Çfarë kohë na erdhi asgjë më nuk ka lezet
Më as gëzimi nuk është gëzim as festa- festë
E fjala Besë, moti ka shku për rrush
Më as dasmat nuk bahen me krushq
U përdhos tradita u përdhos shenjtëria
Në vend dashurisë na sundon mëria
E shpresa thonin vdes e fundit, vallë paska vdekë
Pas vdekjes së shpresës askush më nuk ka mbetë
Jemi zhytur deri në fyt në fekale antivlerash
Jetojmë në llym si në kosh plehrash
Më fëmiu se respekton prindin as vëllau vëllan
Po deshe të ngresh fjalën përfundon në bela
Jemi në hall në një kohë të pështirë
Duke prit se një ditë, kot, do të bëhet mirë
Çdo gjë në jetë e marrim me karar
E ne si ajo thënja, prit gomar satë mbij bar...
