Ndoshta jo shumë në Itali do të mbajnë mend Souleyman Doumbia, një mbrojtës 25-vjeçar francez i natyralizuar i Bregut te Fildishtë por ai e kujton shumë mirë, dhe jo në një mënyrë të këndshme.
I lindur në Paris dhe i rritur në akademitë e të rinjve të PSG-së, në moshën 20 vjeçare Doumbia u lirua dhe erdhi për të luajtur në Itali, duke nënshkruar një kontratë trevjeçare me Barin në verën e vitit 2016.
Pak paraqitje në Puglia, pastaj në janarin e ardhshëm huazimi te Vicenza, edhe këtu me pak aktivizim. Në 2017 përvoja e tij italiane tashmë përfundon: Bari ia jep Grassopphers, nga i cili më pas kthehet në Francë, së pari te Rennes dhe më pas te Angers, ku ai ende luan.
I intervistuar nga Le Parisien, Doumbia flet për ndikimin e tmerrshëm me diçka që nuk e kishte njohur kurrë më parë dhe të cilën e preku sapo mbërriti në Itali:
“Kur u largova nga PSG zbulova vështirësitë e vërteta të futbollit. Isha shumë i ri kur isha atje. Unë shkova dhe nuk flisja italisht, duhej të filloja shpejt te mesoja. Edhe racizmin, në Itali e dini, por nuk e prisja.
Unë erdha nga Parisi, nuk dija për racizmin, përveç në televizion. Më duhej te rezistoja, luftoja për të luajtur disa ndeshje si te Bari ashtu edhe te Vicenza“.
Mbrojtësi franko-fildish shpjegon se si racizmi jo vetëm që u kufizua në ndonjë fyerje në stadium, por gjithashtu e preku atë në jetën e përditshme:
“E dëgjova mbi të gjitha tek tifozët, por edhe në jetë. Mbaj mend që në Vicenza isha në një restorant me një mik dhe ata më ngatërruan me dikë që erdhi për të ngrënë pa paguar. Unë duhej të justifikohesha duke thënë se isha futbollist dhe se mund të paguaja për vaktin tim”
Në dritën e kësaj përvoje, përgjigja e Doumbia kur u pyet nëse do të kthehej në Itali është e thatë: “Jo, por unë as nuk pështyj në pjatën ku kam ngrënë. Viti që kalova në Itali më bëri të rritem dhe përparim “. E tashmja është në Francë, ku me Angers ai është çuditërisht i treti në renditjen e Ligue 1, pas betejës PSG dhe Lens.
