Kisha kohë
pa dëgjue zë zanash
Veç ca korba
në errësirë të natës
Kur këndonin si qyqja n'rrem
Eu,dua me u ç'malla
këngë bilbilash
Me i thënë lirisë
t'kam dashtë mbretëreshë
Në krah të fluturave me t'vizatue
T'shejtin vend n'shpirt ta kam lënë
Sërish diellit me çel pranvera
Dhe kurrë qyqe mos këndoftë
ma n'këto anë
Syri i keq mos na vërboftë
Kam me i puthë gurët
Ku zogjtë ulen të këndojnë
Me u matë me fuqinë e jetës
Kur hapin krahët n'zemër fluturojnë.
PAVARËSIA
-Babait në përvjetorin e Pavarësisë
Babai ç'më thoshte
për pavarësinë
Biro ti s'di ç'është liria
Duhet kalue shtatë breza ferri
Deri të vie Pavarësia
Dhe sot
më ranë në mend fjalët e tij
Më thoshte kur të vie liria
Biro mos të rritët mendja
Festo pa urrejt askënd
Për secilën pavarësi
Mbjelle nga një trëndafil të ri
Nëse ia thua dikujt
Nga zemra e plasun
Tu rritë mendja o njeri
Prite fundosjen e ti
Më thell se Titaniku i ri.
ISHTE PRANVERË
Ditën kur nëna më sjelli në jetë
Më thanë ishte diell i fortë
E kishin pa gëzimin n'sytë e zogjve
Ishte pranverë e luleve të marsit
Nëna kishte qarë tërë ditën e lume
Për jetën nëse do bëhesha burrë i besës
Dikur traditë e fjalēs së brezave të shenjtë
Fqinjtë u gëzuan kur më pagëzuan Agim
Trëndafilat e nisën ardhjen e pranverës
Dielli kishte gjetur rrugën drejt Prekazit
Aty pagëzoheshin trimat për çlirimtarë të lirisë
E di do të më thonë kaloj koha kur luftohej
Tani t'ia vëri kurorën mbretëreshës sime
Dhe dua t'i harroj metropolet evropiane
Kur kohën e artë ma kishin ndarë nga jeta
Sytë s'më shihnin pa fenerin e Homerit
Pesë shekuj zotnat më lanë peg ferri
Asnjë fytyrë nuk i ngjante fytyrës sime
Më bëhej se jam flakë dielli që djeg fort
Kurrë nuk u pajtova me fytyra tradhtarësh
Kohën qençe më kërkonin të jetoja
As që donin të m'i shikonin sytë e yjeve
Në yll Davidi nëna më rriti në mes betehash
Sot kur u burrërova të shkruaj për masakrat
Më duhet me u ba lule lapidaresh
Më u shkri në gjethet e trëndafilave
Me u ba edhe unë çlirimtar i shpirtit po së po
Pa e lënë tokën në duar të stërshitësëve
Kam për t'i thënë edhe për t'i fhënë jetës edhe....fjalës .
KUR BËN ACAR
Dje ranë këmbanat
Thua së liria ngrin
Jo ,ajo tani rilindi
Krismat e perandorëve
I mbuloi errësira korbiane
Në fyt ua kanë zënë historinë
A ishte mëkat jeta me demonë
Tani dielli na i ngoh sytë
Kanë me çel orë e çast trëndafilat
Këta lajmëtarë të pranverës
I kthyen ma herët dallëndyshet
Ah sa do gëzohej Mjeda
Për akujtë e ngrirë
Të mbushur me pluhur Sahare
Vdekjet tani shtrejtohen
Së fytyrëvdekurat dikur të çmendura
I djegu dielli që më mbanë gjallë
Tana gëzimet i kam rujtë për sot
Me e krijue Muzeun e poetve
Me pushue mbretëresha e tokës sime
Edhe nëse bien yjet nga qielli
Me e pasë një kopsht plotë lule
Ku të ngihem aromë të lirë
Sa shumë paskemi harrue të jetojmë Arnesa.
ME U BA PENG
Njeri nga ne imzot
Na duhet me u ba peg
Me u çlirue nga ëndrrat
Nga syri i keq me të shpetue
Doruntinë
Si paskemi jetue kot deri sot
Si i pashpirti në jetë djajësh
Më thuaj imzot
Pse mbeta peng i besës
Për më u djeg në flokun e saj
S'kam lanë vend për asnjë fjalë
Asnjë këngë ku me e dëgjue
Si me i dalë zot çlirimtares
Im zot
A më u shndërrue në betejë të shpirtit
Me u ba kalorës i Venedikut
Se betejat s'kanë fund as krye
Në Promethe të gjallë pa u kthye.
