Hej, ta lumsha fjalën sa shkëmbi
Bash si stërralli që me xixa zjarri ndizet
Me ty e di fort mirë ku e ka gurrën urtia
Me ty ia njoh regëtimat e zemrës te oxhaku.
Në gjunjë ulem në shtatoren ku marr hijen e bajrakut
Me ty i djeg gjerdhet që më jep lashtësia.
Oo, ç’ma spërkate vargun me pajtimet e gjakut
Kur dëgjoj piskamën “O, po vjen Antoni -rinia!”
Para teje e gjej saktësisht Kodin e Pajtimit
Me ty e sfidoj urtinë që më jepka oda.
Kur oa prek Dardanisë gurët dhe barin e gjelbër
E ndiej rremb më rremb se ku të buron dashuuria- forca.
E prapë na presin udhë të largëta urtije
Me mallin e krenarinë që më japin këto male.
Hej, Anton Çetta, koha kujtimin s’ta treti
Qofsh krushku i nesërm i çdo darsme kah ardhëria.
Po vetë verrat e Llukës të ulen në gjunjë paksa të heshtur
Duart e forta të pajtimit në kuvende i shtrinë baca.
Me lirinë e trollit mbetëm në mote supmbështetur
Fjalët për borxhin ndaj Dardanisë marrim të tjera flatra.
