Harrohet shpejt
rastësia e pakuptimtë
e pafajësisë së padëshiruar
në dimrin e nëmur
me braktisje si ndëshkim...
Mos më pyet
Mos më pyet si ndihem
kur më fyejnë me fjalë,
më mbyt dëshpërimi,
më pushtojnë mendime të errëta.
Më humbet shpresa
tretem prej ankthit
Harroj të jetoj,
Zbehem
Venitem dalëngadalë
nga pesha e rëndë e fjalës,
derisa mësohem me të
e kuptoj se më është regjur lëkura...
Ja….
Ecim rrugëve të jetës
Në kërkim të shpresës së fshehur,
mes njerëzve të shtirur
të kësaj kohe të ftohtë
Ku frika fle nën lëkurë,
shpërfillur nga indiferenca
e vetëdijshme e qenieve plot mllef,
ku mendimet ankuese
Përkunden vështrimeve
të shoqërisë së vetmuar
që mban gjallë frymëzimin
te lulet e pafajshme të stinës
Kur zhdukin përkohësisht dhimbjet
e varura shikimeve si mjegull
në kurthin e kujtimeve
drejt të panjohurave
Në heshtjen e trilltë
të jetës së shprishur
në pritje të dritës
së diellit të dashurisë
që të ndrijë fatin tonë
përgjithmonë...
