« Nëpër fytyrat tona rrëshqiti një gëzim, dhe ndër zemrat tona ngriti një fole, e një jete, e bukur e një jete të re, me dëshira të shumta, po buzëqesh ne lulëzim « -kështu kisha nxënë nga Migjeni t`i gëzohem fitores, fitores së madhe.
Ishte koha kur ne kërkonim dhe bukur gjatë ndër shekuj : Pak dritë! Pak dritë, o shok, o vëlla. Të lutem, pak dritë në këtë natë kur shpirti vuan , kur të dhëmb dhe e di se ç’të dhemb e ku të dhemb ; kur urrenim dhe e dinim se ç ‘urrenim, kur donim dhe dinim se ç ‘donim : Ishte drita, ishte dielli, ishte dija që na mungonte me shekuj.
Askush nuk na njihte , as ata që përpara nesh loznin nuk na njihnin .Po pse ? Errësira i kishte ndryshkur shekujt dhe ata edhe pse na njihnin loznin për hesapin e tyre e në për hesapin tonë. Ne ishim të pluhurit dhe llaçit dhe telashet tona shpresonim që na i dinte vetëm zoti.
Ndoshta na kishin hallin apostujt e mëshirës dhe te dashurisë… Ndoshta, ndoshta…
« Oh! ta kisha pishën të madhe edhe të ndezur! Me flakën e pishës në qiellin e natës ta shkruaja kushtrimin »-kishte nga ata që e kërkonin por shpejtë digjeshin si mizat e natës rreth dritës së qiriut .
Por sidoqoftë edhe pse atëherë gjithkush i kishte punët dhe telashet e veta, ashtu edhe ne : dhe pse shumë herët kishim fillua me shikua punët tona . Edhe pse ecnim nga dalë edhe pse shikonim djathtas e majtas , edhe pse buza nuk na qeshte kurrë, por gjithnjë ecnim deri sa të mbërrinim në cakun tonë. Ishte vështirë ; tradhti pas tradhtie ,pluhur pas pluhuri që të zinte frymën , llaç pas llaçi ku ngeleshin këmbët deri në gjunjë, por ne ishim te llaçit, të pluhurit, të urisë, të territ, të pa dijes dhe ..
Askush nuk na njihte , ndoshta edhe na njihnin por ne e kishim famën e keqe ,dhe ngurronin të na ndihmonin.
Dergjeshim n ‘errësire pa gjumë dhe pa dritë… Askush s’na dëgjonte , çirreshim kot më kot, nata ishte e shurdhër , e shurdha nuk ka jehonë.
Ne ishim të llaçit dhe shtëpitë nga llaçi i kishim , ne ishim të pluhurit edhe me bukën tonë pluhurin e kishim mëlmesë. Ne ishim në terr…..
Kur gjeli këndon thonë se asht drita afër , – Gjel, rren a s’rren? cila asht fjala e jote?
Kur ti këndon thonë se asht afër drita… Por ne s’ i besonim fjalëve të botës……
…Dhe dallëndyshja erdhi… Si shpirt n ` ekstazë, ne hovin e shenjt u shtri, me qiellin rroket, me diellin puthet, dridhen krahët në hare~ mandej poshtë vërsulet tue dhurue me cicërim përshëndetje një mijë.
…Dhe vesa shkëlqen… Ne një pike t` argjendtë pasqyrohet jeta , tërheqëse si ëndrra dhe si vizatimi ndër orët e hyjnimit, kur shpërthen agimi e rrezet e arta rrëshqasin ndër fleta. »
Dhe një ditë nëpër fytyrat tona vezulloi gëzimi , filloi një jetë e re, por ne e harruam, shpejtë e harruam që ishim të llaçit e pluhurit .
Zoti e bëftë mirë për ne ! : “Nëse sot flasin profetët e rremë , nesër ka turbullira dhe gjak”.. (A. Sh.)
Fahri Xharra & Migjeni
