Njëzet e tetat e tim eti

Kultura

Njëzet e tetat e tim eti

Nga: Delvina Kërluku Më: 28 shtator 2021 Në ora: 08:59
Delvina Kërluku

Baba, ti erdhe në vjeshtën e artë, stinën më të begatë të vitit. Kjo stinë e bekuar, me fruta plot, me gjethe të arta, të rëna në tokë, në tokën e përskuqur me gjakun e babait tënd dhe vaditur me lotët e nënës, puqur me shiun e qiellit gri. Jeta jote, baba, është tregim i nënës sime, dhimbje që i ka rënë në shpirt, siç bie dhimbja, pa të lënë as frymë as dritë. Unë, bija jote, tani jam rritur sa të kuptoj secilën fjalë e secilin tregim. E di kush jam e pse jetoj dhe kush ka qenë im atë. E di që rrufeja smirake të ra në gjoks, në zemrën e madhe, sa vetë ëndrrat, e nuk u rrëzove. E në ditëlindjen tënde Zoti të mori. Çfarë koincidence hyjnore!? Shtëpia atëherë u err, mbi të ra nata, ra terri e tmerri bashkë. Asnjë psherëtimë, asnjë ofshamë, asnjë thirrje. Heshtja ra si një mallkim, që la pas mistere. Dyshoj ta kesh hequr plisin nga koka! Por që ishe trim ma thonë veprat, se u dilje ballë hienave. Ti ike atë natë shtatori, atë natë ditëlindjeje. Ah, sytë e mi hatanë e panë. Nuk di si s’mu verbuan, nuk e di si nuk u thanë!? Sa vrushkuj lotësh nxorën. Por, e di se, këta sy këtu mbetën si kroje të shterura. Tek lotët pa pushim derdhin mërzinë valë - valë!

S’të kam këtu, me mua, e di që të ka pasur kjo botë. Ke lënë gjurmë, emrin, veprën, fëmijën... Nuk ka pse të të vijë keq, baba, që e le këtë botë, por që na le neve, krahë thyer. Kur isha e vogël e kam menduar jetën si një udhëtim të bukur (dorë për dore, babë e bijë), duke kënduar, a duke mësuar udhën e shkronjave... E ti, me gjasë, ke menduar pleqërinë e lumtur, të bardhë... Por jetës ju ndave . Unë atë kohë ika nga vendlindja, që ti e doje aq shumë, punoje e luftoje për të, pa u kursyer. Vendosa të rrija fillikat në një shtëpi, me mërzinë (tënde, të nënës, motrës, vëllait, vendlindjes) e me mallin në zemër. Nuk isha dhe aq larg Shqipërisë, që ti e ëndërroje. Kur kthehesha në vendlindje, shihja murin e çarë, që të drejtonte drejt asaj toke (që quhet Atdhe). Besoje që edhe vdekja të na merrte, andej të venim që të gjithë, i madh dhe i vogël. Dhe fjala jote e fundit, e çdo nate, ishte: Të gjithë atje të mbërrijnë! Pastaj thoshe, që rrugë të tjera nuk na mbeten, e as nuk kish. Pos në Shqipëri, për të cilën qenë zhuritur të parët dhe ti vetë. Ti ike, por ëndrrën e ke lënë (që edhe shumë të tjerë e shihnin, por jetë s’patën). Aty, në atë ëndërr, e kam varrosur edhe veten për së gjalli. Më djeg malli. Bëhem të kthehem prapa, në hapin drejt ëndrrës tënde, s‘më lënë, se u lindën do bajraktarë, hije të bëjnë mbi ëndrrën tonë. Edhe dhembjen, edhe frikën, unë i mposhta vetë, me lapsin në dorë, që sa vjen e më bëhet më i mprehtë, e unë më trime. Ndërsa lirinë time (për të cilën ti luftove, që ta fitojmë ne), tashmë e ruaj përjetë. Sot, fëmijët e t’u, ne brezat e rinj, luftojmë për lirinë e shprehjes (në gjuhën amë), për një vend pune, për drejtësinë... I njoh nga afër armiqtë e tu, ata duhet të jenë. Kanë hap të rëndë dhe ulërima po lëshojnë. Por, as ty s’të mposhtën, as këngët tona nuk mund të na i rrëmbejnë, as hapin drejt horizonteve të bardha, s’ na e ndalin dot. Mbase pa bukë na kanë lënë (me papunësinë), por nuk vdesim nga uria, shqiptari vdes vetëm nga tradhtia.

Baba, ti ke ikur, për të na e lënë mallin. Dhe ëndrrat që i pate të zjarrta, si idealin. Baba, si mund të jem unë ndryshe, ku në venat e mia është gjaku yt që pulson. Nëna të humbi ty, në një moshë të re, e nuk do të më humbet mua. Ajo e di që në sytë e mi sheh botën që ti e ke lënë. Prandaj, fli i qetë, unë jam bija jote që ec me ëndrrat e tua... Po ika nga kjo jetë, do të mbetem si ti që mbete tek unë.

Më në fund, baba, çuditem me poetët (edhe me veten time) që aq pak poezi u kanë kushtuar juve, shëmbëlltyrave të tyre!

commentFirst article
Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat