U ngjize n’thellësitë e lashtësisë romake nga dashuria e prindërve dardan,
ballë për ballë bjeshkëve të larta t’Çyçavicës,
në veriperëndim të Vicianum-it, tek porta e qytetit, pranë,
mbi valët e qeta t’ujit të kulluar që përkëdhelnin brigjet e Sitnicës.
Krenare hodhe kurrizin hijerëndë dhe asimetrinë e imazhit në horizontin e gjërë
mbi dymbdhjetë harqe ngritur nga blloqe gurësh të lëmuar,
me qemere të mprehtë - t’kuqremtë, t’drëndaflt, … anëve trupit tërë,
pleksur me legjendën e murimit të nusës së gjallë – simbolin e urës së sforcuar.
Teksa shekujt po lindnin dhe perëndonin, ngele nyje lidhëse për rrugëtim
t’qytetit antik me gjeografinë e vendbanimeve ilire përreth e përtej tyre,
e si raritet natyre prej dy-tre shekujsh nga bredhja e shtratit n’perëndim
mbete fenomen i përfolur nga banorë, … duke u pagëzuar: ura pa lum - prej atyre.
Në shtatin tënd gjigant u përplasën dhe vërshëllyen të tërbuara shtërgata,
e lukuni të shumtë djallëzore prite dhe përcolle me durim se - linde prej guri !
dhe nuk u trande përgjatë kohërave të vrullshme e stërgjata,
duke qëndruar e paepur, kryelartë dhe prore të ndriti nuri.
Yshtur prej gojëdhënash popullore e ndër shekuj rrëfyer posi një simfoni,
çifte t’rinjsh shuajnë kureshtjen me prekje gurësh të urës sikur bëjnë magji,
se rrënjët e shpresës n’shpirt iu mbjellin shëndet, fortësi e harmoni,
o truprojë me zemër t’bardhë të brezave t’kohërave që u hodhën n’arrati.
