Sot, kur nga veset po kërcënohet Planeti,
Egoistët behin si shumëkëmbësh të xhelozisë,
Sot, kur jetim e i braktisur ndihet Deti,
Ngrihet me përkushtim Nëna e Dashurisë.
Pikërisht kur bota e skamur, e mjeruar
Mbeti pastrehë, e sëmurë, sakate,
Ngrihet simboli human i vetëmohuar
Me frymën e shenjtë për miliarda fate.
Bota e mirë është e varfër, rënkon,
Vuan për dinjitet, dhe për koren e bukës,
Edhe pas njëqind vjetësh nuk prehet, s'duron,
Ngrihet në amshim Nënë Tereza e Kalkutës:
“Këtu është një jetë” - flet e ngroh ëmbël
Me butësinë e vërtetë qiellore,
Anjeza jonë, Gonxhe Bojaxhiu zemrën
Edhe shpirtin e mbush me lule pranverore...
Dhe Shkupi, dhe Shkodra, dhe Vlora, Shqipëria
Ndihen mirë për rrënjën e tyre që çeli,
Përderisa me të krenohet dhe India,
Baca Kolë e ti, Drane FALEMINDERIT!
Si ajo shqiponja që fluturon mbi mjegull
Nënë Tereza drejton shikimin drejt diellit,
Si engjëll e qenie e lartë hyjnore
Vjen si burim drite i mendimit të Qiellit.
Se dhe dielli ka varr vetëm dritën e tij,
Ai mund të vetëasgjësohet, nuk vdes;
Nëpër shekuj Nënë Tereza thur fisnikëri,
Përmbi shekuj Ulli Mirësie me shpresë!
