Në këto ditë nëntori, kemi festë e ditën kur ndjehemi krenar
Ditë historike që na nderojnë emrin shqiptar
Me dhimbje, krenari dhe me plot dashuri përballuam shumë vështirësi
Për festën e flamurit, dhe për tonën pavarësi !
Ky vit na gjeti të ngujuar, këtu në vetmi dhe në mërzi,
flakërohem për flamurin tonë; më dhemb shpirti për njerëzi!...
Dhe për këtë vit që po e lëmë pas, dymijë e njëzeta;
për ngjarjet që na ndodhën, sa shumë na ka pjekur jeta.
Na tronditi të gjithëve këtë vit, ky vit mallkimi e trishtimi,
Ku na mbet shpresa, dashuria, xhelozia, gëzimi
Jemi të tundur e të shkundur, mendërisht e shpirtërisht
Na lëkundi themelet e vetëbesimit pambarimisht
Ky vit zezone, për jetë qoftë mallkua;
Qysh thonë pleqtë, mos na raft kurrë me harru !
Jemi të mërzitur shpirti e zemra po na dhemb:
Se kjo pandemi, gjithë botën edhe Evropën do me e shemb;
Sidomos neve që na ka zanë gafil
Që jemi si lule e brishtë si një trëndafil
A përherë duhet me qenë pa fat, ogurzi
A fillon a mbaron me ne ky apokalips i fundshekulli
Por jetën gjithsesi duhet të vazhduar...
Ne dhe dhimbje më të mëdha kemi përballuar,
Ne duhet të punojmë e dashurojmë, ta duam jetën
Por edhe të festojmë, festën tonë të madhe, të shtrenjtën e të shenjtën.
Dhe duhet ngritur dolli Çdo familje e çdo njeri;
për flamur e Pavarësi deri në amshim
Urime populli im!
