Pasojat e degradimit të një profesioni
Nëse arsimtaret ose arsimtarët paguhen sa — apo edhe më pak — se kamerierët, atëh
erë rezultati i dobët në testet ndërkombëtare PISA nuk është rastësi: është pasojë.
I kërkojmë mësuesve të jenë:
– profesionistë,
– të përkushtuar,
– etikë,
– të arsimuar,
– të përditësuar —
por u ofrojmë një pagë që as nuk i motivon, as nuk u jep arsye për të qëndruar në arsim.
Nëse një kamerier fiton 500€, një mësues/e duhet të fitojë të paktën 1000€. Më e drejtë do të ishte 1500€. Sepse kamerieri nis të fitojë që në moshën 18–19 vjeç, ndërsa mësuesja e mösuesi hynë në treg të punës vite më vonë, pas një rruge të gjatë studimesh dhe sakrificash.
(Nuk është faji i kamerierit. E përmenda si shembull, pasi shpesh kjo punë bëhet pa ndonjë shkollë profesionale. Faji është i sistemit që nuk vlerëson arsimin.)
Kleriku motivohet, jo arsimtarja e arsimtari!
Në një vend ku arsimtarja e arsimtari paguhen sa një klerik — apo edhe më pak — s’ka pse të habitemi që fëmijët mësojnë të luten për një të ardhme, por jo të përpiqen ta ndërtojnë atë.
Mendimi që pason, i përkthyer nga gjermanishtja, përmbledh më së miri realitetin tonë:
“Nëse më paguan si do ti,
do të punoj si dua unë.
Nëse më paguan si dua unë,
do të punoj si do ti.”
Dhe nëse nuk reflektojmë, do të mbetemi vendi ku edukatorët punojnë si munden, e nxënësit përgatiten për një treg që nuk ka nevojë për dije — por për bindje e lutje…
Prandaj, nëse mësuesja e mësuesi paguhen si kamerier, mos prit shkollë, por shërbim…
