Sekreti i një vashe

Kultura

Sekreti i një vashe

Nga: Ismail Arsllani Më: 4 korrik 2022 Në ora: 13:06
Ismail Arsllani

Në atë dhomë të madhe mysafirësh, me dritësore të mëdha në murin lindor, që mbuloheshin me një perde të hollë prej mëndafshi, me dekorime kadifesh bojë gjaku, ngjitur cepave; në ato divane të buta përplot me jastëkë shumëngjyrësh; me një tavolinë mes dhome, punuar me dru gështenje nga mjeshtër të rryer dhe mbuluar me një takëm të thurur si rrjetë merimangash, ndërsa mbi të një abazhur i bardhë dhe një vazo e kristaltë me një tufë lulesh; përballë, pranë një komodine të gdhendur me elemente flore, një pasqyrë e madhe sa shtati i një femre dhe, pikërisht në atë dhomë kishte një kohë që ishte vendosur ajo grua armene nga Selaniku, Marija, e njohur në Kasaba si Merjeme, që priste të martohet pasi të konvertohej në islam, me xhaxhanë e Durakut, Nusret Beun, që mbeti pa grua. Mbështetur për supin e saj ishte Rrona, e bija, e cila prej disa muajsh ishte fejuar dhunshëm me Drenin, të birin vagabond të Beut, në atë konak që rrallë mund t'i gjendej yrneku, për nga bukuria.

Nënë e bijë ishin tepër të mërzitura. E bija dëneste me gjithë bark. Të dyja u tërhoqën me dëshpërim të madh në dhomën e pritjes, në katin e dytë. Nuk hiqej ngrysja nga fytyra e tyre, që ishte përfshirë nga një errësirë mendjeje. Ishin përplot pezëm, pas lajmit se Duraku, ish i dashuri i Rronës ishte gjallë, me të cilin pak çaste më parë u përballën në tavolinën e verandës, një kat më poshtë.

Rrona, ajo vashë e bukur, hyrie, e cila një herë u fejua për Durakun, njeriun që e donte më shumë se veten, me duart që i dridheshin si thupra thane, kishte mbuluar pjesën e fytyrës, hundë e gojë, prej nga spikateshin vetëm kokërdhokët e syve të shastisur e të përlotur, me shikimin përtej atyre bjeshkëve të larta mbi kasabanë.

"Nënë, të ikim që këtu! Menjëherë...!", i tha Rrona së ëmës.

"S'është e mundur! Nëse shkojmë kështu beftë, do na e zbulojnë sekretin. Duraku do të dyshojë...!", iu gjegj e ëma që më shumë mendonte për veten, ngase mbahej nga premtimi se do të martohej me beun e konakut.

"Nuk mund ta përmbaj më tej veten, kam humbur kontrollin!", tha Rrona, me lot në sy: "Nëse nuk ikim prej këtu, çdo gjë do të dalë në shesh! Duraku do të kuptojë se jam fejuar për atë vagabond!".

Nëna e saj, kur i pa lotët rrëke në fytyrën e së bijës, u mbështet për muri. Gjoksi i kërcente nga rrahjet e zemrës, gurmazi iu ter dhe frymëmarrja iu ngufat.

"Mirë, pajtohem! Sapo të përgatitemi, do ikim...përgjithmonë!", mezi i dolën këto fjalë nga goja. Në moment, asaj i lëshuan gjunjët, pastaj trupi dhe u përplas në dysheme, duke mos ditur e bija, nëse ishte gjallë apo e vdekur.

Buzë një pllaje bukur të gjerë, maje kodrës së Malit të Thatë, pas atyre fushave të gjera në lindje të Kasabasë, që i kaloi me lehtësi, më në fund, sikur mbiu nga toka e dha krye Duraku, i cili kalëronte me Dorinë e tij. Atij, dukej ashiqare, i kishte hipur gjaku në kokë dhe ishte bërë hamull, ndërsa kali, si i harbuar, nuk zgjidhte shteg, duke shkelur shkurre dhe shkoze e duke kërcyer me të katra lluce e përrenj, për të arritur në një vend pa emër. A thua ku gjendej ky vend? Mbase do të jetë vetëm në kokën e tij.

Duraku i kishte shtrënguar në grushte kapistrat e kalit, që i tërhiqte orë e çast përpara gjoksit të vet, sa për ta nxitur shpejtësinë e vrapimit, madje dhe duke rrahur prej kohe në kohë me yzengjitë, në të dyja anët e fundit të barkut. Ishte bërë skrupull mbi kalë, thua se ishte ngjitur me trupin e tij, ku dukej vetëm kapota e verës që fluturonte herë majtas e herë djathtas, nga një erë e lehtë.

Pas ca kohësh, pasi i ra vrangull pllajës, tërhoqi kapistrat për ta ndalë vrapin. Atëherë vërejti se nga goja e kalit të tij, që e ushqente me dorën e vet, kullonte një shkumë e jargët, ndërsa hundët i fërshëllenin një avull të ngrohtë. Ai kërceu nga shalimi dhe i ra tri herë me pëllëmbën e tij mbi kurriz të kalit, i cili zgjati këmbët e përparme dhe u shtri për toke. Duraku u ul dhe u mbështet pranë qafës së tij, duke e përqafuar.

"Ç' dreqin kërkoj këtu...? Më erdhi sikur më ndiqte dikush e s'mund të ndalesha...Mos vallë m'u vardis pas meje ajo dashuri e humbur, ajo besë e dhënë, ai përqafim i fundit, ajo unazë e jetës deri në vdekje, ajo, ajo...Rrona, qofsh e mallkuar! Çfarë katandisje të ka gjetur...ç' ka ndodhur që ke hedh unazën time dhe ke marrë të atij vagabondi...?!", i aviteshin dhe i treteshin këto mendime çoroditëse në rradaken e tij.

jep fjalën se s'do të duash asnjë tjetër, pos meje...?!", kërkonte betimin e Rronës. Ajo kishte marrë me butësi dorën e Durakut dhe e kishte ngjitur për gjoksi, ku rrihte fuqishëm një zemër për dy të dashuruar marrëzisht. Një tis i hollë ia kishte zgurdulluar sytë, një neps ia kishte skuqur mollëzat e faqeve, një hutesë e kishte përshkuar këmbë e krye, një molepsje, një çehre ngrysje dhe një heshtje, që shponte si turjelë në parzëm.

"Po ta jap fjalën...të betohem për yjet e qiellit, për hënën, për malet dhe tokën në të cilën shkelim, unë do të të pres ty...dhe nëse s'kthehesh, s'do t'i jepem askujt, për fjalën e nderit...", i tingëllonin në veshë, si bubullima dhe shkrepje vetëtimash në kokën e tij, këto betime të Rronës, gjatë lamtumirës së fundit, një vit më parë...

"Po, po, m'i tha këto fjalë, Rrona. Ti, Doriu im, që më solle në këtë pllaje mes malesh, je dëshmitar. Më shikoje prej anësh, me sy të vyshkur, para ndarjes, para se të niseshim në atë rrugë të largët...Kështu më tha, për besë...madje, kur i kreu fjalët, derisa ajo lotonte, unë ia ngjita unazën në gishtin e saj...e pe edhe ti...!"

Duraku, pasi iu çakërdisën sytë, tërhoqi atë gjalmë të trashë nga qafa e kalit, u ra me dorë vitheve dhe, kali, pa përtesë, u ngit në këmbë, me gjithë forcën që kishte, i këndellur plotësisht, pas atij pushimi të shkurtër që bënë në atë lëndinë, me kalorësin e tij, të shembur në një humnerë përsiatjesh e sorollatjesh në kohë e hapësirë, duke kërkuar fillin e lëmshit që i mbështillej si lak në fyt, nga e dashura që ishte fejuar për atë djalë xhaxhai, vagabond.

commentFirst article
Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat