Në pritjet e mija të stërzgjatura, të prita të më vish
Nga kjo pritje e kotë dhe boshe, nuk më erdhe pra…
Të kujtoj me lot mallëngjimi e me dashurie ta dish
Të prita e të pres akoma, me ditë, net, muaj e vite…
Kështu prapë, si dikur të dashuruar, erdhe pa bë zë
Të prita, të prita…aq sa nuk më shitoj shita…
Ngjashëm, ashtu siç priti dikur nusja, Aga Imerin …
Me pritjet e saja të gjata, me plot ndjesi e zemërgjerësi;
Që ja ruajti e do t’ia ruan përjetësisht:besën e nderin…
Siç din ta pres me pajën e saj, nusja nën duvak dorëzuar
me vellon e bardhë, ditën dhe natën e dasmës dhëndrin,
me shumë njerëzi e me dashuri, për njeriun!…
Malli e kishte marr e sytë kishin zanë me ju verbua…
Nuk kishte si sot telefon dore, facebook dhe as internet
Ndërsa hallet, dertet, heka pritjet, e djeg-jetët me ja shpalua…
Ashtu siç e ndjeu, edhe u emocionua natyrshëm me këtë
Në harmoni e ujdi me veten reflektoi njerëzishëm;
në mes gurit e drurit...
Në vetëdijen, ndër dijen, forcën e mendjes, donte me ndriçua
Që qëllim kryesor kishte sekretet, fetishizmin;
me të fshehurat e trurit...
Dhe të shpirtit të pastër, që sa më shpejt donte me i shërua!...
Në pritje, ecje, vuajtje, me peripeci shoqërie e rinie…
Dhe në ardhjen e ditët e saja me ndriçim e shkëlqim lirie…
Këtë shërim e shpëtim të shpirtit që i mbetet i venitur
Nga pritjet e përcjelljet me ngjyra jete e nuanca dashurie…
Të pres të më vish kështu njësoj diamante
Si kristali e bardhë, e zhveshur dhe e pa zhytur…
Krejt ashtu njerëzore, e pa zbritur dhe shtat ndritur
Përparësi ecjeje të pa ndalur... në vazhdimësi duke falur...
Siç e deshëm këtë jetë këta dy vetë, duke u sfilitur;
duke rënë për tokë, duke u ngritur e zbritur
duke u ngjitur në maje, atje lartë e më lart
dhe poshtë krih hapur, si një mbretëreshë, duke të pritur!...
Xh.H
