

Për pesë shekuj një mijë kryqa m'i vunë

E asnjë timin nuk ma lanë

Sikur erdha para teje Adam

 

Tani dëshmitar jam vetë

Se bota u ngrit mbi fisin tim

Pellazg

Hyjëritë e detit dhe të tokës

Më flasin për herojtë e mi

 

Sytë e tyre janë vetë

Shkëlqimi i diellit

Mbrëmjeve i shoh

Në buzëqeshjen e hënës

 

Udhën ma fajësuen

Pse erdhem në jetë

Si yjet e qiellit

T'vetmit herojtë e mi

Edhe kur vdesin

Sërish ringjallën

 

Kalova afër Kullës se Oso Kukës

Besoni gurët e dhembjes jetojnë

Të gjalla i ruajnë kujtimet e atdheut të ndarë

 

Me tutje nhjë hap eci aty të Tragjedia e Tivarit

Eh si të harrohen mbi 4500 çlirimtarë

Një ditë të tërë na duhet t'i numërojmë

Vallë a ishin edhe këta njerëz që erdhen para apo pas teje Adam

Apo vetëm pse ishin shqiptarë

 

Le të shuhet një herë e përgjithmonë udha e mëkatit

Ose vdekjen e kanë të sigurtë

Përandoritë e tyrë të hiqit

 

Në mbrëmje zbres në promovimin e Antologjisë krajane

Një jetë doktoresha Ganimete Hoxha ia fali Anës se Malit

Buzëqeshja e saj ishte shërimi më i mirë i krajanëve të Naimit

 

Adam

 

Adam

Mos m'prangos

Më shumë n'dashni t'Evës

Deri n'diell kam m'u ankue

Zoti im ka me t'mallkue

 

Më thuaj njeri nga ne

Pafajësisht jemi të akuzuar

Nga mëkatet e urrejtjes

Me dëshirën e hyjnive

Dua të të mbroj

Nga kjo e ligë e stinëve

Me vapë t'liga

 

Acarët s'kanë më fuqi

Si nga kohërat e luftës se ftoftë

Ttë na urrejnë

 

Padretësisht të gjykuan

Për mollën e virgjërisë

Nga ai çast bota feston

Ditët e shejta të dashnisë

 

Të lira i kishim puthjet

Deri sa krijove demonë

 

Ç'të hynë në punë

Këta djajë të zi

Botën e prishën deri

Kur edhe mua e ty

 

Sa isha i lumtur kur erdha n'jetë

Apo nuk më falët uratën t'jetoj i lirë

E di n'sa ëndërra jetoj

E sa kryeneqe i kam

 

Më se vështiri e kam

Cilit t'i besoj

Kur më thoñë

Kjo është jeta e vërtetë

 

Rrugën deri të e bukura e detit

Me shpatën e Gjergjit

E kemi fitue

 

E ruajmë si sytë e ballit buzëqeshjen kur ajo na fal

 

E ngritim nëpër secilin brez

Duke i fal zemër dhe jetë

Për të bukurën e detit dhe të tokës

Kjo është dashuri e vërtetë

 

Mjaft derdhem lot në një Shqipni të zemrave të ndara

 

Adam ishe ti

Kur i mbijetova jetës venedikase

Ende pres pasaportën

Të tokës se premtuar

 

Na duhet serish t'bëhemi bashkë

T'i mundemi perandorët

Këta vrasës të dashurive hyjnore

 

T'i lemë fitoret brezave që vijnë

Të harrojnē gjuhën e urrejtjes

Nëse ekziston diku e lirë

 

Pak shqipni në Shqipëri

 

Sa herë m'duhet t'flas me Shqipninë e Fishtës

Për Shqipërinë e ilirishtës

 

T'qofsha fal mbretëresha ime

N'Shqipni t'vjetër kështu burrat t'kanë thanë

S'je ligështue kur pak Shqipni ta kanë marrë

 

Po sot Shqipëri cila më je

E ëndrrave t'mia kur për ty kam ba be

Apo po ik nga shqipja me krye n'dhe

 

Më thuaj n'besë Shqipni  t'Zotit

A t'ka mbetë pak Shqipni t'Gjergj Kastriotit

 

Prapë Shqipëri t'qofsha fal

Me pak Kosovë tek ti dua me ardhë

N'shtëpi t'Fishtës dua me qëndrue

Nëse deri t'vi nuk ka me u rrëxue

 

Pak Shqipni dua ta gjej n'Shqipëri

Atë copë që më jep emër dhe m'rri n'zemër

Me t'cilën që nga fëmijëria më të jetoj dhe këndoj

 

Çdo ditë pi dhe ngriti gotën për pak Shqipni në Shqipëri

Eci me lutjet të më mbetët gjithmonë nanë

Kur burrat e dheut të quanin zanë

 

E shkruar në gjeth trëndafili

 

Sot dëshiroja t'jem poet

Të shkruaj në një gjeth trëndafili

Vargun më të bukur që yjet ma zbritën nga qielli

 

Edhe bilbil do të isha shndërrue

Aty ku zanat shujnë etjen

Të këndoj krue me krue

 

Në qiri t'Naimit nuk isha pendue t'bëj dritë

Më mirë të kisha pa buzëqeshjen n'këtë ditë

 

Sa isha me fat  se më zgjuan cicërimat pranverës

Atje tek vargjet e Lasgushit sa mirë ruhen fjalët e bukura t'jetës

 

Betovenit kam për t'ia vjedhë simfoninë e nëntë

Ikja kaq e shpejt e kohës nëse është mëkati im

 

Sot isha mes flakës dhe dritës se diellit

Në mes besimit dhe gjuhës se bukur t' hyjnive dhe t'Naimit

 

Vetëm sot isha pa perandorë e demonë

Përballë hyjnive mësova të flisja gjuhën e tyre

Atë gjuhë që vetëm unë e trëndafili e dimë

Ajo e cila t'gjitha acarët i shkrinë

 

Ndoshta kjo gjuhë mua më fal jetë

Apo më ngritë një ditë n'poet t'vërtetë.

 

 

Ç'vapë stinësh

 

Mbi thatësinë e verës ç'vapë sot mbretëron

Plagët e tokës sërish u çanë

Shi s'ka as për lutje lulesh

Për atdheun askush s'qanë kokën

 

Shekuj m'i dëtyruan  sytë t'shohin vetëm  t'vërbër

Ç'fat kisha kur ecnim me Homerin

Në njërën nga njëqind beteja e shekullit n'vijim

A e nxjerrim Trojën time t'gjallë

 

Puthjet s'kanë dashuri

Nëse bota ka frikë nga e vërteta

 

Në një thatësi si kjo e jona

Vështirë që do të dashurohemi sërish

Apo do t'bëhemi përrallë si krejt bota

 

Ne jetojmë si dashnorë më të mirë venedikian

Mjafton të rritëmi si Serembe e Lasgushian

 

Krejt një është për ne e bukura e detit

Por mbetëmi çdo herë robër t'dashnisë pa fjalë

Nga brezat e mi e them

Kur gjysh e stërgjysh dinte të dashuronte më mirë se unë

 

Për pak i mbeta besnik shejtërisë se asaj fjalës

Jeto n'dashni t'shejtë dhe t'shtrejtë

Nëse dëshiron t'i dalësh zot atdheut si Promethe

 

Dikush do t'më thirrte më çmendurinë e t'paburrit

Nëjse kjo është bota e një rebeli

Që e peshon dhembjen e tjetrit me zemrën e vet

 

S'kam çfarë t'i shtoj vapës as jetës

Përmes fytyrës se të bukurës se detit

T'i ndjej plagët kurrë t'pashëruara

Dhe n'fjalën e shejtë mijëra vite kemi shkrue

Kujtimet që sot ruhen t'gjalla

poshtë dhembjeve titanikiane

 

Prapaskena

 

Ndër kundërshtime s'ban m'u ligshtue,mjerë ai që s'qëndron.

Luigj Gurakuqi

 

Hmmmë ç'fjalë më thuhen para syve

Mbrapa meje luhet teatër tragjik

Ja kush janë njerëzit me fytyrë

demonësh

Kur fshehen nën petkun e engjëjve

 

Cilët jemi sot të shejtë

Unë luftëtari i kufijve t'bashkuar

Apo ti varrëmihësi i trëndafilave

T' pranverës kryeneqe

 

Mos më dil kurrë para sysh as si korife

T'i njoh dëshirat puçiste t'padronve tu

 

Mbi shekujt e se vërtetës jetova pa jetë të Evës

Adam isha fund e krye

Ose me djajtë ende s'kam përfundue l

Luftërat botërore

 

Një herë jam dehur pse nuk besova

Se shekujt do t'më lenë t'vetmuar

Edhe pa shenja jete

Kështu ma dëshirojnë jetën demoniane

 

Ah çfytyrë ndal njeru për vete

Për të tjerët s'qanë fare kokën

 

Ndonjëherë harrojmë të bëhemi Promethe

Nuk është çudi që për fat të keq harrojmë edhe veten

E lere më atdheun që e paguam

Më shtrejtë se tërë yjet sebashku

 

Kam të drejtë të di për prapaskenat

Kur përgatitën n'kuzhinat korbiane

Qoftë errësirë apo dritë

 

Sikur kam të drejtë të di

Se a ruhet ende dashnia e Adamit për Evën

 

Në cilat udhëkryqe fjala ime ka mbetur e shejtë

Apo udhëtimin deri tek yjet çdo ditë dikush e varros

 

Mos ju besoni prapaskenave

Edhe nëse ato zbresin nga qielli

Jam i marrë po nuk u vetmbrojta

ga stuhitë titanikiane

 

Mjafton që kurrë nuk e tradhtova gjuhën

Që me fali jetë

Dhe pak nga dashuria për t'bukurën e detit

 

Sa i falëm vetes kur i që

ndrova besnik fjalës se shejtë

 

Të gjitha ferret i përjetova me mallin për të thënë

Ja unë jam i vetmi rebel i dashurisë për fjalën

Dhe një copë kujtimi për dheun e kësaj toke mëmë

 

Nuk flas më për dashurinë e heroinës

Nëse munda ta ruaj ndonjë kujtim për hyjnitë

Më mjafton t'i takoj një ditë dashuritë venedikiane

Aty ku ruhen kujtimet që nuk humbin kurrë

 

Trëndafil nˊmur  tˊrozafatit

 

T'gjitha kujtimet mē çojnë n"kala t'Rozafatit

Me gurët e fatit tim u krijuan legjendat e saj

N'gji t'nuseve heroina shuan etjen

Kushdo që ia dëshironte rritën kalasë

 

Dhe nga ai çast trëndafilat

orën ngjyrë t'bardhë e t'kuqe

N'shenjë të luftërave dhe paqës

T' fisit tim pellazg

 

Rozafatit ia fala sytë e dashnisë

Aty e murosa fjalën time t'shejtë

Unë jetën e shndërrova në legjendë

Trëndafili fal vetëm aromë hyjnish

 

Ju ftoj t'merni pak nga trëndafilat e Rozafatit

Të dini se ku ruhet fati ynë luftarak

A e rëndojnë gurët e pafajësisë jetën tonë si popull

Askush nuk e thot se jemi t'vetmit mbjelles t'paqës n'botë

 

Na urryen për aromën hyjnore

Kur falin trëndafilat e kopshtit tim t'Edenit

Çuditën poetët për njerëzimin

Pse nuk çanë fare kokën për lirinë

 

U rrita me Fishtën

T'jetoj i lirë për Shqipninë

Ose ajo t'rri e bashkuar

Pa kufi që ndajnë zemrat

Edhe ashtu t'humbura nga faqja e dheut

 

Ah me mallin për pak aromë trëndafilash

A jetohet sot

Dhe t'syve t'bukur t'Rozafatit

Prej mbretëreshe

 

Nëse serish rikthehen hyjnitë

Udhën e kanë t'shtruar me gjethe trëndafilash

N'kala t'Rizafatit do t'i matin zemrat.

 

Cila nuk e harron dashninë e hyjnive

Apo kush shndërrohet n'hero

Të t'dashnisë se saj

 

Hamletiane

 

Pesë shekuj pas luftërave t'Gjergjit

N'sy t'lirisë

Erdhi UÇK-ja kombëtare

Me bekimin e perëndisë

 

T'zitë e ullirit e pamë për pak dritë dielli

Sa t'deshta Shqipni t'më bëhesh e vetmja perëndi

Ashtu siç dëshironin Fishta e Naimi

T'jesh një zonjë e randë ku zanat

t'quajnë nanë

 

Deri dje n'teatrin tim më ngjanin tragjeditë shekspiriane

Ku lojërat skenike luheshin kudo kah është fisi im pellazg

 

Ne luanim vetëm role t'para prej artistësh t'pafat

Teatri i demonëve ishte vënë me dekret mbretëror

Na duhej t'i aktronim oborrëtarët e perandorëve

Dhe vetë Mbretin Demon

 

A isha unë i pafajshëm pse e luja mjeshtërisht Romeon

Ku në ëndër më rrinte teatri i Venedikut

Pafajësia e dashurisë për t'bukurën e detit

Dashuritë për Zhulietën më rikthyen në Promethe

Në një të krisur a rebel t'ferrit të Dantës

 

Unë Odiseu i Itakës përjetova lotët e ë bukurës

Të detit dhe tokës

Kur u zhduk ashtu si erdhi bashkë me erën

 

Teatri im krijoj heronjtë e Antikës deri në Durrah

Pak para Sofokliut( Sokolit)

S'm'i zë mendja cilët ishin regjisorët e drejtë as t'padrejtë

Se ca ndërronin ngjyrën e të tjerët fytyrën

 

Edhe sot e njëjta skenë luhet n'teatrin tim

Të njëjtat pamje po luhen mbi fatin e popullit tim

Një dramë me shumë akte tragjike e herë komike dhe krejt para syve t'mi

 

Deri kur duhet besue ëndrrave t'padrejta

Vallë a i shohin sytë e vërbër aktorët që luajnë n'teatrin tim t'jetës

 

Asgjë nuk më la nga dashnia

Për hyjneshën e dritës

Teatri im hamletian

 

Për t'shejtën e fjalës

 

Cilës udhë t'i nisi sytë e mi

T'i bëhem botës kalorës i saj

Apo detin me shpatë t'Gjergjit ta çajë

A me Fishtën n'krua t'zanave t'kuvendoj

 

Për t'shejtën fjalë

Më shumë njerëz u bëra përrallë

Kur ia thash t'vërtetën n'sy

Nuk është tradhëtia burrëni për ty

 

Sa larg m'ka ikën fjala

Më fytyrë njeriu ma nuk mund ta zënë

Po hyre në një thes me djallin

Eh kësht ndoshta e rrëmben

 

Fjala e shejtë nuk vdes kurrë

N'Rozafat ajo ruhet nën secilin gurë

 

Ka Shqipëria burra e burrënesha

Kur ende pa ardhë n'jetë

Për atdhe e fjalë t'shejtë

Si heronj ata vdesin

 

Fjalën e shejtë gjyshërit kujtim ma lanë

Më thanë nëse vdes për fjalën

N'troje t'shqipeve kurrë armik s'do të gjen

 

Dhe besnik ju mbeta gjyshërve t'mi

Më secilin djall për fjalën luftova

T'më buzëqeshë fytyra një ditë n'liri

 

Nuk e di se s'kam pasqyrë

A m'lejon jeta ta shikoj veten njeherë n'fytyrë

Miqt dhe të tjerët n'jetë

Janë pasqyra ime e jetës

Që m'tregojnë për fytyrën e se vërtetës

 

Më cilën ngjyrë e pikturova jetën

Me t'bardhën a t'zezën

Ma thuaj me fjalën e shejtë

Me vargun e bukur edhe ti poet

 

Ç'krismë n'dritaren e mësuesit

-At Shtjefen Gjeçovit

 

Nga dritarja e mësuesit o Ati i shejtë

Ngrohtësinë e diellit e kisha jetë

Për besë sytë më shihnin më mirë

Vërbërinë e shekujve e vramë

 

Sa shumë të duam o At

Më sy tu e kemi pa si është t'jetohet i lirë

Më kokën tënde më është më afër mendja e Olimpit

Pesë shekujt e dreqit i mallkuam

Para se t'na vrisnin ne i vramë

Edhe ky shekull mallkimi do të vetëvritet

 

Do t'jetojnë 36 shkronjat shqipe

I kanë zanat t'shndërrueme n'muza t'poetit

Dhe vargjet për ty mësuesi im Shtjefen

veç më lart ngritën

 

Gjuha jonë

Nuk vret

Nuk shanë

As nuk pret

Veç një ditë t'mallkon

Më zi se rëja t'shiton

 

Kutia e pandorës

 

Mos guxo të them të dua

E zgjon nga gjumi vullkanin Etna

Nëse them jetoj n'liri t'harruar

Çfarë ndodhë me atdheun e pa bashkuar

 

Dhe nuk guxoj t'flas as t'bërtas

Nëse lirisht shetisin demonët n'lagjen time

Fuqa s'ma lejon t'bëhem Idioti i Jeseninit

 

Gjuha e profetve m'ka lenë n'varfëri t'fjalës

Pse nuk u bëra kurrë bajloz i zi

 

Sikur t'isha një rebel i krisur

Tani me hënën do ishim udhëtar të diellit

 

Ecjen tonë e ndaluan secili perandor

Kur na u shtua njeri pas tjetrit

Dhe ende nuk e gjej çelësin

Për t'hap Kutinë e Pandorës

 

Dikur e kërkova n'lot

T'syve të Anamalit

 

E fajësoj veten

Pse i mbeta peng fjalë se dhënë

Se njeriu lind i lirë dhe n'liri t'jetoj

 

Nga porta e Justianit

Deri n'Kullë t'Prekazit

Erdhem si heronjë

 

Vetëm puthjet i shtuam më shumë

Seç kishim etje dashurie

 

Vrapuam para kalorësve t'atdheut

T'parët ishim ne me trëndafila n'dorë

T'i puthim çlirimtarët më shumë se lirinë

Me ta më afër e kishim tˊvetmen perëndinë

 

Sot atdhe po t'i fal lulet e mikes

Më vëjë mbi kurorën e fjalëve

Se të deshtëm më shumë se veten

 

Nëse m'i jep serish këto fjalë zemre

Do ta çeli Kutinë e Pandorës

 

Vdekja e botës se hiqit

Do të ndodhë

Për mëkatet që m'i vuri

N'kufi t'atdheut e t'zemrës

 

Me ç'kujtime mbretërohem

 

Nga një mijë e një netë t'jetës

Kam nga një mijë e një kujtim mbretëror

Ah ç'fat kur më janë trashëgim i brezave

t'artë t'fisit tim hyjnor

 

Kur erdhem n'jetë ishte fjala që na pagëzoj

T'jetojmë të lirë o t'vdesim si heronj

 

Këtë herë n'varg vi si çlirimtar

Krejtë jetën e shndërrova në heroinë

Më mirë se askush më mësuan

rrudhat e ballit për historinë

 

Nuk vdiça para asnjë ferri

ashtu siç ma donin vdekjen

Eca tej përtej tehut të shpatave

Fal Homerit dritë e diellit e kisha udhën se lirisë

 

Më dëtyroj jeta të bëhem i dehur

Por kurrë nuk e pranova çmendorinë e djallit

Dhe sa herë të krisur më bënë demonët

Por kurrë fisi im nuk mbajti zi

 

Dymijë vjet prita t'më pagëzoj Abrahami

me emrin e heroit tim

Të tokës sime,të zjarrit tim mbretëror

 

Dhe sot jam këtu ku jam fal teje o Gjergj Kastrioti

Jam këtu fal mbretërve që i falëm botës

Jam këtu fal zanave të malit që na rujtën tokë e gjuhë

 

Jam këtu dhe do të jem

Derisa t'këtë diell n'qiell

N'tokë liri e drejtësi

Pa kufi zemrash e emrash

 

Jam këtu për t'vërtetën e çlirimtarëve

Për dashuritë titanike që s'mbarojnë kurrë

 

Jam këtu për Shqipninë e Fishtës

Ah edhe për pak vargje t'Serembes e t'Lasgushit

 

Jam këtu për ty heroinë kur m'shndërrohesh n'varg e n'vi

Jam këtu pa pikë e presje e vetmja më je ti

 

Ç'luftë u nis për sy t'u

 

Fishtiane

 

Plagë gjogu ç'm'u bëre Gjergj Elez Ali

Kur t'shalova ty atki

N'shtatë bjeshkë t'Jutbinës për ty dashni t'mrri

 

Nuk më'dha afat ma zhumë zani i zmrës

T'nisëm pa humb kohë

A ta shtjerri secilin lumë

Udhve t'mia t'pafund

 

Nise luftën gjogu im

Fluturo mbi shatë qiej

Kthema Anën e malit prapë n'dashni

N'dash po t'bahen Bajloz i Zi

T'prej me shpatë e t'luftoj dhe ty

 

Kohë ke shtatë breza t'mi

Ose ma për gjog nuk t'njoh ty

 

Dua Ajkunën ta rikthej n'këtë dhe

Ose u bëra Promothe

 

N'dorë t'huaj nuk t'la dashni

Edhe po u bëra korb i zi

Ah Ajkunê shumë herë t'vranë lotët e mi

N'krua t'zanave kur t'i pava sytë

N'mes meje e perëndive nisi lufta fyt m' fyt

 

Ajkunë kam më t'përbe n'plagë Shqìpnisë

Çaje detin me shpatë t'shpirtit

Ringallma dashninë për ty e atdheun

O t'përveva n'Skendërbeun

 

N'besë t'zanave t'kam vizatue

Nise luftën n'dash shpirtin tim me ma çlirue

 

Ah Ajkunë kuku për mue si nuk dita mirë kurrë më t'knue

 

 

Det o det

 

Erdha ta shoh me sytë e mi të Bukurën e detit

Nëse je ti deti i legjendave

A janë ende bajlozët sundimtarët e tu

 

Kam jetue me mallin e heroit tim Gjergj Elez Alisë

Plagët e ti më kanë ngritë në qiell herë në dhe

 

Sa i vjetër qenke o det

Sa vetë dhembjet e motrës se Gjergjit

I thellë edhe sa fundi i Titanikut

Bashkë me simfonitë e Betovenit

 

Jeto pra n'sytë e kaltër t'mi

 

Sa m'i ngjanë buzëqeshjes t'mikes sime t' jetës

 

Tani e kam t'vështirë t'le t'vetëm

E ke fjalën e shejtë për të cilën do t'fundosem

n'fundin tënd t'pafund

 

Para ikje se vapës o det im

Tre ditë Venediku borxh m'i ke

N'parajs a n'ferr t'i kam kujtim

 

Kam dashtë me t'gjetë t'gjallë Itakë

N'Valdanos aty ku emrin ta kanë ndërru

T'pashpirtit he qofshin mallku

 

T'kam dhanë fjalë e t'kam ba be

Nuse Kosove t'Bukurën e detit

Me vete sot kam me e marrë

N'atki t'bardhë me ia dergue

Se Gjergj Elez Alia e pret t'gjallë

 

Jetoj n'fjalë t'hyjnit tim

 

Që kur isha fëmijë u

U nisa të di cilët ishin udhëtarët e parë

të rrugës Via Egnatia

Nëse kjo rrugë ishte pengmarrja e frymës sime

 

Të gjitha udhëkryqet me çonin në Itakë( Ih toka ime)

E kërkova ta takoja kryezotin e zotnave të rrugës Via Egnatia

Më thanë nga legjendat se edhe vetë Zeusi

ishte zënë peng i zotnave të vet

 

Nga ajo kohë hyjni im u shndërrue në Homer të ri

Ah,ç'dashuri ia vërboj sytë e tij bojë qielli

Apo heshtja pse s'kishte fuqi të fliste të vërtetën për fjalën

 

Ia mësova të vërtetat e Evës

Asgjë të fsheftë nuk kishte nga bota ime e dashurisë

Sa e bukur kur dashurojnë fluturat më zemër

 

Me jetën e Homerit u pajtova

Se nuk kishte sy për ta thënë të vërtetën e vet

 

Ika për ta lënë veten te qetë

Të jetoj i lirë n'fjalë t'hyjnit tim

 

Më rëndojnë shumë mëkate

Nga dashuritë e bëra grimca atomi

Deri të atdheu i lënë n'fatin e zotnave t'huaj