Ndodhia është reale. Mbase për disa nga lexuesit do duket si diçka e tejkaluar në kohë, por ja që edhe në ditët e sotme, kur brezat e rinj ne të vjetrit i paragjykojmë se e kanë zhvlerësuar ndjenjën hyjnore të dashurisë, ka akoma njerëz që e përjetojnë atë me gjithë fuqinë e shpirtit dhe i përkushtohen me pastërti e çiltërsi, pa paramendim dhe pengesa zakonore apo mendësi dritëshkurtra të të kaluarës. Nuk është ngritur shkrimtari Pajtim Xhelo kundër “ tabuve” apo “ aksiomave” të ndryshimeve të moshës së partnerëve në dashuri...Thash që në fillim që ngjarja është reale dhe dy personazhet e novelës, si djali që ishte 29 vjeç, edhe gruaja 58 vjeçe, nuk ranë pre e paragjykimeve hipokrite, të paqenësishme, sipas të cilave një mardhënie e tillë, midis një gruaje të motuar dhe një djaloshi nuk duhej të ndodhte. Po ja që ndodhi dh zjarri që u ndez në dy shpirtrat e djaloshit dhe të gruas u ndez përjetësisht, pa çka se fati nuk qe në anën e dashurisë. Kam dëgjuar shpesh të thuhet se dy njerëz që duhen marrëzisht, nuk e shijojnë rrugëtimin e gjatë të asaj dashurie.
Më duket se këtu ka diçka të vërtetë. Përse duhet të ikte në një aksident tragjik “ Vejusha me sy të gjelbër”, që njohu ndjenjën e vërtetë në moshën 58 vjeçe. Ajo nuk bëri mëkat. Ishte jeta që qe treguar e padrejtë me të , sepse nuk ia kish ofruar dashurinë që i përkiste në kohën e duhur. Sidoqoftë , fati ndëshkoi dy të pafajshëm. Shkrimtari nuk i paragjykon, përkundrazi. Edhe lexuesi duhet të jetë në anën e asaj dashurie hyjnore.
Sa i përket vlerësimit të novelës, duhet thënë që është shkruar në përputhje të plotë me fabulën. Shrimtari Pajtim Xhelo noton me një ngrohtësi dhe ëmbëlsi në shtratin e një niveli të lartë artistik e letrar, mes përshkrimesh fizike, shpirtërore e psikologjike, si njohës me përvojë i natyravenjerëzore. Nuk po futem në hollësi. Them pa e tepruar se novela arrin të të mbajë pezull, mbi ndjesi dhe përjetime reale dhe të përfytyruara dhe në fund, kur fjalët e autorit kanë mbaruar, të mbetet një dëshirë e ndezur dhe e parealizuar...Ti do doje që novela të vijonte akoma, të vijonte në pafundësi.
Po ç’gjë tjatër mund të shkruante Pajtim Xhelo???
Ai i ka thënë të gjitha.
Dhe vërtetë: Vejusha me sy të gjelbër mbetet si dyzimi i lexuesit për disa kohë.
Lexojeni dhe do më jepni të drejtë për gjithçka thash më sipër.
