Gjallesat e llojllojshme të cilat jetonin në Ballkan ishin brengosur e pikëlluar shumë për shkak se Zoti kishte paralajmëruar se do të krijonte qenien më të bukur, më intelegjente e më të përsosur në tokën e Gadishullit Ballkanik, shqiptarin, njeriun e parë të kësaj toke. Zvaranikët, peshqit, shpezët, kafshë të egra e të buta në male e fusha , insekte e bakterie qanin e vajtonin për shkak se kjo qenie shqiptare jo që do t'i sundonte, por do t'i robëronte tokat edhe detërat ballkanike.
Dhe, Zoti si dialogoi me njeriun e parë Ademin, ashtu do dialogonte e bisedonte dhe me shqiptarin e parë të Ballkanit.
Pasi ia formoi e ia skaliti aq bukur trupin fizikë, ia fali ngjyrën e racën arianite, Zotit si mbeti gjë tjetër përveç që t'ia falte shqiptarit atë energjinë lëvizëse trupore-psikike e mendore të shpirtit.
E Zoti pasi ia dha këtë energji mistike e të padukshme të shpirtit kishte dëshirë ta ndriçonte me mbrendësi imagjinative, inspiruese, artistike, gjuhësore, edukative e dashurore!
Për hirë të përsosjes perceptuese e ndieshmërisë estetike, Zoti, ishte i detyruar nën mbrendi të trupit të njeriut shqiptar të bënte e krijonte organet më të ndieshme e të buta të zemrës, fytyrës e kokës, për të mbushur me dashuri, me fjali të bukura e me mençuri.
Dhe ç'bëri Zoti, e pyeti dashurinë?
-Në cilin organ të mbrendshëm do e dëshiron të jetosh?
-Në zemrën e shqiptarit, tha dashuria.
Po ti xhelozirë ku do të futesh?
-Dhe unë dua të futem në zemër, i pëgjigjet xhelozia Zotit.
Në momentë reagoi dashuria, pasi xhelozia do të jetojë së bashku me mua, unë do dalë prej zemrës së shqiptarit!
Pastaj Zoti e pyeti turpin se në cilin organ të shqiptarit do të jetonte?
-Në fytyrë, tha turpi.
Po ty paturpësi ku do të jetosh?
-Dhë unë dua të jem në fytyrën e shqiptarit, iu përgjigj paturpësia.
- Jo, reagoi turpi, pasi paturpësia do me mua, unë largohem prej kësaj fytyre, nuk mund të jetojmë së bashku në një vend me paturpësinë.
Në fund, Zoti e pyeti mençurinë se ku do të jetonte?
-Në kokën e shqiptarit, tha mençuria!
Po ti moj nervoze ku do të jesh?
-Dhe unë në kokë.
Në çast reagon mençuria, jo s'mundet, nëse nervoza vjen në kokën e shqiptarit, unë dalë e shkoj në ndonjë kokë tjetër!
P.S.
Zoti e pyeti lirinë, ku ke qejf të jetosh?
-Në trojet e Ballkanit shqiptar, shprehet me kënaqësi liria.
Po ti robëri ku do të rrishë?
-Dhe unë në Ballkanin e shqiptarëve.
Kur ndëgjoi liria fjalët dëshirore të robërisë, hidhërohet keq e thotë, pasi robëria do të rri së bashku me shqiptarët, unë do largohem e kurrë s'vij në këto troje shqipfolëse!
Gjallesat e llojllojshme të cilat jetonin në Ballkan ishin brengosur e pikëlluar shumë për shkak se Zoti kishte paralajmëruar se do të krijonte qenien më të bukur, më intelegjente e më të përsosur në tokën e Gadishullit Ballkanik, shqiptarin, njeriun e parë të kësaj toke. Zvaranikët, peshqit, shpezët, kafshë të egra e të buta në male e fusha , insekte e bakterie qanin e vajtonin për shkak se kjo qenie shqiptare jo që do t'i sundonte, por do t'i robëronte tokat edhe detërat ballkanike.
Dhe, Zoti si dialogoi me njeriun e parë Ademin, ashtu do dialogonte e bisedonte dhe me shqiptarin e parë të Ballkanit.
Pasi ia formoi e ia skaliti aq bukur trupin fizikë, ia fali ngjyrën e racën arianite, Zotit si mbeti gjë tjetër përveç që t'ia falte shqiptarit atë energjinë lëvizëse trupore-psikike e mendore të shpirtit.
E Zoti pasi ia dha këtë energji mistike e të padukshme të shpirtit kishte dëshirë ta ndriçonte me mbrendësi imagjinative, inspiruese, artistike, gjuhësore, edukative e dashurore!
Për hirë të përsosjes perceptuese e ndieshmërisë estetike, Zoti, ishte i detyruar nën mbrendi të trupit të njeriut shqiptar të bënte e krijonte organet më të ndieshme e të buta të zemrës, fytyrës e kokës, për të mbushur me dashuri, me fjali të bukura e me mençuri.
Dhe ç'bëri Zoti, e pyeti dashurinë?
-Në cilin organ të mbrendshëm do e dëshiron të jetosh?
-Në zemrën e shqiptarit, tha dashuria.
Po ti xhelozirë ku do të futesh?
-Dhe unë dua të futem në zemër, i pëgjigjet xhelozia Zotit.
Në momentë reagoi dashuria, pasi xhelozia do të jetojë së bashku me mua, unë do dalë prej zemrës së shqiptarit!
Pastaj Zoti e pyeti turpin se në cilin organ të shqiptarit do të jetonte?
-Në fytyrë, tha turpi.
Po ty paturpësi ku do të jetosh?
-Dhë unë dua të jem në fytyrën e shqiptarit, iu përgjigj paturpësia.
- Jo, reagoi turpi, pasi paturpësia do me mua, unë largohem prej kësaj fytyre, nuk mund të jetojmë së bashku në një vend me paturpësinë.
Në fund, Zoti e pyeti mençurinë se ku do të jetonte?
-Në kokën e shqiptarit, tha mençuria!
Po ti moj nervoze ku do të jesh?
-Dhe unë në kokë.
Në çast reagon mençuria, jo s'mundet, nëse nervoza vjen në kokën e shqiptarit, unë dalë e shkoj në ndonjë kokë tjetër!
P.S.
Zoti e pyeti lirinë, ku ke qejf të jetosh?
-Në trojet e Ballkanit shqiptar, shprehet me kënaqësi liria.
Po ti robëri ku do të rrishë?
-Dhe unë në Ballkanin e shqiptarëve.
Kur ndëgjoi liria fjalët dëshirore të robërisë, hidhërohet keq e thotë, pasi robëria do të rri së bashku me shqiptarët, unë do largohem e kurrë s'vij në këto troje shqipfolëse!
