Aleksandër Sekuloviq, bashkëpunëtor i Komitetit të Helsinkit për të Drejtat e Njeriut në Serbi ka thënë se politika e mbështetur në urrejtje etnike që buron nga qarqet politike në Beograd, nuk ndihmon komunitetin serb në Kosovë. Ky reagim i tij vjen pas qarkullimit të narrativave serbe për gjoja përdhunimin e grave serbe në Kosovë dhe dezinformatave se gratë në veri të vendit po ngacmohen, shkruan KosovaPress.
Në një shkrim të tijin, Sekuloviq ka thënë se mite të tilla nuk i kontribuojnë as të vërtetës, as pajtimit, dhe as mirëqenies së komunitetit serb në Kosovë.
“Rrëfimi për përdhunimet dhe abuzimet seksuale ndaj grave serbe, të cilin kjo organizatë e përmendur dëshiron ta ringjallë, paraqet një pseudo-ngjarje klasike nga e cila komuniteti serb nuk do të përfitojë asgjë të mirë. Komuniteti serb në Kosovë duhet të krijojë organizata që do të vendosin kontakte dhe bashkëpunim me organizata shqiptare të ngjashme, dhe përmes dialogut të krijojnë kushte për një jetë më të mirë për të gjithë”, tha Sekuloviq.
Shkrimi i plotë i Aleksandër Sekuloviqit:
Është e pazakontë që Danas t'i kushtojë vëmendje një organizate fantazmë nga pjesa veriore e Mitrovicës së Kosovës, e quajtur Demokracia Serbe, e cila padyshim është formuar me detyrën për t'i mundësuar Listës ekstremiste Serbe, me pozicionet e saj ultra-ekstreme, të paraqitet si një opsion i moderuar dhe i arsyeshëm.
Aksioni i fundit i kësaj organizate është krijimi i një lloji të gardës serbe me detyrë që të mbrojë gratë serbe nga abuzimet e supozuara seksuale nga shqiptarët.
Historia e përdhunimeve dhe sulmeve të tjera seksuale të cilave u janë nënshtruar gratë dhe vajzat serbe në Kosovë ka një histori të gjatë dhe ka gjetur vend në librin Historia e Serbisë të autorit të njohur Holm Sundhausen. Në fakt, miti për përdhunimin e grave serbe në Kosovë filloi të përhapet në fund të viteve 1980 kur nacionalizmi serb dominoi skenën politike serbe. Dhe më pas, për të qenë në modë, Vuk Drashkoviq, në romanin e tij ‘Konsulli rus’, lëshoi lajme të rreme se 3743 vajza dhe gra serbe ishin përdhunuar deri në fund të Luftës së Dytë Botërore. Hulumtimi sociologjik që tregoi se, për shembull, që nga viti 1987, nuk ka pasur asnjë rast të vetëm të përdhunimit ‘ndëretnik’ në Kosovë, ashtu siç nuk kishte pasur më parë, ishte i pavlerë. Përkundër kësaj, ankesat dhe thirrjet dramatike nga qarqet serbe po shtoheshin vazhdimisht, dhe se si dukej kjo në praktikë u përshkrua nga korrespondenti Viktor Mayer, të cilin Zundhausen e citon:
“Marrja në pyetje në fshatrat serbe të Kosovës bëhej... thuajse në mënyrë stereotipike në këtë mënyrë: së pari, do të dëgjoheshin tirada të pafundme për përdhunime, plaçkitje, rrezikim të pronës, sulme e të ngjashme; rregullisht, për Universitetin e Prishtinës si vatër dhe burim të së keqes. Kur u pyetën nëse gjëra të tilla kishin ndodhur diku në rast, thuajse nuk do të merrte përgjigjen e tillë. Nuk duhet pritur që ato të ndodhin në të vërtetë”.
Prandaj, historia e përdhunimit dhe abuzimit seksual të grave serbe, të cilën organizata e lartpërmendur dëshiron ta ringjallë, paraqet një pseudo-ngjarje klasike nga e cila nuk do të vijë asgjë e mirë për komunitetin serb. Në vend që të ndjekë politikën e Beogradit, të bazuar në urrejtje etnike dhe në një mentalitet të rrethimit, i cili dëshiron që përdhunimet "të ndodhin vërtet", komuniteti serb në Kosovë duhet të krijojë organizata që do të krijojnë kontakte dhe bashkëpunim me organizata të ngjashme shqiptare dhe përmes dialogut të krijojnë kushte për një jetë më të mirë për të gjithë në atë zonë./TheGeopost
