Shëtita të dielën në Shkodër
Ecëm Rozafafës t'Shqipëisë nanë
Për një çast rikthehem në legjendë
Ah sa të vjetër jemi në këto anë
Me diellin kemi ëndrrue mijëra vite lirinë
Me Adamin jemi pajtue fare pa u griindë
Shkodra e do me zemër dashurinë
Dhe ecim tërë ditën nëpër legjendat e Rozafafës
Zanat i kam dëshmitare të se bukurës së detit
Ajkunë e kishte emrin dashuria e qytetit
Bajlozët s'lanë valë deti pa e kalue
Veç më të rrëmbye ty dhe dashurinë e Ajkunës
Eh sa gjini u ba lumë pa pasur kush më e pi
Pse ranë bajlozat e na vranë
Veç shpatë e Gjergjit mbeti në muze
Si relikt për më u rujtë për atdhe
Nëse një ditë rilind sërish një Promethe
Deri atëherë jemi bërë pikë e pesë fis i ndarë
Jetojmë larg nga metropolet evropiane
Ashtu si jetohet veç në përrallë donkishotiane
Dhe eci t'i kam pranë legjendat
Ç'më dalin betejat e ferrit të Dantës
Ende c'më thua ti Ajkunë
Së nuk është koha për dashuri
Deri sa në Kumanovë peng janë zënë yjet për liri
Dhe eci kohërave të bukura Rozafafës
Kur edhe para djallit jemi këtu
Banorët e parë të planetit të njeriut
Flas me Shqipërinë e Fishtës tani
E pyes a ka mbetur ende pak burrni
Siç e ke pasur dikur Shqipëria
Apo je bërë urë e ballkanive të turpit
Dhe më vjen në mendje fuqia e gurit
Po Fishta çfarë do të thoshte sot
Për ty Shqipëri me njëqind kufi.
