Dënimi

Kultura

Dënimi

Nga: Agron Elezi Më: 28 shtator 2022 Në ora: 12:50
Foto ilustrim

Në kuvendin që mbahet çdo mijë vjet

Nga familja madhe e ADN-së mëmë

Në amfiteatrin “Tokë” të kumtrit t’shenjt

Një padi, dhe një gjykim kishte zënë

Njeriu ishte shpallur një pis-hajdut

Një nepsqar i pangishëm dhe kopuk

Një vrastar paparashikues i marrë

Rrenacak pafytyrë dhe i përdalë

Prej thellësisë që nuk mund m’u përshku

Gjer në lart’sinë e majeve huqe

Nga bakteria gjer te balena blu

Nga “wolffia” gjer te drunaja kuqe

Gjithë të vendosur ishin pajtuar

Gjithë njëzërit ishin deklaruar

Vetëm qeni që kishte kundërshtuar

Dënimin me vdekje për ta zbatuar

Atëherë njeriu u ngrit si n’shaka

U kollit, pastaj rrehi gjyks e tha

“Qoftë ky verdikt më se i bekuar

Sepse unë dhe ashtu jam i dënuar

Dikush dhuratë vet’dijen ma solli

Porse nga kjo t’vërtetën më vodhi

Më la gjysmak dhe të papërmbushur

As ndër ju, as ndër yje t’pavdekshme

Si një grykës ëmbëlsie të humbur

Me një kokë të urisë së pashterrshme

Atëherë zemërimi dhe më rrembeu

Atëherë shfrenimi dhe nuk ndaloi

E tërë belaja nisi dhe shpërtheu

Dhe hija e mynxyrës më mbuloi

O motra e vëllezër fat-ndritur!

nuk po m’dënoni, por po m’shpëtoni

O familje, hijeshi skalitur!

Mbase te e vërteta po m’dëboni

Thirrne mu xhelatin e Pandorës

T’i jep fund këtij turpi faqezi

M’groposni thellë n’flakën e nëntokës

Që kurrë mos t’ngre krye më, kjo mani”

Nëna ADN filloi t’vajtonte

Dhe kori i shpez’ve ngushëllonte

“Mos qaj nënë, ah moj e përthella nënë

Vendimin tashmë ne e kemi dhënë

Të bekuar do t’jemi për kët' dënim

Toka jonë do gjej të vetmën shpëtim”

Dhe kur nëna mblodhi disi veten

Mori fjalën me lotët që nuk treten

“O ju bija dhe ju bijtë e nënës!

Lutem kundër vendimit që morët

Për vlerësimin e juaj kobë-dhënës

Për vdekjen e pakthimt që ju nxorët

Lutem për fëmiun tim të përlazdruar

Që ju tradhton ndoshta dhe me qëllim

Që shpërfill dhe mund t'ju kishte harruar

Që përbuz dhe ju flak pa shfajësim

Që tmerron dhe ju shfaros pa gjykuar

Lutem për faljen e tij ndaj hajnisë

Për grabitje të dheut t’pikturave

Për përdhosje të ajrit të rinisë

Për dëmtim të pyellit të muzave

Për çnderim të oqeanit të dashnisë

Përvajtoj atë çorodinë ogurzi

Që iu dhez, dhe nuk shuhet asesi

Lënguar për kamje, pushtet dhe lakmi

Duke korruptuar pa ndalë llojt e tij

Falni! Ju lutet nëna o – Falni!

E çnuk përjetoi i vuajturi im

Që don përkundje dhe një qetësim

Falni! O mbretëria ime – Falni!

Eh ç'na pësoi i harbuari dëshp’rim

Që ka dhe nevojë për një përqafim”

“Nuk mund t’ia falim më, oj nënë!”

Jehoi balena me zërin e thellë

“E mban mend sa premtime na ka dhënë?

E mban mend sa here n’lloç na ka lënë?

Duhet hequr qafe kët’ t’qelbtën vnerë

Që t’shërojmë ujtë e gjalla menjëherë

Duhet doemos shuar kët' tym të mykur

Që t’freskojmë horizontin e kaltërsisë

Duhet shkëputur kët' hallkë të dryshkur

Që t’ruajmë prarinë e gjirit tënd t’magjisë

Duhet t’na falësh për birin tënd, nënë

Dhe t’i bësh “Amin” dënimit të rëndë”

(Kori)

“Mos qaj nënë, ah moj e përthella nënë

Vendimin tashmë ne e kemi dhënë

Të bekuar do t’jemi për kët' dënim

Toka jonë do gjej të vetmën shpëtim”

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat