Kur akuilat kokëbardha
arritën sërish
Zbritën në shkëmb
e thanë
Ne do të kthehemi
sërish t`i ndërtojmë
qerdhet tona
Që të bëjmë roje nderi
këtu
E pyjet tona
të bëhen më të dendura
E kur delet dëgjuan
rënkimin e kullotave
Ndaluan rrugëtimin
e tufës e thanë
Ne do t`i gjallërojmë
sërish bregoret tona
Dallëndyshet kur dëgjuan
rënkimin e rrëzëmalit
Zbritën në degë e thanë
Edhe ne e zgjodhëm
këtë vend
Larg zhurmës e tymit
t`derivateve
Që pranë nesh
të jetojnë fëmijët
e shëndetshëm
Edhe bletët kur dëgjuan
rënkimin e pemishtes
Zunë vend
në një trung të vjetër
e thanë
Ne do të bëjmë akoma
më shumë mjaltë shërues
Burimi kur dëgjoi
zërin e shterrur të Tokës
Unë tha
s’do ta ndal kurrë rrjedhën
Që ty dhe bujkut të vyeshëm
t`ua shuajë etjen
Por toka nuk e ndali rënkimin
Dua ta dëgjoj zërin e njeriut
tha ajo
Thirrjen e urtësisë
që të ndihet anë e kënd dheut
Mos ia zë frymën tokës së bukës
Është i rendë
mallkimi i kësaj toke
Në damarët e saj
nëpër mote
Rrjedhë djersa,
loti e gjaku.
