Nuk e zgjodhe jetën, por e gatshme t’a sfidoje
Sikur ajo të respektohet në retrospektivë
Të vuash për t’a dashuruar vuajtjen dhe llojin e saj.
Shpesh i thoje vetës, pse o zot, jam e pa « zonja »
Po më vyshkën në dorë këto lule të njoma,
Me dorën e vokët u përgëdhele faqet e purpurta
Ndërsa po e bënin vajimin e fundit…
Sa e rëndë dhe komplekse bëhët jeta
E vjelur dhe zhveshur pa dashurinë e saj,
Ajo shtypet e ndrydhet nga peshat e veta
Sikur nuk ekzistojnë zgjidhje të thjeshta.
Nënë e përjetshme e sfidave më të rënda
Edhe pse nganjëherë me ndjenjën e pafuqisë,
Për ta ndryshuar kahen e shekullit përbindësh
Në zemrat e njerëzimit mbolle filizin e dashurisë.
ËSHTË APO NUK ËSHTË E ARRITUR
Është apo nuk është diçka e arritshme
Në historinë e këtij njerëzimi darvian
Me bilet kthyese shkon turist në hënë.
Dhe çfarë vjen kjo formë e jetës digjitale
Që me një shpejtësi marramendëse
Të krijojmë një kulturë arti dhe pune
Që të punojmë edhe nga shtëpia e jonë.
Sëcili do të fliste me vetëvetën pa zë
I planifikon veprimet e veta në heshtje,
E konsilidon kujtesën e informacioneve
Në një mënyrë duke sajuar vetëm një «thuthuq».
Shpesh i flet vetëvetës në monolog handikep
I shpalos mendimet në ç’dreq bote vërdallë,
Në një mënyrë i thotë vetës «rabot» i përsosur.
Por, a ia vlenë që edhe fëmijët e parakopshtit
Të ngopën me orë të tëra me lodra digjitale
Ka mbetë ti ndërrojnë vetëm edhe bythecët
Që as « dadoja » mos të intervenojë fare.
