Kohëve të fundit, zakonisht kam shkruar dhe botuar të paktën nga një libër në vit. Ndonjëherë kam lansuar madje dy, një roman dhe një pjesë teatrale, herë tjera, së bashku me gruan time, kemi lansuar një vëllim me prozë dhe një me poezi. Gjithëçka për kënaqësisë e shpirtit tonë dhe të atyre që dinë të shijojnë dhe vlerësojnë estetikën e bukur, por edhe për zilinë e një grumbulli të leckosur e të pluhurour, të shkelur nën kohëra në det, madje dhe të dhunuar prej vetëvetes. Si mund të delte plehu mbi ujë nëse nuk do të kishte ujë, atëherë pse do të ishin morrat nëse nuk do të kishte ujë, pastaj përse do të ishin pleshtat nëse nuk do të dilnin në ballë mu atëherë kur bota është më e dashur për mitokanin e dyqanit? Pyetje dhe pyetje të cilave, në varësi të kontekstit, njeriu me neuronet funksionale, duke e ditur se është i vdekshëm, bën qejf me telashet, pastaj rrokulliset në një të nesërme të qartë, me dëshirën për të marrë frymë përtej duhmës së maskarenjve të ngatërruar në izmenët e veta. Për shpirtrat e tyre për çfarë të flasim, ato kanë erë të keqe si goja e bakremosur dhe faqja e trashë dhe e ndotur si openga.
Por nëse derri i Krishtlindjes, nga ograja e pronarit, e Ignatit, mund të pastrohet, qartë, madje edhe aroma, për të ndërsyer lakmitarët, të degdisur në dy këmbë, të cilëve u referohemi, sadoqë i pispillos apo telehis, ata mbeten njësoj. Koçina u ka hyrë në gjak, në kocka, por veçanërisht në tartakucat e vjetruara, të tërhequra nga dy paralela. E mbajnë të veten: gjoja se, duke bërë kulturë, në Bukuresht, në konakun e shkrimtarit Sadoveanu ose gjetkë, përpara gotës së mbushur me vodka dhe gotës me ujë, sipas rastit, kanë puthur në vithe shef pas shefi, madje edhe Gotën perandorake, janë përlyer deri në sy, dhe kanë ngrënë dhe sërish kanë ngrënë tona muti, vetëm e vetëm që, një ditë, do të arrijnë majat më të larta, në karrigen e perandorit.
Asgjë për të thënë, siç dihet dhe shihet, madje edhe atëherë, por veçanërisht pas vitit 1989, arritën. Ajo që është më e keqja, është se ata, të humbur dhe të vetëpagëzuar, ("si titullohesh, more?" "Madhëri, të na rroni!" "Dhe nga je?" "Nga Văscăuți, të na rroni!" - dy dhelpra – adaptim në tv nga Grigore Pop, pas George Braiescu), vështirë se mund të humbasin, domethënë hiquni mënjanë, (se humbni në vete, janë nga bërja) dhe kur përpiqesh t'u thuash se ka kaluar koha e tyre, se në fakt kurrë nuk kanë llogaritur dhe se duhet të lënë ato që duhet lënë, kërcejnë si të djegur. Kërcejnë se këtë e mësuan, këtë e bënë dhe e bëjnë, pa marrë parasysh se çfarë regjimi politik instalohet këtu, mbi ne, mbi tokë ose në kozmos.
Zotëri, bari i dreqit nuk humbet me një, me dy, e keqja reziston, natyrisht, dhe nga kultura e tij, përveç kësaj, stërzgjatet diçka frikësuar, më keq se zgjebja që ngjitet në kopetë. Dhe përsëri kopetë, sa gjethe, sa bar! Sidomos pasi që edhe në nivelin e politikave shtetërore, sipas "doktrinave të reja", familja është një trillim, kopetë llogariten. Për më tepër, vetëm kopetë kanë rëndësi. Kolektivizmi i mohuar deri në mosekzistencë, menjëherë pas vitit 1989, nga telektualiteti rumun me gradë, për të shpëtuar shaminë e pastër, u instalua përsëri me të njëjtin vrull "telektual proletar" –apo anasjelltas me ta morrën pjesë në kolektivizimin e madh, këtë herë, duke bërë pjesë. Herë një shtëpi botuese, me krejt fondin letrar, herë një bashkësi me të gjitha aktivet, herë një revistë me gjithçka, herë një konak dhe rrethinën e tij, që vetëm, më 1989, kënduan në cambal, krah për krah me politiqinë, duke u bërë rezistencë përmes ku ta dish se çfarë ndarjesh, pjesëbërës, në ndarjen e madhe kombëtare. Zot, sa nderë në kokën e tyre! Eh, kanë vjedhuar edhe ata aq sa mos t’i konsiderojë bota si budaëëenj, por jo më shumë!
"Sesa në një familje si kjo, më mirë në shtëpinë e të çmendurve"- ende dëgjoja pothuajse në çdo cep të rrugës ose lexoja në librat e krimbit të shkruar, si dhe në krimbtaritë e shtypura.
Jo Zot, jo familje, por banda, jo komb, por kope, se vetëm kopetë mund të thithin në vendin e quajtur, tjetërsoj një globë e gjorë? Si, kur vetëm atje, një Lagështi mund të qëndrojë në kulltuk, së bashku me të gjitha llojet e copëzave, të zgjatura, prelipucë, limbrikë, peltikë, të grimcuar dhe të zverdhur si në kohën e inkuizicionit, duke pritur për V-kil, Breazë, doja të them, ju e njihni, me fitoret nga të cilat duhet të mbërthehet.
"Marshi i gjatë" u lapsërua nga Antonio Gramsci, një nga dishepujt kundërshtarë të Marksizmit, i ngjeshur në vitin 1923, në kuadrin e Institutit të Kërkimeve Sociale në Universitetin e Frankfurtit, më vonë, gjatë Luftës Botërore dhe më pas, kur Hitleri ende nuk e kishte kapur për veshi në stilin e tij, në Universitetin e Kolumbisë, New York, SHBA. Pranë Gramsci, Gyorgy Lukcas, Charle Reich, Theodore Aldorno, Herbert Marcuse, etj. Të gjithë, atje ku thashë më lart. Ata janë ata që duhet të kishin dhënë llogari për vuajtjet e atyre që merren me lëvizjet e fuqishme të rrugës në Perëndim ose përtej oqeanit, në vitet 50-60. Te ne, veçanërisht pas Luftës, të gjitha llojet e pulifrikave, të më falet shprehja, të cilët rrinin të varur në secilën shkollë, në muret e klasës nën emrin e komitetit qëndror, dhe pranë tyre, të gjitha llojet e çanaklëpirësve, puzjadorëve, zhulet ordinere që duhet të përgjigjen për vuajtjet dhe mundimin e atyre që e kanë parë veten të gjunjëzuar dhe të nacionalizimit, dhe të kolektivizimit. "shumë të nderuar dhe të dashur shokë..." - nuk mbaj mend se me çfarë fillonin fjalimet e telektalitetit, ngase më bëhet keq dhe derdh.
Rikthehem, "Marshi i gjatë" u lapsërua nga disa zvarranikë në histori dhe vazhdon edhe sot, jo me proletarë, por me "një koalicion me rolin e viktimës, i përbërë nga pakicat - zezakë, gra, homoseksualë, të frustruar", siç u thoshte Marcuse i Horkheimerit, ai që drejtoi grupin për të cilin fola. Te ne., koalicioni me rolin e viktimës, është formuar kryesisht, dhe drejtohet nga telektualë të humbur, që jetuan më parë, dhe pas 1989, duke i shërbyer parasë dhe djallit në të njëjtën kohë.
Tani, pavarësisht nëse na vjen, një histori e konvikteve nga fillestarët deri në momentin që sapo ka kaluar, fjala e Heraklit-it nga Efesi, ai me zjarrin dhe ndryshimin, ai që tha se "gjithçka rrjedh, asgjë nuk mbetet e pandryshuar ", pra, një histori e zhugave fillestarë, nëse do të shkruhej, do të bënte një tollovi të madhe, do të garonte me Biblën në shumicën e shtypshkonjave në sipërfaqen e tokës.
Ditëve të kaluara, në një kontekst, i ankohesha një çapkëneje se më dhembin kockat, se zemra ka marrë tatëpjetën, por edhe kështu do të nisesha të shkruaj një libër, por kam frikë se mund të mbetet i papërfunduar për shkak të ndonjë takimi të papritur, kështuqë, hodoronk-tronk, me atë me kosë.
- Mos u bër plakushe, fillo të shkruash! - më tha Moni.
- Plakushe thua? - Ndonjë plakush, në kohërat e vjetra dhe një lloj Bukuroshi, por, haj, se po më pëlqen - e sigurova dhe, siç mund ta shihni, ia nisa punës. Prandaj, fillova me nga diçka për zhulet njerëzore, për rrjedhjet nga fillesat. More! Por unë do të filloj në anën e kundërt, me ato të kohërave të sotme. Çfarë thoni? Ose të jua tregoj një përrallë, një me... dhe për... aq sa të kalojë ora e keqe dhe për ju ofshama?! Deri në herën tjetër, vendosni në faqe zhulet që hasni, me të gjitha ato dhe me atë e fillojmë. Mirë? Mirë, se përndryshe si mund ta freskojmë shpirtin?!
Për
Filozofi dhe nyancën për ndotjen e nazelinjve për manipulimin e turmave
Njerëz të mirë, nëse kam inskenuar, me kalimin e kohës, në libra të ndryshëm, personazh si Apulizam/ë, Limbrik Peltik, Brează V Kil, Ștepârță, Piș Belea, Nae Prelipuță, Fircă Capdegloabă, Carcalete, Sucălete, Căcălete, Reta Curcubea, Floaca, Leanca Pișpeea, Grațela Belitot, madam Coica etj., personazhe, në të vërtetë, pitoreske, nga spektri i çdo epoke, veçanërisht të tanishme, (na mbroftë Ai i Larti, në çështje të tilla, në tokë, koha, një prezencë e vazhdueshme), mendoja se një ide e nyancës nuk prish. Nuk prish pikërisht sepse e keqja, plaga e zgjatur, do të kishte një filozofi të caktuar, kjo në kuptimin fisnik të fjalës, një filozofi, më rumune, në nivelin teleaktual të zier, një pellg për ta mpirë shumicën.
Tani, fjala e Moș Gheorghe, një fqinj i tëmthit, nga fshati im, këtu, në pllajet humoristike, deri në vitin 1989, dhe shleatka e apulizamit, ende e pashpërndarë, ("shokët e dinë termin", ju, lexuesit, mbetet ta intuoni), gjithashtu nga popullsia. Madje, edhe me shikimin, në tokë, por me gjigjimin nën shtrat dhe me debutimin/fillestarët në shtrat, siç i rri mirë një nevojtari të madh, kurse ai prej andej, kërcen me shoqen në lartësi, nga "mamaja dashamirëse!...", kërcen me shokun edhe më lart, "themelues i... djajve të thatë", dhe po kështu jep dhe lufton pranë luftës së klasës, për marshimin në majat më të larta. Nga këndvështrimi i ditëve që na shpëtojnë ërmes gishtërinjve, të dreqit, vetëm me kulmin në fund të tokës.
Thashë më parë, por ia vlen të rikujtojmë: nga këndvështrimi im, jo ato miliona bartës të librezave të partisë, shumica e tyre, punëtorë të shtazëruar dhe të futur në zgjedhë me vullnetin e tyre, kanë qenë ose mund të jenë fajtorë për gjithçka që ndodhi, menjëherë pas Luftës së Dytë deri pas vitit 1989, madje as të instaluar nnë funkcione nga tanqet sovjetike, por disa dhjetëra maskarenj, të cilët u ngulfatën në "Homazh" (atë vëllim ju e dini, atë me zanat zuske, plot spermë pise, nga nëngjuh deri në majë të kokës ose në majën e këmbëve). Pranë tyre, disa qindra ose mijëra çanaklëpirës në shpinë, ngrënës muti me tonelata dhe spiunë në sigurimin politik. Ata, ata që janë në homazhe dhe të tjerët të përmendur më lart, janë politrukë fajtorë të instaluar para dhe menjëherë pas abdikimit të detyruar të mbretit Mihai, e përsëris, janë fajtorë për gjenocidin e bërë në emër të së mirës së përbashkët, për popullin.
Ata janë fajtorë ose vetëm sepse, në fakt, ata mbështetën idiotësinë e një doktrine të rreme, komunizmin, mbështetën Dezhin, pastaj, çiftin Çaushesku. Ata, kulturnikët e kombit, janë në të njëjtën masë fajtorë për dehumanizimin e gruas, për vdekjen e fëmijëve të lindur andej-këndej, në kohën kur as pelena nga leckat nuk gjendeshin, për urinë e viteve 1980-90, ata janë fajtorë për gjithçka që pësuan të pafajshmit në burgjet komuniste, intelektualët rumunë nga periudha mes dy luftërave, ata janë fajtorë për largimin nga vatra dhe dehumanizimi i fshatarësisë rumune. Për të gjithë ata dhe shumë të tjerë që nuk përmendëm këtu më lart, këto maskarenj që dalin në rrugën e madhe, duhet të paguajnë shtrenjtë për mjerimin e bërë, e jo të instalohen në karrige nga të cilat të shpikin përralla me rezistencë përmes kulturës dhe, ehe ... fletë të gjerë dhe një jeshile, sa i zgjuar isha dikur (Vjen era e ndotur, e shihni edhe ju, vjen era e ndotur. Vjen era e ndotur apo mund të ëndërrojnë, ku ta di, çfarë princi i arrdhur nga kush ta dijë se nga çfarë familje konti, hajdutë përmbi qindra dukatë! Zotëri, të dhemb mendja! Një hipokrizi e tillë, në një shkallë të masës intelektuale, nuk mendoj se ishte një herë ose diku, në historinë e njerëzimit.
Deri në vitin 1989, ata, këta me rezistencë përmes kulturës dhe kulturiimit:" Huo, borgjezia!, huo, çiokoimea! ", në çdo zyrë të partisë ose revista e kulturës, mjetet e propagandës dhe larjes së trurit, dhe pretendon tani, 30 vite pas ngjarjeve të "dhjetorit 1989"! Dhe çfarë pretendimesh, në kushtet në të cilat, nëse i shpie në shkoqitje, vepra, jok ose, më së shumti, kanë nga njërën prej të cilave nuk janë në gjendje të shohin se si zbulohe të zezat nga zhelat e tyre mendore, edhe pastaj, edhe tani, në letër. Sipas mendjes së tyre, një varg neologjizmash pa logjikë në interpretimin e fisa përmbajtjeve boshe, do të shprehnin thelbin e inteligjencës, të shtyrë deri në absolute. Pa lidhje! Para së gjithash, gjuha rumune ka një përmbajtje dhe një fonetikë, të cilën nëse e dëgjoni dhe e kuptoni, lehtë mund të plasohesh midis qiellit dhe tokës, duke folur në të njëjtën përmasë, sa me Perëndinë, poashtu edhe me këdo nga kombi yt, padyshim, duke shijuar madje edhe gjermani, edhe latini nga mendimi ynë si popull.
Pastaj, kur fillon të bësh kaçamak, paraprakisht e din mirë se çka është kaçamaku dhe vetëm më pas e ndez zjarrin dhe e vë, në pirostri, kazanin. Ose këtu, në shuplakë të maskarenjve, shkenca ngatërroht me formën e rrahjes, për të marrë fushat. Për të mos përmendur se edhe unë e marr, në mënyrë të prirur, në parmendë, ju lutem të shfletoni revistat e kulturës, të subvencionuara nga shteti rumun dhe të sponsorizuara nga URS-aria rumune (nuk mendoj se ka probleme për deshifrimin e mandatit të fundit!), derisa jep, të themi, një material në të cilin një profesor universitar, i gjuajtur, përndryshe, për shkak të gotës, dhe me natën në kokë, në orët e ditës ose të mbrëmjes. Ai, ai si dhe shumë kolegë të tjerë, çfarë personazheh karaxhialiane, me ose pa mustaqe! Prandaj, ai i gjuajtur keq dhe hunda e tij si speci i kuq, foli për Ludwig Wittgenstein. Ty, shkrum dhe erëra, copëzat letrare, si në të gjitha revistat e URS-arisë, për vite me rradhë.
Po, nene, para se të vësh plajvazin në letër, që shumë prej jush ishit në plajvaz, duhej të dini se Wittgenstein ishte një kolos i të menduarit perëndimor, nga shekulli i kaluar. Pastaj, përtej vitit dhe vendit të lindjes, e kishte njohur familjen e tij, jetën, nga e cila erdhi një pjesë e botës dhe në cilin drejtim i kreu hapat, gjatë gjithë jetës së tij. Cilat ishin emocionet, dobësitë, veset, etj. Dhe vetëm pas kësaj, padyshim, nëse lexoni të paktën punën e tij, Tractatus Logico-Philosophicus, një vepër e vënë nën shenjën e pyetjes nga Bertrand Russell, laureat i Çmimit Nobel, të dini të paktën konceptet filozofike nga antikiteti dhe deri te ai, në Wittgenstein, shkurtimisht, të bësh jo vetëm filologji në kuptimin klasik dhe fisnik të fjalës, por edhe hermeneutikë, domethënë, shkencë, nga Schleiermacher, Dilthey, Gadamer ose Heidegger lexime, e përsëris, vetëm atëherë filloni të shkruash. Përndryshe ke përvetësuar edhe ti diçka saqë të tronditesh si pela në hamshor. Pas teje, shirita dhe porrdha, asgjë më shumë!
Zotërinj, por vetëm zotërinj që nuk mund të jesh, përpara se të gërvishni letrat dhe të bëni skedarë të rremë, pa përmbajtje, për ngjitjen tuaj në hapat më të lartë socio-kulturor, shikoni shënimet që studentët tuaj, të diplomuarit e provimeve tuaja të titulimit dhe pyesin pse të mos shkoni Në klasën e katërt, mbi 95% e tyre. Duhet te te tregoj? Nuk është bërë, Nene, libër, ju nuk shkoni në shkollë, provimet i jepen kufirit universitar, të organizuar me program, në dhomën për kurse doktorature, licencat shiten paraprakisht, shënimet janë negociuar për një gotë, dhe lopa - ai mori biletën për panairin e jetës! Ose, jeta nuk fal! Çfarë të them?! Shumë keq paratë e hedhura në dritare, paratë e punuara nga prindërit e disa pavetëdije të pavetëdijshme, në rrugë, në rrugë, shërbëtori i perëndimit të pasur. E turpshme për ju, samsarii pa gram vetëdije, të cilat shesin vetëm iluzione! E turpshme, jashtëzakonisht e sikletshme!
Njerëz të mirë, dihet që emocionet, dobësitë, veset, etj., Kanë ndikuar në një mënyrë të caktuar, pak a shumë, krijuesit në fusha të ndryshme, por veçanërisht ata që vendosin në faqen e burrit me gjithë filozofinë e tij, kanë vendosur Në faqe të ndjeshme në lëvizjen e saj të shkëlqyeshme në absolute. Të fshehësh këto çështje do të thotë ose për të gjithë, domethënë, ose minimizimi i dimensioneve të vërteta të autorit, ose spekulimi i tyre, sipas interesave kontekstuale, shumicën e kohës, politike. Për shembull, gjeniu i Eminescu duhej të zbeh disi, në mënyrë që të mund të shkëlqente edhe një vesh të ceausescu. Epo a mund të jetë dikush mbi dhinë e madhe ?! Ata të një epoke me mua mbajnë mend portretin e kupës me vetëm një vesh. Vetëm pasi u shfaq shaka delikate me burgim politik dhe vetëm pas qarkullimit, për një kohë, nga goja në gojë, siguria vetë-identifikohet dhe e var me të dy veshët, përsëri në gozhdë nga lindja e diellit të secilës dhomë dhe në secilën dhomë të klasës së klasës ose kurse në universitet.
Shërbëtorët e politikës, për madhështinë dhe një karrige më të butë, tradhtuan Eminescu, duke i vendosur ata për llogari të një gote shtesë verë, alkoolizëm, në vend të një dashurie të Shekspirit-Ene me Veronica Micle dhe një aventurë me ryshfet. Kremnitz, një Aventura që mori Maiorescu, filozofi Petre Țuțea, u zgjodh me tehët sifilitike të kohërave. I guxuan ata emblemat e mëdha të letërsisë rumune, të drejtonin atë që Eminescu bënë të gjithë ata që kishin bërë bashkëkohësit e tyre dhe George Călinescu më vonë? Jo! Jo! Jo dhe jo përsëri! Edhe sot Mortal që kaloi nëpër një shkollë, para së gjithash, zbulon se gjeniu i popullit rumun ishte një alkoolik dhe vdiq në spitalin në șuțu, të sifilizit.
Mbaj mend që, edhe sikur të kishte qenë si një sëmundje, në ato kohë, sifilizi nuk njihej si ky emër. Pastaj, për imazhin e tij, të poetit, të jetë plotësisht në hije, mbaj mend, në mjekër, thonë ata, me humor, faktin që një surrat do të kishte ngrënë trurin e tij të harruar, pas një autopsie - një gojë - përkrenare , në thembra e një dritareje. Në situata të tilla, Mortal i zakonshëm, në kontigjentin e tij të pluhurosur, qesh për kënaqësinë e gargares nga karrigia që tregon në këtë mënyrë, pas tij, "Njohuri të Madhe". Çfarë duhet të bëjmë për aq kohë sa të gjithë budallallëkët mendojnë se askush nuk është më i zgjuar se ai ?! Prandaj, unë duhet të mërzitem sepse të njëjtët perandorë, zinxhirët në historinë bashkëkohore (politike, sociale, letrare, në veçanti) i shërbyen Dezhit për nacionalizimin dhe kolektivizimin dhe e ngritën atë në lavdi për të gjithë katastrofën, si rezultat i poshtërimit dhe dehumanizimit, e kuptoi nga të shtënat dhe akolitet e tij?!
Dej në nacionalizim dhe kolektivizim dhe e rriti atë në lavdi për të gjithë katastrofën, si rezultat i përulësisë dhe dehumanizimit, të bërë nga goditja e tij dhe akolitet e tij ?! Nuk e di! Por unë ndiej një thikë të mbërthyer në shpinë dhe një nga thellësitë e shpirtit, kur tregtarët e Perandorit, tregohen ende në asambletë publike, si engjëj mbrojtës të popullit Asgjë më e rreme! Këto do të shesin jo vetëm kulturën në stallë, sidoqoftë, pas tyre, të hollë, por njerëzit me natyrën e tij, me natyrën e së cilës ai përmendi, në shkrimet e tij, madje edhe Eminescu.
I dashur im, për të mos besuar se unë kam diçka me kullon në kulturë, me hahalers jashtë, pranë tyre, padyshim me përjashtime të rreptësisë, në të gjitha rastet, segmenti politik i të gjitha kohërave, i vetmi alibi i të cilit do të ishte brenda Synimi. Për të bërë mirë për shumë (mirë atë që ndonjëherë bëj), atëherë mbaj mend faktin që nganjëherë ne të gjithë jemi të shtyrë nga indolenca, pakujdesia, e keqja në sy. Tragjike është se, megjithëse ne e shohim Atë dhe ne jemi të vetëdijshëm për të, ne as nuk skicojmë një gjest dhe as nuk bëjmë një tingull. Ne tërhiqemi tek ne, vendosim kokën midis shpatullave dhe shkelim bemetic pranë paketave të gatshme në çdo kohë, për të na shqyer, për të mirën e tyre, në emër të së mirës së përbashkët. Në një situatë të tillë, është e qartë se identiteti ynë si njeri është vjedhur nga Charlatan që keni ngritur për t'u renditur dhe në të cilin vendosni shpresën tuaj, në fazën e parë, ju holloni, pastaj zhdukeni. Gogu ose ndonjë nga limbikaria, bartësi juaj i shqetësimit zyrtar, vetëm atëherë ai është duke u tallur dhe i mërzitur.
"Pulsi është i mpirë!" - Ai pëshpërit në mjekrën e tij, në një shtrat, midis dy gotave të verës, ndërsa pshurret disa copa, disa çarje ose një cica më të reja. Ju, budalla në buzë të llogores, vuan dhe lot. Mirë? Nëse jemi të sinqertë me ne, jo shumë! Dhe nga këtu, nga kjo "jo shumë", filozofi ose më saktë pellg, një hije në manipulimin e njeriut të kushtëzuar. Vëmendje, ndiqni stacionin e trenit 2020 !!! Lalegers vijnë! Kujdes nga murtaja, shmangni mbeturinat, pështyni, me gjithë guximin, hahalers të kohës, ose të paktën t'i anashkaloni ato, dezinfektoni duart tuaja dhe trurin, duke lexuar një libër, duke u fshehur midis jush, në të njëjtën kohë duke folur me veten tuaj Dhe vetëm pas gjithë atyre që ngjiten, me vetëdije, në trenin e katër viteve të ardhshme.
- Moni, zoçkë e vogël, çfarë thua? - Unë e pyeta fëmijën për një gjeneratë tjetër, të cilën e përmenda herën e fundit. Unë e pyeta këtë, sa për të kontrolluar bindjet e mia dhe mënyrën se si ato asimilohen nga ata që më ndjekin, ata për të cilët unë shkruaj. Këto nga brezi im ose më i vjetër, kanë mbetur kokëfortë në varfërinë e tyre dhe janë gjithashtu të shurdhër, dhe të verbër për të gjitha ndryshimet e njerëzimit. -Ju keni një gjuhë të mprehtë, të nënës -në, por ju pëlqen, ju jeni polemik! Përveç kësaj, në të gjithë veprimin tuaj, ju pyesni veten, atëherë ju pyesni veten, ju revoltoni. Ai sheh njeriun që jeton!
- Po!
- Mirë të kërkohet me të gjithë!
- Nuk do të ishte keq! Shikoni, nga këtu, nga pyetja dhe nga kënaqësia deri tek kuptimi i kujtdo, vjen shërimi i shpirtit. Eja, ju pëlqen! -Unë sigurova fëmijën tim në moshë aq shpejt sa një argjend i gjallë. Ju nuk thatë për asgjë, "Mos u bëj babagjysh, fillo të shkruash!" (Përktheu: Alban Voka)
