Variablat që përcaktojnë suksesin në jetë, lumturinë, empatinë apo një fëmijëri të lumtur sigurisht që ndikohen në një masë të madhe nga dinamikat familjare, por jo gjithnjë fëmijët e vetëm janë më të llastuar, më të vetmuar, më të privilegjuar apo më egoistë se fëmijët e tjerë që rriten me motra e vëllezër.
Shprehitë e inteligjencës emocionale dhe të mësuarit social, mësohen jo vetëm në familje. Kjo do të thotë se ka hapësira dhe mënyra të tjera në kontekste të ndryshme edukative, ku nëpërmjet lojës fëmijët, edhe ata të vetëm të mësojnë të ndajnë me të tjerët e të ndërveprojnë me ta.
Egocentrizmi që haset tipikisht në fëmijërinë e hershme, duket se “i ndihmon” fëmijët e vetëm të mos e ndjejnë mungesën e një fëmije tjetër në familje.
Këshilla për prindërit me fëmijë të vetëm:
Në rastet kur kërkon apo pyet për një vëlla/motër tjetër, i duhet thënë se ky vendim i takon prindërve (për të mos krijuar idenë e gabuar tek fëmija se ka këtë lloj pushteti mbi familjen)
Të përpiqen të nxisin pavarësinë dhe autonominë
Të përpiqen të mos japin vëmendje dhe përkujdesje të tepruar mbytëse
Ta nxisin të shoqërohet me fëmijë të tjerë
Të mos shoqërohet edukimi i tij me terma apo epitete që nxisin ide narciziste, egoiste apo të tipit “i vetmi dhe më i miri”
Të mos konsiderohet si “fatkeqësi” fakti që nuk ka motra apo vëllezër
Nuk është “më mirë”, apo “më keq” që një fëmijë të jetë i vetëm, pasi kjo është një zgjedhje që përcaktohet nga të tjerë faktorë. Do të thotë se edukimi dhe numri i anëtarëve të një familje nuk duhet të shihet në terma sasiorë, sesa më shumë në terma cilësorë të mirërritjes dhe edukimit të fëmijës.
