1.
Ato fusha t’ blerta
N’kujtesë më kanë mbetë
Në atë sy pranvere
T’bjerra e lënë shkret
I braktisëm fshatrat
Braktisëm qytet
Nga truall iliriku
Na dëboi armiku
2.
Treni i gjatë çante
Qanin zemrat tona
Trishtueshëm fishkëllonte
Linim vatrat tona
Agime t’përlotura
E muzgje të përbaltura
Fshatra pranverake
Shtëpi të përflakura
Armiqtë e pamëshirshëm
Na dëbonin e përndiqnin
Me duar të përgjakura
Na prenin e na vritnin
3.
Përndiqeshim e vriteshim
Se ishim shqiptarë
Fushat me lulëkuqe
I linim duke qarë
Të shtëpive tymëra
Në kraharor më shponin
Lulet e këputura
Në zemër më lëndonin
4.
Por, atdhe i dashur
Me zemër të plasur
Kam parë zi e tmerr
Në dritë e n’skëterrë
N’atë pranverë të mjerë
Buzë pleqsh për ujë t’etur
Sy fëmijësh të tretur
Me lodrat n’shtëpi mbetur
Me buzëqeshje t’helmuar
E mendje t’shkallmuar
Me qafë të këputur
E kokë të përulur
5.
Bijtë e Shqipes trime-
Ushtarët çlirimtarë
U betuan me besa-besë
Për vdekje a për jetë
Për luftën e drejtë
Nën Flamurin kuqezi
Për mua dhe për ty
Në truallin e përgjakur
Të djegur e t’përflakur
Qëndruan burrërisht
Dhe vdiqën trimërisht
Se këtë tokë arbërore
E donin shqiptarisht
N’këtë qiell janë lartësuar-
Meteorë të pashuar
6.
Qante me lot mali
Për lisat e gjatë
Për një xixë shkëndije
Qante natë e ngratë
Dhe fusha lotonte
Për lulëkuqet e saj
Pamëshirshëm fishkullonte
E keqja n’ty atdhe
Nga skaji në skaj
Ngase ishim lindur
Shqiptarë të gjithë ne
7.
Ujqërit ulurinin
Dhëmbët i zgërdhinin
Seç na futnin tmerr
Këta derr-beterrë
M’kujtohet tani
Ajo lemeri
N’atë kohë të përgjakur
Ti Atdhe i përflakur
I tëri seç ishe
Nga kthetrat e asaj bishe
Kudo shkrumb e hi
Furtunë e stuhi
8.
Por, ne jemi shqiptarë
T’përbuzur e t’vrarë
Armikut idhnak
Kurrë s’i patëm hak
N’vështirësi qëndruam
S’u mbytëm- jetuam
Pa atdhe të mbetur
Nëpër botë të tretur
9.
E n’ t’imin qytet
Në të bukurin shesh
Vërtitej një dreq
Me dreqërit e tjerë
Me lebeti e tmerr
E shprazën për ta lënë t’mjerë
Nëpër rrugët e tij
Gjaksori kaloi
E ne na dëboi
Donte t’na fsharosë
T’na presë e gjakosë
Gjarpërisht na kafshonte
Me helm na helmonte
10
Tani seç më vijnë
Kujtimet pastaj
Për lanetë e djaj
E më bëjnë me vaj
Nga zemërimi qaj
Përmbi sy të nënës
Një mjegull u shfaq
Vuajtje ndjen në zemër
Për djalin e saj
Nga hidhërimi theu gishtat:
-Qofshin të mallkuara bishat!
11
Ajo nënë e fortë
E mbuloi fytyrën
Dhe u mbyll n’vetvete
Me grusht i ra gjoksit
U drodh si në ethe
Por nga gjoksi i saj
As zë as dënesje
As ah dhe as oh
As bërtimë e prekshme
Veç lotët i pikuan
Për faqesh i shkuan
Fytyrës së mekur
Për birin e vdekur
12.
Mali seç u shkund
Fusha seç u tund
E nëna s’u mund
N’mbrëmjen e purpurtë
Seç shkëlqeu një yll-
Djali i saj trim
N’zemër plot guxim
Mu para agimit
Me krahët e fitimit
Kënga mori udhë
E malet gjëmonin
Brigjet seç ushtonin
Dielli po ndriçonte
E ky trim lirie
I vdekur po jetonte.
