Mosbesimi ndaj partive politike dhe politikanëve është shfaqur, i nxitur nga skandale të ndryshme korrupsioni dhe bashkëpunimi. Pasoi cinizmi dhe mosbesimi, duke rezultuar në zhgënjim të provuar demokratik. Flitet për lodhje demokratike, për lodhje politike dhe natyrën "spektakolare" të politikës.
Zgjedhjet janë bërë cirk të dominuara nga agjencitë e marrëdhënieve publike dhe reklamuesit. Politikani bëhet pothuajse një vazo që e di se çështjet serioze, pra delikate dhe komplekse, nuk mund të adresohen në një fushatë elektorale. Ne pastaj përqendrohemi tek personi i udhëheqësve, idiosinkracitë e tyre qesharake dhe të neveritshme ose në pikat e hollësive (numri i vendeve të punës të krijuara) të cilat na parandalojnë të adresojmë pyetjen kryesore (pse një papunësi në rritje dhe asnjëherë e korrigjuar mes të rinjve.
Përfaqësuesit tanë marrin pjesë në shfaqje të ndryshme ("infotainment") dhe përpiqen sa më mirë që të mund t'i përgjigjen urdhrave të krijuesve të imazheve. Media kontribuon fuqimisht në këtë ushtrim në vakum,populli nuk do mashtrohet.
Pa hyrë në detajet e demonstrimit të tij, le të mbajmë tiparet kryesore. Ai së pari vëren se "dy të tretat, nëse jo tre të katërtat, e njerëzve janë dyshues ndaj institucioneve të ekosistemit të tyre politik .Sidoqoftë, "interesi për politikën është më i madh sot se dje dhe mobilizimi politik i qytetarëve sot është i larmishëm dhe në rritje.
Në të vërtetë, qytetari i arsimuar më mirë synon të marrë pjesë në veprime politike, por është e vështirë të njihet në përfaqësimet e imponuara të demokracisë. Konfuzioni i mbajtur që nga revolucionet amerikane dhe franceze në shekullin e 18 midis votimit (momenti elektoral) dhe demokracisë nuk është për asgjë në këtë pakënaqësi të institucioneve. Reybrouck me të drejtë kujton se revolucionarët amerikanë dhe francezë ishin dyshues ndaj popullit dhe demokracisë në kuptimin më të vërtetë të termit: "Demokracia ishte ekuivalente e kaosit, e ekstremizmit.Ne nuk mund t'ua besojmë frenat e pushtetit njerëzve të zakonshëm, injorantëve, të paaftëve.
Duhet të krijohet një klasë e përfaqësuesve të trajnuar mirë dhe të lindur mirë midis njerëzve dhe autoriteteve është e nevojshme të "delegohet fuqia e numrit më të madh te disa nga më të mirët dhe më të mençurit. Për elitën e re të shekullit të tetëmbëdhjetë, sistemi përfaqësues zgjedhor lejon përdorimin e retorikës demokratike duke siguruar që parlamentet të jenë të rezervuara për to. Shorti për funksionet zgjedhore, në burimin e demokracisë antike, është lënë mënjanë sepse duket shumë i rrezikshëm.
Dhe këtu është, në mënyrë shumë të përmbledhur, se si arritëm të ngatërrojmë zgjedhjet me demokracinë: “hedhja e shortit, më demokratikja nga të gjitha instrumentet politike, duhej të kishte epërsinë në shekullin e 18 përpara zgjedhjeve; këto, megjithatë, nuk u konceptuan kurrë si një instrument demokratik, por si një procedurë për të sjellë në pushtet një aristokraci të re jo-trashëgimore. Falë zgjerimit gradual të së drejtës për të votuar, kjo procedurë aristokratike është demokratizuar plotësisht, pa humbur dallimin themelor oligarkik midis sundimtarëve dhe qeverisurve, midis politikanëve dhe votuesve .
Për autorin, mjetet juridike përfshijnë përdorimin e pjesëve për të caktuar përfaqësuesit tanë. Ai e kupton, natyrisht, që nuk mund të përjashtohet një "traditë" elektorale dyqind vjeçare dhe propozon metoda të ndryshme për të lehtësuar (dhe justifikuar) hedhjen e shortit. Ne gjithashtu vërejmë se disa praktika demokratike diskutuese (dhe jo përfaqësuese) janë tashmë në fuqi, veçanërisht në Kanada, ku shembulli i krijimit në 2004 të një asambleje qytetare mbi reformën zgjedhore në Kolumbinë Britanike është një ilustrim konkret i aftësia e një asambleje qytetare të rastësishme për të adresuar çështje komplekse dhe për të paraqitur konkluzione shumë të rëndësishme dhe në kohë.
