E nisi njeriu cigaren si lojë në rini,
Të cilën e shoqëroi deri në pleqëri.
Duke pirë nga stresi, mërzia e zori,
Posi harmonikë, i gërhet kraharori!
- Duhani është për burra! - Gabim!
Cigare thithin dhe gratë pa filtrim.
Madje edhe disa mjekë të përvojës,
Nuk e heqin dot, cigaren prej gojës.
Cigaret nuk kanë fe, racë, as moshë,
Mushkëritë i ngrijnë i bëjnë shoshë.
Kush nuk bindet nga ky helm mizor,
Fundin e gjen në aparatin respirator!
Duhani të do, të puth, të merr frymë,
Si vampir i strukur brenda në vrimë.
Në buzë e shtrëngon, me afsh e zjarr,
Ai, të përqafon, të drejton për n’varr.
Nuk je burrë i fortë, nëse pinë duhan,
Provo të tregohesh, kur e lë mënjanë!
-Mjaft, më! - mes lavdit e krenarive,
Mos u zgjo n’pavijonin e mushkërive!
