Çka na duhet ne kuleta shpirtërisht t’lënduar,
pa fëmijë na shkojë jeta gjithmonë t’vetëmuar...
n’shtëpi t’vetmuar pleqtë; derën s’iu hap kush,
me askend prindët pa lafatuar; rrinë si me qenë n’prush...
Dytë bashkë gjatë n’jetë s’munden për t’mbetë,
njëri para tjetri mbrapa ata do t’ndërrojnë jetë...
Mjerë për atë prind më gjatë që jeton,
jeta n’vetmi atë do ta përvlonë...
Krenohen fëmijëtme punë kanë bërë troll,
kanë bërë pasuri shtëpi me oborr...
Tjetri flet përfëmijët e tj si krijesë,
etëritët’vetëmuar i gjinden n’banesë...
Krijesë pas krijese u bë i tërë njerëzimi,
shpirtërisht t’pushuar për t’shpëtuar nga rrëximi...
Që t’rritën të ritë,
t’vjetrit t’jetojnë n’dritë...
Pa menduar ku i kanë lënë,
etëritë e tyre babë e nënë...
Kush si sheh ata as n’orë t’vdekjës,
mbesin pa u përshëndet edhe ndërrim të jetës...
Edhe kjo punë; jo gjatë s’e ka fundin,
përfundon e tëra; me t’këqija e mundin...
Çka ke mbjellë sot; nesër e korr vetë,
kur edhe ju plakeni; do t’jeni n’gazep...
Do t’përfundoni jetën s’fundi t’lënduar,
si pridëritë e juaj që ishin t’harruar...
N’përfundim t’jetës; keni përtu bërë hor,
çka ju keni mbjellur;keni për ta korr...
Nuk i duhet fare;jo askujt kuleta,
shpirtërisht t’molisur; pleqve t’iu shkojë jeta...
