Presidenti Donald Trump niset në Japoni të shtunën pasiqë kishte një përkeqësim të luftës tregtare me Kinën, ai mendonte përsëri në një shpërthim të mëparshëm ekonomik midis Uashingtonit dhe një qendre elektrike aziatike.
Në vitet 1980, Japonia ishte një goditje e madhe e keqe sepse ekonomia e saj po lulëzonte dhe ishte e dyta më e madhe në botë dhe shumë nga Shtetet e Bashkuara kishin frikë se do të dilnin në krye, shkruan CNN, përcjell Bota sot.
Artikujt u botuan duke paralajmëruar "Japoninë e Amerikës" ose një "ekonomi e Pearl Harbour", pasi bizneset japoneze i blenë kompanitë amerikane dhe monumentet. Ligjbërësit dhe komentatorët paralajmëruan për një mungesë tregu në rritje mes dy vendeve dhe u ankuan për firmat japoneze që vidhnin pronën intelektuale të SH.B.A.-së dhe përfitonin nga marrëveshjet e padrejta tregtare.
Në një intervistë me "Morton Downey Jr. Show" në vitin 1989, Trump vetë u ankua se Japonia ishte një problem.
"Është një problem i madh dhe është një problem që do të përkeqësohet", tha Trump për bilancin tregtar të SHBA-Japonisë. "Dhe ata janë duke qeshur me ne".
Lufta tregtare
Pasi Presidenti Ronald Reagan mori detyrën në vitin 1981, Shtetet e Bashkuara filluan të ushtrojnë presion mbi Japoninë për të hapur tregun e saj deri tek kompanitë amerikane dhe për të zvogëluar mungesën e tregtisë midis vendeve.
Gjatë një seance të komitetit të financave të vitit 1985, senatori Demokrat Max Baucus tha: "Reagan parashikoi një të ardhme në të cilën tregtia do të jetë mbret, shqiponja do të fluturojë dhe Amerika do të jetë kombi më i fuqishëm tregtar në Tokë". Pra, tregtia mund të jetë mbreti dhe shqiponjat mund të jenë shumë të larta, por nuk janë shqiponja amerikane.
Atë vit, pesë vende - Shtetet e Bashkuara, Gjermania Perëndimore, Franca, Mbretëria e Bashkuar dhe Japonia - nënshkruan Marrëveshjen e Plaza, duke zhvlerësuar dollarin amerikan kundrejt japonezëve.Kjo ndihmoi Shtetet e Bashkuara duke çuar në një rritje të eksporteve dhe uljen e mungeses tregtare me shumë vende të Evropës Perëndimore.
Megjithatë, Marrëveshja e Plaza nuk ishte fundi i veprimeve të SHBA-së kundër Japonisë. Në vitin 1987, Uashingtoni impononte 100% tarifat në vlerë prej 300 milionë dollarë të importeve japoneze, duke i bllokuar ato në mënyrë efektive nga tregu amerikan.
Gjërat shpejt ndryshuan në Tokio. Prodhimet japoneze u bënë gjithnjë e më të shtrenjta, dhe vendet u larguan nga qendra e vetme e eksportit. Përpjekjet e bankës qendrore të vendit për të mbajtur vlerën e japonezëve të ulët nxitën një rritje të madhe të çmimëve të aksioneve, rënia e së cilës ndihmoi shtyrjen e vendit në një "dekadë të humbur".
Mësimet konkurruese
Gjatë kohës 1990, Trump filloi të thërrasë për përdorimin e tarifave si armë tregtare.
Trump nuk iu drejtua marrëdhënieve historike midis SHBA dhe Japonisë gjatë konfliktit të fundit të Kinës, suksesi i Uashingtonit kundër Tokios mund të ndikojë në të menduarit e tij se si të merret me Pekinin.
Në vitin 2011 kur Trump po merrej me një President Presidentcial, Lighthizer e vlerësoi "skepticizmin e tij drejtë dogmës së pastër të tregtisë së lirë".
"Ikona e konservatorizmit modern, Ronald Reagan, mbrojti Harley-Davidson nga konkurrenca japoneze, kufizoi importet e gjysmëpërçuesve dhe makinave dhe mori hapa të njëpasnjëshëm për të mbajtur industrinë amerikane të fortë", shkroi ai.
Megjithatë, Lighthizer dhe Trump mund të marrin mësime pozitive nga lufta tregtare e viteve 1980, Pekini po i kushton vëmendje - dhe liderët e Kinës nuk kanë ndërmend të kopjojnë gabimet e Japonisë.
Në një editorial vitin e kaluar, agjencia shtetërore e lajmeve Xinhua e Kinës paralajmëroi se "Japonia ishte lënduar seriozisht nga përgjigjja e saj e papërshtatshme" ndaj Marrëveshjes së Plaza dhe presionit tregtar të SHBA.
Kjo ka qenë një temë e zakonshme në mbulimin e medias shtetërore të luftës tregtare - që SHBA po kërkon të fajësojë Pekinin për çështje jashtë kontrollit të saj.
Përsëritja e historisë
Natyrisht viti 2019 nuk është si viti 1985, dhe Kina nuk është Japonia. Pekini është shumë më i fuqishëm si ekonomikisht dhe politikisht se sa Tokio që ishte në vitet 1980. Me Japoninë e varur nga Shtetet e Bashkuara për sigurinë kombëtare dhe më pak të gatshëm të rrezikojnë zemërimin e Uashingtonit.
"Japonia ishte një synim i lehtë për sulmet amerikane. Pas Luftës së Dytë Botërore, Japonia ka qenë e varur politikisht dhe ekonomikisht nga SHBA-të. Në këtë rast nuk është një dështim për të mësuar nga historia, por që të dyja palët mund të marrin mësime të gabuara".
Trump dhe Lighthizer, kanë prerë dhëmbët në betejat kundër Tokios. Tokio, mund të supozohet se një politikë e ngjashme në mënyrë agresive do ta nxisë Pekinin që të përkulet ndaj kërkesave të tyre. Negociatorët kinezë tashmë kanë mësuar se çfarë ndodh kur i vihen kundër Trump-it, me bisedimet e tregtisë që po shemben këtë muaj pasi Pekini thuhet se u përpoq ta ndryshojë marrëveshjen në minutën e fundit, shkruan CNN, përcjell Bota sot.
Dështimi i këtyre bisedimeve çoi në një përshkallëzim të menjëhershëm të tensioneve, me tarifa të reja të imponuara nga të dyja palët. Kjo mund të fajësohet për ndryshimet e vonshme të Pekinit, por po aq sa edhe mungesa e vullnetit të Uashingtonit për të negociuar.
Të enjten, zëdhënësi i Ministrisë së Jashtme Lu Kang tha se çdo "marrëveshje reciprokisht e dobishme duhet të bazohet në respektin e ndërsjellë, barazinë dhe rezultatet fitimprurëse".
Japonia aktualisht po feston fillimin e epokës Reiwa, nën një perandor të ri, një kohë për të fshirë pastrimin dhe të fillojë përsëri. Negociatorët tregtarë të SHBA dhe Kinës mund të jenë më mirë të kopjojnë këtë mësim se ato të viteve 1980.
Presidenti Donald Trump vizitoi Tokion në këtë vikend duke vendosur jahtat e tij në pesë vendet e veçanta të botës.Duke bërë kështu që Trump të udhëtojë 80 orë jashtë shtetit.
Trump nuk është adhurues i udhëtimëve ai edhe në të kalurën është ankuar për udhëtimet e tij të gjata jashtë vendit sidmos udhëtimi në Air Force One ka shkaktuar stres edhe tek ndihmësit pasiqë shefi i tyre nuk e dëshironte gjumin në aeroplan.
"Është sikur të mbahet rob". tha një zyrtar për të udhëtuar me Presidentin në Air Force One.
Zyrtarët e tanishëm dhe të mëparshëm janë e kanë përshkruar udhëtimin e Shtëpisë së Bardhë si përpjekje rraskapitëse të shoqëruara me orë të gjata. Kohëzgjatja e këtyre udhëtimeve mund të shtrihet afro 20 orë, hapësira e fjetjes është e kufizuar, televizionet po transmetojnë vazhdimisht Fox Neës dhe nëse lajmet janë të pafavorshme për shefin e tyre, ndihmësit e dinë se do kenë një udhëtim të jo të lehtë për ta.
