Kukavajka si gjithëherë
Rri e këndon mbi kokë,
Më shumë ndjell pikëllime
Se lumturi në këtë botë.
Kënga e saj plot me vaj
Godet rëndë si shigjeta,
Edhe n’ballin e pafajshëm
Të fëmijëve në djepa.
Në çdo skutë dhe rrugë
T’lirë, pa ujqër e dëmtorë,
Kukavajkat t’thurin këngë t’reja
Në mes polit jugor e verior.
Këngëve t’moqme kukavajkash
U ka dalë koha e mitit të shëmtuar,
Që këndonin mbi zabele e urë
Të mos i takojmë duart tona kurrë.