Pjesët e atdheut të copëtuar s´gjenden më në harta memece,
Jetën akoma e matim me kutinë e dhembjes mitike,
Ecim në karvanin e lashtë e qentë nuhatin kockat tona;
Tragjeditë i kemi përjetësuar me varre pa epitafe,
Është fundi i shekullit që na goditi me sëpatë pas shpine,
Retë lodrojnë qiellit profetizohet me shi,
Besën e rritëm në kullat e shpuara nga plumbat,
Oshëtinin grykat e Bjeshkëve të Nemuna, nusja vinte kalëruar-
Garentina qëndiste përdëllueshëm pajën e nusërisë;
Ditët kalonin me këngët e valet e kreshnikëve
Atë, Pjetër, Çeta s´e ndali kurrë shtegëtimin
Në ditët që ndillnin fatkeqësi e mordja sillej vërdall-
Ishin eshtrat tu që na rinuan këngën e na mbushën mall;
Tani qentë më s´lehin pangopësia e vet i ka vrarë.
“Nyjë në ujë”, NB „Rilindja“, Prishtinë, 1997
