Filozofi Abicht i bën të qarta qëllimet e tij në prezantimin e tij,ai dëshiron të marrë mbrojtjen e 'zakonshëm', njerëzve të thjeshtë kundër një elite të caktuar, intelektualiste, dhe i vjen keq për të dy që roli i njerëzve të thjeshtë në histori nuk i kushtohet vëmendje e mjaftueshme - dhe as nuk pretendohet nga ai popull - pasi që sot - pa shumë protestë - pabarazia duket të jetë një fenomen i pranuar përgjithësisht. Ai tingëllon pesimist kur konstaton se përparimi i rëndësishëm në fushën e demokracisë dhe sigurimit shoqëror - arritje që sot janë përsëri nën një presion të madh - nuk i ka dhënë fund pabarazive midis punës dhe kapitalit, përqendrimit të qendrave të fuqisë financiare-ekonomike, hendekut midis i varfër dhe i pasur.
Njerëzit janë lehtësisht të mashtruar, dhe për këtë arsye janë të ndjeshëm ndaj demagogjisë. Ludo Abicht bën një dallim të qartë midis populizmit dhe demogjisë. Demagogjia është denoncim popullor, për të populizmi do të thotë se "e gjithë fuqia vjen nga njerëzit". Për të, revoltat në botën arabe do të thotë shenja shprese, një shenjë e qartë se terrorizmi dhe fanatizmi mund të luftohen ndryshe se sa duke i dhënë një këmbë ligjeve që mbrojnë sundimin e ligjit dhe të drejtat e njeriut.
Shtë gjithashtu e rëndësishme që Abicht të mbrojë barazinë dhe jo barazinë. Barazia respekton dallimet, por në të njëjtën kohë bën që të gjithë mund të jenë specialist në diçka, dhe për këtë arsye do të thotë diçka për tjetrin. Ai fajëson që fjalë të tilla si barazia shpesh përdoren kot, dhe në këtë mënyrë i kanë armiqësuar njerëzit nga idealet përparimtare. Kjo nuk e ndryshon faktin që qytetarët e zakonshëm, siç janë anëtarët e Partisë aaj, nga ana tjetër mashtrojnë veten duke ndjekur ndryshime sociale që do të jenë objektive të këqija për ta.
Një strategji e rëndësishme për të mbajtur njerëzit nën kontroll është dehumanizimi i kategorive të popullsisë, për shembull krahasimi i hebrenjve me minjtë. Por mungesa e solidaritetit midis grupeve të shtypura është po aq e habitshme. Abicht i referohet përvojave në kampet e përqendrimit, por ai gjithashtu mund t'i referohet mungesës së solidaritetit midis pakicave etnike dhe njerëzve indigjenë holandezë, t.t.z. njerëzit që udhëheqin një ekzistencë mbijetese në fund të shoqërisë sonë.
Abicht mbron që njerëzit të jenë më të përbashkët, në kuptimin e të punuarit më shumë së bashku për të arritur qëllimet e përbashkëta. Shpresa se zhdukja e fesë, shtetit dhe familjes do të çojë në një shoqëri me të vërtetë demokratike ka mbetur e kotë. Feja është më e fortë se kurrë, dhe mbetet për t'u habitur që, për shembull, ne ende duhet të investojmë energji sot në, për shembull, luftimi i krijimtarizmit. Shteti si një më i përhershëm i marrëdhënieve ekzistuese është gjithashtu i fortë dhe jetik. Abicht thekson se shteti po merr gjithnjë e më shumë formën e institucioneve mbikombëtare, duke vepruar si mizor i elitës. Mund të shtojmë se "shteti më pak" siç mbrohet nga liberalët, fillimisht është i drejtuar kundër shtetit si një mekanizëm rishpërndarjeje, kundër një shteti që është ende duke u përpjekur për të ngritur skica kundër lakmisë së kapitalit të madh. Kundër-lëvizja u vra në mënyrë befasuese shpejt, pjesërisht për shkak të dështimit të modeleve alternative, pjesërisht përmes formave të tolerancës shtypëse, pjesërisht edhe për shkak se udhëheqësit e kundër-lëvizjes ishin joshur dhe zhytur nga elita qeverisëse.
Abicht habitet nga fuqia e elitës. Edhe kur borgjezia mori pushtetin e fisnikërisë, ajo imitoi kodet dhe sjelljen e fisnikërisë. Elitat u shfaqën gjithashtu në vendet socialiste, të cilat nga ana e tyre përfituan mrekullisht nga rrëzimi i socializmit ekzistues. Abicht bën aludim në një elitë të të menduarit politikisht të saktë përkundrejt njerëzve të thjeshtë, dhe paralajmëron për një shoqëri në të cilën e ashtuquajtura "politikisht e saktë" nga ana e tij bëhet një mënyrë e shtypjes.
Bota mund të bëhet, personi inteligjent po krijon mjedisin e tij. Bota sot është rezultat i punës kolektive. Dy gjëra janë të rëndësishme këtu, përkatësisht kontrolli që njerëzit ruajnë mbi punën e tyre, dhe barazia. Dhe ekuivalentimi do të thotë që çdo person ka lindur me një numër talentesh, dhe se këto talente, qoftë intelektuale apo manuale, duhet të vlerësohen dhe se të gjithë, pavarësisht mjedisit shoqëror në të cilin kanë lindur, duhet të kenë të njëjtat mundësi për të zhvilluar dhe përdorur ato talente.
Abicht argumenton për një demokraci radikale, për përfshirjen e plotë të të gjithë njerëzve në të gjitha vendimet. Ai i referohet këtu eksperimenteve të mendimit të mirë, përfshirë krijimin e strehimit kolektiv, i cili ishte krijuar për njerëzit, dhe ku njerëzit linin ato struktura utopike kur gjendja e tyre materiale e lejonte.
