Shumica dërrmuese e qytetarëve nuk kishin as të drejtën e votës dhe elita dominonte plotësisht hapur jetën shoqërore.Por që nga viti 1870 e tutje partitë politike u organizuan mjaftueshëm për të minuar këtë sistem: Për pjesëmarrjen, mazhorancën dhe opozitën. Pika fillestare e këtij ekuilibri të ri është deklarata se qeveritë bien nga parlamenti dhe se parlamentet shpërndahen pas konflikteve me qeverinë. Megjithatë, kjo nuk është më kështu që nga viti 1870 e tutje Partitë politike do të organizohen gjithnjë e më shumë dhe tani e tutje do të kenë një shumicë të bindur në parlament. Qeveritë nuk bien më pas një votimi negativ në parlament. (…) Ngritja e partive politike po heq në masë të madhe vijën e fajit midis qeverisë dhe parlamentit. Këto parti me kalimin e kohës do të kolonizojnë parlamentin dhe qeverinë. Kjo siguron që politikisht të mos ketë më ndarje pushtetesh, por të ketë një përzierje të gjerë të pushteteve. Një faj i ri po del në pah, ai mes mazhorancës dhe opozitës.' Fillon pra një fazë e dytë, në të cilën, përveç pushtetit formal ekzekutiv dhe legjislativ, shfaqet një aparat pushteti informal: partikracia.
Pas Luftës së Parë Botërore, fillon një fazë e tretë. Nën presionin e lëvizjes punëtore dhe me pushtimin komunist të pushtetit në Rusi në sfond, të drejtat universale të votimit për meshkujt u prezantuan përmes grushtit të shtetit në Loppem - kundër dispozitave kushtetuese të asaj kohe. Partia Socialiste, e themeluar në 1885, do të marrë tani e tutje një pjesë të konsiderueshme të vendeve në parlament dhe qeverisja e Belgjikës do të jetë e mundur vetëm përmes koalicioneve. Kjo shoqërohet me futjen e një praktike të re: debatin e investimit dhe votëbesimin. Vuye vëren në këtë kontekst: 'Nuk është aq shumë votëbesimi që e bën parlamentin të humbasë pushtetin, por që duhet negociuar një marrëveshje koalicioni. Negociatat janë të mundshme vetëm ndërmjet një numri të kufizuar njerëzish. Me fjalë të tjera: negociata të tilla nuk mund të zhvillohen në një parlament të plotë. Në këtë pikë mund të flitet edhe për një pamundësi materiale'.
Në momentin që qytetari i zakonshëm mund të jepte votën e tij në baza të barabarta me elitën, kuptimi i asaj vote tashmë ishte gërryer: qytetari zgjedh (formalisht) anëtarët e parlamentit, por këta të fundit de facto nuk kanë asnjë pushtet në këtë drejtim. moment më shumë. Ata ishin ushtarë partiakë, të detyruar nga marrëveshja e koalicionit që kishin miratuar. Edhe atëherë, siç vëren Vuye, antagonizmi midis shumicës dhe opozitës formoi vijën më të rëndësishme të fajit. Dhe qytetari kishte dhe nuk ka as kontrollin më të vogël mbi atë vijë faji: cilat parti përfundojnë në mazhorancë vendoset brenda elitës politike.
Ky sistem funksionoi mirë (nga këndvështrimi i pushtetarëve) deri në vitet 1970. Pas Luftës së Dytë Botërore, qeveritë ishin kryesisht të qëndrueshme. Vetëm gjatë viteve të para të pasluftës (periudha e represionit dhe pastrimit dhe qeveritë u lëkundën. Pastaj hyjmë menjëherë në periudhën e katërt të sistemit tonë politik belg. Kjo fazë karakterizohet nga një reformë shtetërore hap pas hapi, në të cilën në vendin tonë futet një strukturë komplekse e asambleve legjislative. Sipas numërimit të Vuye, në vendin tonë ka nëntë asamble - pa përfshirë nivelin evropian - që nxjerrin standarde në nivel legjislativ: Dhoma, Senati, Parlamenti Flaman, Parlamenti Valone, Parlamenti i Komunitetit Francez, Këshilli i Komunitetit gjermanfolës. , Këshilli i Rajonit të Kryeqytetit të Brukselit, Takimi i Komisionit të Komunitetit Francez dhe Takimi i Bashkuar i Komisionit të Përbashkët të Komunitetit. Rezultati është se kundërshtimi mes mazhorancës dhe opozitës është ashpërsuar edhe më shumë.“Ky inflacion i ligjvënësve shkakton qartë një deflacion të autoritetit social të këtyre institucioneve. Gjithashtu dobëson këto institucione parlamentare përballë vendimmarrësve politikë, të cilët janë partitë politike. (…) Besoj se shumëzimi i mrekullueshëm i tonë.
